Στην Αμερική, τη γενέτειρα του πραγματισμού, ο πραγματισμός έχει εξαφανιστεί. Οι παγκοσμιοποιητές, ιδίως υπό το καθεστώς Μπάιντεν, αντιπροσωπεύουν μια ακραία μορφή παγκοσμιοποιητικής δικτατορίας, διακόπτοντας τους δεσμούς με την τυπικά αμερικανική παράδοση που καθιερώθηκε από τον Τσαρλς Πιρς και τον Ουίλιαμ Τζέιμς.
Στη Ρωσία, το έτος 2024 έχει ανακηρυχθεί Έτος της Οικογένειας. Προφανώς, σε αυτόν τον τομέα, τα πράγματα είναι αρκετά άσχημα για εμάς. Τα ανησυχητικά ποσοστά διαζυγίων, αμβλώσεων και η μείωση των γεννήσεων αποτελούν εθνική καταστροφή. Αν πάρουμε στα σοβαρά το Έτος της Οικογένειας, βασιζόμενοι στους κλασικούς (αλλά όχι στους φιλελεύθερους ή τους κομμουνιστές, καθώς είναι πιθανό να συμβουλεύσουν κάτι που θα επιταχύνει τη διάλυση της οικογένειας), θα πρέπει ταυτόχρονα να επιστρέψουμε στις ρίζες μας και να κάνουμε ένα βήμα μπροστά.
Παραμονές του 2024, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στη συνολική εικόνα του κόσμου και στις κύριες γεωπολιτικές τάσεις. Συνολικά, βρισκόμαστε σε μια στιγμή μετάβασης από τη μονοπολικότητα στην πολυπολικότητα. Φέτος, η πολυπολικότητα έλαβε συμπληρωματική μορφή στο πλαίσιο των BRICS-10 (η Αργεντινή, που μόλις είχε ενταχθεί σε αυτόν τον οργανισμό, απομακρύνθηκε εσπευσμένα από έναν άλλο παγκοσμιοποιητή κλόουν - τον Χαβιέ Μιλέι).
Η υιοθέτηση της Ορθοδοξίας από τον Μεγάλο Δούκα του Κιέβου Βλαδίμηρο αποτέλεσε την αφετηρία της χριστιανικής ιστορικότητας, η οποία καλύπτει σχεδόν ολόκληρη την ιστορία της Ρωσίας - με εξαίρεση τη σοβιετική περίοδο και την εποχή των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων.
Στο κατώφλι του επετειακού συνεδρίου του Παγκόσμιου Ρωσικού Λαϊκού Συμβουλίου στο Κρεμλίνο, το οποίο είναι αφιερωμένο στον Ρωσικό Κόσμο, είναι απαραίτητο να ασχοληθούμε με την ίδια την έννοια του "Ρωσικού Κόσμου" λίγο πιο αναλυτικά.
Η έβδομη ημέρα του Ιανουαρίου δεν είναι μόνο τα ορθόδοξα Χριστούγεννα σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, αλλά και τα γενέθλια του Ρώσου φιλοσόφου Αλεξάντερ Ντούγκιν. Αυτή η 7η Ιανουαρίου σηματοδοτεί τα 60ά γενέθλια του Ντούγκιν, με την ευκαιρία των οποίων το Continental-Conscious παρουσιάζει για πρώτη φορά σε αγγλική μετάφραση ένα κύριο άρθρο του Ρώσου ισλαμιστή στοχαστή και πρώην μέντορα του κύκλου Yuzhinsky Circle του Ντούγκιν, Geydar Dzhemal (1947-2016), το οποίο συντάχθηκε για τα 50ά γενέθλια του Ντούγκιν και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Zavtra ("Αύριο", πρώην Den - "Ημέρα") το 2012.
Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία, μετά την αναγνώριση των δομών που περιγράφονται προκαταρκτικά, θα μπορούσε να γίνει πιο συστηματική και λεπτομερής εξετάζοντας ορισμένα θεμελιωδώς σημαντικά δόγματα, σχολές και μορφές για την πολιτική φιλοσοφία. Για παράδειγμα, ας εξετάσουμε τον Χέγκελ.
Κάθε μία από τις τρεις μεγάλες Πολιτικές Θεωρίες του 20ου αιώνα είχε στην πραγματικότητα το υποκείμενό της. Ο Μαρξισμός τις κοινωνικές τάξεις, ο ιταλικός Φασισμός του Μουσολίνι το Κράτος(τη Φυλή η γερμανική παραλλαγή του Εθνικοσοσιαλισμού). Ο Φιλελευθερισμός όμως; Ποιο είναι το δικό του υποκείμενο; . Το ιδεολογικό υποκείμενο του Φιλελευθερισμού λοιπόν είναι το ίδιο το άτομο το οποίο δύναται να διαχωριστεί από οποιαδήποτε συλλογική ταυτότητα ,έλεγχο και ευθύνη και ουσιαστικά να θέσει τον εαυτό του υπεράνω και απέναντι σε ολόκληρη την Ανθρωπότητα.
Σοβαρά μιλώντας, η φιλελεύθερη ηγεμονία στη χώρα εξακολουθεί να είναι πολύ ισχυρή. Από το 1991, σχεδόν όλα τα σημαντικά δόγματα που διαδίδονται στην εκπαίδευση, τις ανθρωπιστικές επιστήμες και τον πολιτισμό έχουν οικοδομηθεί αυστηρά σύμφωνα με τα φιλελεύθερα πρότυπα. Τα πάντα από το Σύνταγμά μας είναι φιλελεύθερα. Ακόμη και η ίδια η απαγόρευση της ιδεολογίας είναι μια καθαρά φιλελεύθερη ιδεολογική θέση. Οι φιλελεύθεροι δεν θεωρούν τον φιλελευθερισμό ιδεολογία τον ίδιο - είναι η "απόλυτη αλήθεια" τους. Κάτω από την "ιδεολογία", κατανοούν οτιδήποτε αμφισβητεί αυτή τη "φιλελεύθερη αλήθεια", όπως ο σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός, ο εθνικισμός ή οι πολιτικές διδασκαλίες της παραδοσιακής κοινωνίας.
Στην πολιτική φιλοσοφία του Χέγκελ υπάρχει μια θεμελιωδώς σημαντική μετάβαση που αφορά την ίδρυση του κράτους (der Staat). Στις σημειώσεις του για ένα μάθημα σχετικά με τον Χέγκελ, ο Χάιντεγκερ εστιάζει στην ορολογία Staat - stato - status. Η λατινική ρίζα είναι stare - στέκομαι, εγκαθιδρύω, στήνω. Στη ρωσική γλώσσα, το κράτος (gosudarstvo) προέρχεται από τη λέξη государь (gosudar), που σημαίνει κύριος ή αφέντης.
Ο αρχισυντάκτης της PRAV μιλάει για το "μήνυμα" της ζωής και του θανάτου της Ντάρια Πλατώνοβα Ντούγκινα και για το βιβλίο της *Εσχατολογική Αισιοδοξία*.
Βεβαίως, υπάρχουν εκείνοι που πήγαν εθελοντικά και συνειδητά στον πόλεμο, έχοντας ήδη μια ιδεολογία. Υπάρχουν οι πεπεισμένοι δεξιοί (ορθόδοξοι, μοναρχικοί, αυτοκρατοριστές). Υπάρχουν οι αριστεροί (σταλινικοί, αντι-παγκοσμιοποιητές). Υπάρχουν οι αριστεροδεξιοί - εθνικομπολσεβίκοι. Παρεμπιπτόντως, ο Πριγκόζιν διατύπωσε, από πολλές απόψεις, ακριβώς αυτόν τον αριστεροδεξιό λόγο - δικαιοσύνη και δύναμη. Υπάρχουν δεξιοαριστεροί - Ευρασιατιστές. Δεν υπάρχουν φιλελεύθεροι σε καμία μορφή.
Η λεγομένη ''παγκόσμια διακυβέρνηση'' αποτελεί το μεγαλύτερο ίσως πολιτικό στοίχημα του σύγχρονου διεθνούς Φιλελευθερισμού.
Αν και ο βομβαρδισμός της Λωρίδας της Γάζας από τα ισραηλινά στρατεύματα έχει καταστρέψει όχι μόνο νοσοκομεία και τζαμιά, αλλά και χριστιανικούς ναούς ( σσ ως και στο Λίβανο βομβάρδισαν το ναό Αγ Γεωργίου με αποκορύφωμα το βομβαρδισμό της ιστορικής μονής Αγίου Πορφυρίου στη Γάζα όπου σκοτώθηκαν 18 άμαχοι ενώ άλλοι 15 έμειναν για πάντα θαμμένοι ζωντανοί) πολλοί άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται χριστιανοί και δεν είναι Εβραίοι υποστηρίζουν ενεργά τις ενέργειες του Ισραήλ. Από πού προέρχεται αυτό το φαινόμενο;
Ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός, το μετριοπαθές Ισλάμ και διάφορα ρεύματα του Ταοϊσμού/Κονφουκιανισμού μπορεί να γίνουν οι τρεις κύριοι πολιτισμοί μιας εξαγνισμένης Ανθρωπότητας.
"Ένας αληθινός διανοούμενος, ένας άνθρωπος για τον οποίο οι σκέψεις του είναι πιο σημαντικές από τη φυσική του ύπαρξη": έτσι γράφουν για τον Ρώσο στοχαστή Αλεξάντερ Ντούγκιν. Ο δυτικός Τύπος αποκαλεί τον φιλόσοφο "μέντορα του Πούτιν", "εγκέφαλο του Κρεμλίνου", "ιδεολογικό θεμέλιο της ΕΣΕ". Για να τον διαλύσουν, τρομοκράτες ανατίναξαν στο αυτοκίνητό του την κόρη του Ντούγκιν, Ντάρια, πριν από ένα χρόνο. Για ποιο λόγο πέθανε και ποιες ιδέες υποστηρίζει ο ίδιος ο Ντούγκιν; Συνέντευξη από τη Μαρίνα Χακίμοβα-Γκατζεμάγιερ.
Πρέπει να κάνουμε ένα πείραμα σκέψης και να φανταστούμε: τι άλλο -εκτός από μια πυρηνική επίθεση- θα μπορούσε να μας προκαλέσει η Δύση που βρίσκεται σε πόλεμο μαζί μας; Ποιες κυρώσεις να επιβάλει; Ποιον να απελάσει; Πώς να μας ταπεινώσει; Να μας διώξει από πού; Να μας στερήσει τι; (Δεν σκεφτόμαστε μια πυρηνική επίθεση, γιατί δεν θα την κάνουν, και αν την κάνουν, δεν θα έχει σημασία, γιατί θα την κάνουμε κι εμείς).
Ο συνομιλητής μας είναι ο Ρώσος φιλόσοφος, πολιτικός επιστήμονας και κοινωνιολόγος Αλεξάντερ Γκελίεβιτς Ντούγκιν, καθηγητής στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας..
Σίγουρα οι περισσότεροι σκεπτόμενοι άνθρωποι θα συμφωνούσαν ότι τη δεκαετία του 1990, το ρωσικό κράτος καταλήφθηκε από αντιπάλους που του επέβαλαν εξωτερικό έλεγχο - σε ολόκληρη την κοινωνία μας. Το γενικότερο όνομά του είναι φιλελευθερισμός. Όχι κάποιος "κακός φιλελευθερισμός", "διαστρεβλωμένος φιλελευθερισμός" ή "ψευδοφιλελευθερισμός", αλλά, απλώς, φιλελευθερισμός. Κανένα άλλο είδος φιλελευθερισμού δεν υπάρχει. Οι Ρώσοι φιλελεύθεροι έγιναν άξονες αυτού του δικτύου κατοχής.
Η Ρωσία, ως πόλος ενός πολυπολικού κόσμου, πολεμά τη Δύση στην Ουκρανία. Πολλές ισλαμικές χώρες, επηρεασμένες από τη δυτική προπαγάνδα, δεν κατανόησαν με σαφήνεια τους λόγους, τους στόχους και την ίδια τη φύση αυτού του πολέμου, θεωρώντας ότι πρόκειται για μια περιφερειακή σύγκρουση (και υπάρχουν πολλές τέτοιες στον ίδιο τον ισλαμικό κόσμο).
Η επικέντρωση της προσοχής στην πορεία του πολυπολισμού είναι σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ. Μέσα από το πρίσμα της ανόδου του πολυπολισμού και της παρακμής του μονοπολισμού πρέπει να ερμηνεύονται τα μεγάλα παγκόσμια γεγονότα.
Στο Ισραήλ και στη Λωρίδα της Γάζας, δύο καταστροφές συνέβησαν η μία μετά την άλλη: μια επίθεση της Χαμάς κατά του εβραϊκού κράτους - με πολυάριθμες απώλειες αμάχων, συμπεριλαμβανομένης της ομηρίας - και τα αντίποινα του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, που ξεπέρασαν κατά πολύ σε σκληρότητα και αριθμό θυμάτων αμάχων, κυρίως γυναικών και παιδιών. Η χερσαία επιχείρηση του IDF έκανε την κατάσταση ακόμη πιο καταστροφική και ο αριθμός των νεκρών - συμπεριλαμβανομένων παιδιών, γυναικών και ηλικιωμένων - αυξήθηκε σε αδιανόητα επίπεδα.
Σε έναν πολυπολικό κόσμο, το Ισράηλ και η Ουκρανία είναι φορείς της δυτικής ηγεμονίας.
"Οι σημειώσεις που ακολουθούν συσχετίζονται με μια ευρύτερη συζήτηση μόνο στη ρωσική γλώσσα στην εκπομπή του Dr. Dugin "Dugin's Directive", που προορίζεται για το ρωσικό κοινό. Τα αποτελέσματα μπορεί να οδηγήσουν σε κάποια σύγχυση μεταξύ των αγγλόφωνων αναγνωστών καθώς και όσων παρακολουθούν τα γεγονότα στην Ουκρανία.
