The Fourth Political Theory

beyond left and right but against the center

Ξέρετε, οποιοσδήποτε ανεβαίνει σε βήμα για να μιλήσει σε εκδήλωση όπως η σημερινή αντιμετωπίζει δίλημμα: Τι πρέπει να κάνει;

Να προσπαθήσει να κερδίσει τις καρδιές των ακροατών; Ή, αντίθετα, να πει την αλήθεια αδιαφορώντας για τις συνέπειες;

Ως γνωστόν, η επιλογή των πολιτικών ανδρών σταθερώς είναι η πρώτη· και, όταν τώρα αναφέρομαι σε «πολιτικούς», δεν εννοώ μόνο τους τωρινούς, εδώ, στη δική μας χώρα, αλλά και σε προσωπικότητες μεγάλου διανοητικού και ηθικού διαμετρήματος, οι οποίοι όμως απέκρυψαν μεγάλα κομμάτια της πραγματικότητας, προκειμένου να ενωθούν με τον Λαό τους και να γίνουνε η ψυχή του. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, εγώ δεν είμαι πολιτικός· ή, αν προτιμάτε, προσπαθώ μεν να είμαι  πολιτικός αλλά του στυλ που καθιέρωσαν ο  Πλάτωνας π.χ. και ο Αριστοτέλης· με άλλα λόγια, θεωρώ ότι το Κράτος και η Κοινωνία οφείλουν, πριν και πάνω από όλα, να εκπαιδεύουνε τον Λαό – και, κατά συνέπεια, εκείνο που αδηρίτως προέχει είναι η ανακάλυψη και προβολή της Αλήθειας. Εν ολίγοις, μας χρειάζονται όχι δημαγωγοί αλλά Δάσκαλοι· και τον ρόλο του Δασκάλου θα αναλάβω για λίγο, εδώ και τώρα, και εγώ.

    Στο Α’ Μέρος αυτής της έρευνας, που δημοσιεύθηκε στο φύλλο του προηγούμενου Σαββατοκύριακου της εφημερίδας μας, αφενός εξηγήσαμε το ποιες είναι οι τρεις μεγάλες ιδεολογίες (φιλελευθερισμός, κομμουνισμός, φασισμός), αφετέρου επισημάναμε ότι η παγκόσμια φιλελεύθερη ολιγαρχία κατόρθωσε να νικήσει τις άλλες δύο ιδεολογίες και σήμερα εγκαθιδρύει τη δική της παγκόσμια αυτοκρατορία. Η φιλελεύθερη ολιγαρχία αποδεικνύεται περισσότερο επικίνδυνη από τη δεύτερη ιδεολογία (κομμουνισμός) και από την τρίτη ιδεολογία (φασισμός). Μάλιστα η φιλελεύθερη ολιγαρχία διαχειρίζεται διάφορα περιθωριακά φασιστικά και κομμουνιστικά μορφώματα για να έχει να επικαλείται έναν τεχνητό πλέον σήμερα «εχθρό», όποτε χρειάζεται έναν τέτοιο, προς αποπροσανατολισμό των μαζών. Αποκρύπτει βεβαίως η φιλελεύθερη ολιγαρχία ότι ο γνήσιος φασισμός, ένας αληθινός φασιστικός φασισμός, καθώς και τα μαρξιστικά ιδεώδη περί χειραφέτησης του ανθρώπου είναι ουσιαστικώς απόντα από την πολιτική αρένα. Αντ’ αυτών, υπάρχουν μόνο εκφυλισμένες φασιστικές οργανώσεις, στις οποίες κυριαρχούν προβοκάτορες και παρακρατικοί, και εκυφιλισμένες κομμουνιστικές οργανώσεις, οι οποίες, στην ουσία τους, είναι συστημικά πλοκάμια και γραφειοκρατικές δομές διαχείρισης συνειδήσεων.

Η νομιμοποίηση των γάμων των ομοφυλοφίλων, η επαναστατική πράξη απελπισίας του Ντομινίκ Βενέρ (Dominique Venner), ο οποίος αυτοκτόνησε στον καθεδρικό ναό της Notre Dame στο Παρίσι, η τραπεζοκρατορία της Ευρωζώνης και της FED, η νεοφιλελεύθερη «ορθοδοξία», καθώς και ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία έχουν ένα κοινό στοιχείο μεταξύ τους: σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μπορούμε να δούμε τα σημεία του αυτοκαταστροφικού συμπλέγματος που κατατρώγει τη Δύση. Η «Παρακμή της Δύσης», την οποία, περίπου εκατό χρόνια πριν, προέβλεψε και περιέγραψε ο Γερμανός ιστορικός και φιλόσοφος Όσβαλντ Σπένγκλερ (Oswald Spengler) στο ομώνυμο βιβλίο του (Der Untergang des Abendlandes) έχει πλέον φθάσει σε τέτοιο βάθος ώστε η Δύση αρνείται τις ίδιες τις δικές της πολιτιστικές και ιστορικές καταβολές καθώς και την ίδια τη διαδικασία βιολογικής αναπαραγωγής της.

Σε μια συζήτηση για τις συνέπειες της πολιτικής λιτότητας στις Βρυξέλλες, στις 22 Απριλίου 2013, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο παραδέχθηκε τα εξής: «Ανησυχώ βαθιά για τις διαιρέσεις που βλέπουμε να αναδύονται: πολιτικά άκρα και λαϊκισμός διασπούν την πολιτική υποστήριξη και τον κοινωνικό ιστό που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε την κρίση. Αναδύεται ένας διαχωρισμός μεταξύ του κέντρου και της περιφέρειας της Ευρώπης. Μια νέα διαχωριστική γραμμή χαράσσεται μεταξύ της Βόρειας και της Νότιας Ευρώπης. Προκαταλήψεις επανεμφανίζονται και ξαναδιχάζουν τους πολίτες, μερικές φορές εθνικές προκαταλήψεις οι οποίες είναι απλώς απαράδεκτες ακόμη και από ηθικής άποψης».

Οι προειδοποιήσεις του Μπαρόζο για κοινωνικό διχασμό και κοινωνικές αναταραχές αντηχούν σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Τύπο, ο οποίος αναπαράγει και διαχέει τη «γραμμή Μπαρόζο». Σε μια πρόσφατη ανάλυση για τη μαζική ανεργία στην Ευρώπη, με τίτλο «Και ξαφνικά έγινε το Μπαμ», η εφημερίδα «Süddeutsche Zeitung» παρέθεσε τις απόψεις ενός κοινωνιολόγου ο οποίος επεσήμανε ότι η νότια Ευρώπη «θα αναφλεγεί» όταν οι άνθρωποι αισθανθούν αρκετά αποξενωμένοι-αλλοτριωμένοι από τις κυβερνήσεις τους.

Η απόφαση του Eurogroup (δηλαδή όλων των κυβερνήσεων της ευρωζώνης, περιλαμβανομένης της κυπριακής και της ελληνικής), της ΕΚΤ, της Κομισιόν και του ΔΝΤ για την Κύπρο θα περάσει ίσως στην ιστορία ως η ταχύτερη καταστροφή κράτους – τύφλα νάχει ο Γκουντέριαν, με τους αστραπιαίους πολέμους του. Ταυτόχρονα, η απόφαση τουEurogroup για την Κύπρο έθεσε τα θεμέλια για την πιθανή τελική καταστροφή της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, βάζοντάς την πιθανώς σε τροχιά δύσκολα αντιστρέψιμης πορείας προς την τελική διάλυση. Μια τέτοια διάλυση, υπό τις διαγραφόμενες συνθήκες, κινδυνεύει να οδηγήσει τον κόσμο πιο πίσω από τον Διαφωτισμό και την Αναγέννηση.

Θα μπορούσε η Ελλάδα να στηριχθεί στη Ρωσία, αν θελήσει κάποια στιγμή να αποτινάξει τον ιδιόρρυθμο «αποικιακό» ζυγό της «χρεοκρατίας»; Ποια είναι η γεωπολιτική στόχευση της επίθεσης στην Κύπρο; Αυτές ήταν δύο από τις ερωτήσεις που υποβάλαμε στον Αλεξάντρ Ντούγκιν, «εξ απορρήτων» του Βλανιτμίρ Πούτιν, αν τουλάχιστο πιστέψουμε τον αγγλοσαξωνικό τύπο, και πάντως έναν από τους σημαντικότερους σήμερα «γεωπολιτικούς» της Ρωσίας. Μαζί του συζητήσαμε επίσης για την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο, την πιθανότητα πολέμου κατά του Ιράν και διάλυσης της Ευρώπης και όχι μόνο. Η συνέντευξη πάρθηκε προτού η κυπριακή κρίση την καταστήσει ακόμα πιο φλέγουσα και έρθουν τα ίδια τα γεγονότα να φωτίσουν τις αναλύσεις.

Εκφραστής της «νέας ρωσικής γεωπολιτικής» και του ρεύματος του «ευρασιανισμού», ο Ντούγκιν συνέβαλε σημαντικά στον ιδεολογικό προσανατολισμό της Ρωσίας του Πούτιν, αλλά και στην πρακτική κατεύθυνση της εξωτερικής της πολιτικής. Ορισμένες από τις βασικές ιδέες που εξέφρασε ο Ντούγκιν στη δεκαετία του 1990, με πρώτη από όλες τον προσανατολισμό στη σύσταση Ευρασιατικής ‘Ενωσης, με πυρήνα τη Ρωσία, το Καζαχστάν και τη Λευκορωσία, έγιναν έκτοτε ρωσική κρατική πολιτική. «Διαφωνών» επί σοβιετικού καθεστώτος, ο Ντούγκιν προσχώρησε στην εθνικιστική αντιπολίτευση κατά του Γέλτσιν και συνεργάστηκε με διάφορα ρεύματα και της δεξιάς και της αριστεράς, από τον «εθνικομπολσεβίκο» Εντουάρντ Λιμόνωφ έως τον κομμουνιστή Γκενάντι Ζιουγκάνωφ. Οι ιδεολογικο-πολιτικές αναζητήσεις του τον έπρωξαν τελικά στην επεξεργασία μιας «Τέταρετης Πολιτικής Θεωρίας»,  προορισμένης να υπερβεί τον φιλελευθερισμό, τον κομμουνισμό και τον εθνικισμό, τις τρεις μεγάλες «σχολές» του μοντερνισμού, που θεωρεί παρωχημένες. Ελπίζουμε μελλοντικά να μας δοθεί η ευκαιρία να αναφερθούμε αναλυτικότερα στις ιδέες αυτού του ρεύματος.

Ο Jean Francois Thiriart γεννήθηκε στις Βρυξέλλες, στις 22 Μαρτίου του 1922 από μια οικογένεια φιλελεύθερων αντιλήψεων. Στα νιάτα του αγωνίστηκε ενεργά στην Σοσιαλιστική Νεολαία και στην Αντιφασιστική Σοσιαλιστική Ένωση. Για ένα διάστημα εργάστηκε με τον καθηγητή Kessamier, πρόεδρο της Φιλοσοφικής Εταιρείας Fichte Bund, θυγατρική της Εθνικο-μπολσεβικικής κίνησης του Αμβούργου. Στη συνέχεια, μαζί με άλλα στοιχεία της άκρας αριστεράς εργάζονται υπέρ μιας συμμαχίας του Βελγίου με το Εθνικοσοσιαλιστικό Ράιχ και προσχωρεί στην ένωση "Φίλοι του μεγάλου γερμανικού Ράιχ". Για αυτή του την επιλογή, το 1943 καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Βέλγους συμμάχους των Αγγλο-Αμερικανών. Θεωρούσε την Γερμανία ως ελπίδα για μία Σοσιαλιστική Ευρώπη, την οποία έβλεπε ιστορικά ως πλουτοκρατία. Κατά τη διάρκεια του Β’Π.Π. ο Thiriart εκπαιδεύτηκε στις μονάδες καταδρομέων του Otto Skorzeny, με τον οποίο διατήρησε μακρά φιλία στα χρόνια μετά τον πόλεμο. Το αγγλικό ραδιόφωνο βάζει το όνομά του στη μαύρη λίστα, την οποία διανέμει στους "αντιστασιακούς" με οδηγίες για την δολοφονία του. Μετά την "απελευθέρωση" εφαρμόστηκε εναντίον του ένα άρθρο του βελγικού ποινικού κώδικα που συνετάχθη στο Λονδίνο το 1942 και βάση αυτού πέρασε αρκετά χρόνια στη φυλακή. Όταν απελευθερώνεται, ο δικαστής του στερεί το δικαίωμα να γράφει. Τα επόμενα χρόνια κράτησε ένα χαμηλό προφίλ. Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, αγαπούσε τις γάτες… Δημιούργησε και μία πολύ επιτυχημένη και κερδοφόρα επιχείρηση Οπτομετρίας, με αλυσίδα καταστημάτων σε όλη την Ευρώπη. Εκμεταλλευόμενος τα επαγγελματικά του ταξίδια, εύρισκε πάντα ευκαιρία να επισκέπτεται τον Otto Skorzeny στην Ισπανία, αλλά γενικά δεν ανακατεύονταν με τα πολιτικά.

Η Ελλάδα, με το πέρας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και το τέλος του Εμφυλίου, πέρασε στην σφαίρα επιρροής της δυτικής κυρίαρχης δύναμης, των Η.Π.Α. Καλώς ή κακώς, έτσι έγινε.Ωστόσο, μάλλον είναι καιρός να υπάρξει μια κριτική από την ελληνική ηγετική ελίτ στο κατά πόσο πλέον η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει αυστηρά εντεταγμένη-υποταγμένη στο ευρωατλαντικό πλαίσιο θεσμών και, συγκεκριμένα, στο ΝΑΤΟ. Το διεθνές σύστημα βρίσκεται σε φάση ριζικής ανασύνθεσης από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, καθώς και την πρώιμη μεταψυχροπολεμική περίοδο.

Η ιστορική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε αλλάζει πολύ γρήγορα. Ολόκληρες εποχές περνούν μέσα σε λίγα έτη, προσελκύοντας κατά συνέπεια έναν επιταχυνόμενο ρυθμό ιδεολογικών μετασχηματισμών. Αυτό συμβαίνει με τη φιλοσοφία, την ιδεολογία, την πολιτική, και τη θρησκευτική ιστορία. Αυτό μας οδηγεί σε μια παράδοξη κατάσταση – οι πιο θεμελιώδεις αλλαγές, οι εκρήξεις και οι μεταλλάξεις είναι πιο αδιάφορες στον κοινωνικό προβληματισμό. Μεγάλες αυτοκρατορίες και ιδεολογίες καταρρέουν, οι κοινωνικοί κύκλοι και οι εποχές της πολιτικής ιστορίας έχουν έρθει στο τέλος τους, αλλά αυτό δεν προκαλεί κανέναν ενθουσιασμό μεταξύ των διανοούμενων - απλά χασμουρητό. Οι ιστορικές και φιλοσοφικές αντανακλάσεις της εποχής μας, τα αξιώματά της και οι διαδικασίες της, είναι απλά γελοία. Ο κοινός παρανομαστής της τρέχουσας γραμμής της σκέψης είναι η κενότητα. Οι διάφορε απαγορεύσεις και αναστολές έχουν εξαφανιστεί, οι γκρίζες ζώνες έγιναν πολύχρωμες, τα χαμένα στοιχεία έχουν ανακτηθεί, αλλά ο μάρτυρας που θα μπορούσε να εξάγει συμπεράσματα από όλη αυτή την πολυτέλεια που έχει αποκαλυφθεί, λείπει.

Είναι καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς να δίνουμε προσοχή στην στυλισιτκή ορθότητα και την ακαδημαϊκή χροιά. Γίνεται σαφές ότι, σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν θα καταλάβει ή δεν θα μας συλλάβει. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει καμία πραγματική αιτία να δώσουμε στο λόγο σε υψηλότερο στυλιστικό απόηχος. Δεν παίζουμε σκάκι στο τέλος της Κάλι-Γιούγκα. Ο καθένας θα πρέπει να καταστήσει σαφές στον εαυτό του, τι θέλουμε και τι θέλουμε από εσάς προσωπικά. Η ερώτηση είναι σχετικά με το νόημα της ζωής. Μια τυπική ερώτηση. Κατά το πέρασμα του χρόνου έχουμε να το αντιμετωπίσουμε χωρίς γέλιο ή κρυφτούλι γύρω από το θάμνο. Ο στόχος μας έχει πολλά επίπεδα.