Συνεχίζουμε τις διαλέξεις μας που είναι αφιερωμένες στη Νοολογία, τη φιλοσοφική σχολή για τη συνείδηση, τον ανθρώπινο νου και τη σκέψη. Σήμερα έχουμε δύο διαλέξεις. Η τρίτη διάλεξη έχει το όνομα "Λόγος του Ινδο-Ευρωπαϊκού Πολιτισμού". Τώρα λοιπόν θα εφαρμόσουμε τις μεθοδολογικές αρχές που εξηγήθηκαν στις δύο προηγούμενες διαλέξεις σε συγκεκριμένα αντικείμενα και σε συγκεκριμένους πολιτισμούς. Έχουμε μιλήσει για τη θεωρία των τριών Λόγων και για την έννοια του υπαρξιακού ορίζοντα και του Ιστοριακού. Τώρα λοιπόν θα τα εφαρμόσουμε όλα αυτά στον Ινδο-Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Πρώτα απ' όλα, όταν μιλάμε για υπαρξιακό χώρο, μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτή την έννοια σε διαφορετικές κλίμακες, σε μικρές κοινότητες, σε μεσαίου μεγέθους κοινότητες ή σε μεγάλες κοινότητες, για παράδειγμα ενωμένες από την παρόμοια ή την ίδια γλωσσική καταγωγή. Και τώρα θα μιλήσουμε για τον Ινδο-Ευρωπαϊκό υπαρξιακό χώρο. Τι είναι Ινδο-Ευρωπαϊκός υπαρξιακός χώρος; Είναι μια από τις μεγαλύτερες μορφές ενότητας. Ο Ινδο-Ευρωπαϊκός υπαρξιακός χώρος συμπίπτει με τον χώρο όπου ζουν οι άνθρωποι που μιλούν Ινδο-Ευρωπαϊκές γλώσσες. Τι είναι οι Ινδο-Ευρωπαϊκές  γλώσσες; Δηλαδή η Ρωμαϊκή, η Λατινική, η Ελληνική, η Γερμανική, η Κελτική, η Σλαβική, η Περσική, η Ινδική Σανσκριτική και οι άλλες γλώσσες Πρακρίτ, η Χεττιτική στην Αρχαία Ανατολία, η Φρυγική, η Θρακική, η Ιλλυρική (οι πρόγονοι των Αλβανών) και οι Βαλτικές λίγο ή πολύ. Το ενδιαφέρον είναι ότι και οι Τσιγγάνοι ανήκουν σε αυτή τη γλωσσική κοινότητα, διότι η γλώσσα των Τσιγγάνων είναι επίσης Ινδο-Ευρωπαϊκή. Η καταγωγή τους είναι αβέβαιη, αλλά μιλούν σε Ινδο-Ευρωπαϊκές γλώσσες. Επίσης, τα Γίντις, μια Εβραϊκή γλώσσα, (μια Γερμανική γλώσσα ουσιαστικά) ανήκει στην Ευρωπαϊκή οικογένεια. Αυτός είναι λίγο ή πολύ ο χώρος που κατοικείται από τους ανθρώπους που μιλούν αυτές τις γλώσσες που εισέρχονται σε αυτήν την Ινδο-Ευρωπαϊκή οικουμένη(ecumene), τον Ινδο-Ευρωπαϊκό υπαρξιακό ορίζοντα. Αυτός είναι ένας τεράστιος χώρος, λαών, ιστοριών, πολύ αντιφατικών και συγκρουσιακών, αλλά ταυτόχρονα καλύπτει ανθρώπους που μιλούν Ινδο-Ευρωπαϊκές γλώσσες. Αυτός είναι υπαρξιακός χώρος.

Μιλήσαμε χθες ότι ορίζουμε τους πολιτισμούς και τους ανθρώπους με βάση τον υπαρξιακό ορίζοντα, το χώρο και το ιστοριακό. Θα μπορούσαμε λοιπόν να μιλήσουμε για την Ινδο-Ευρωπαϊκή ιστορία ή την Ινδο-Ευρωπαϊκή ιστοριακή αλληλουχία των γεγονότων. Θα δούμε αργότερα τι θα μπορούσε να είναι ή ποιες εκδοχές αυτής της κύριας γενικής Ινδο-Ευρωπαϊκής ιστοριακής ακολουθίας μπορεί να είναι, αλλά τώρα θα συζητήσουμε για το είδος των κύριων χαρακτηριστικών του Ινδο-Ευρωπαϊκού υπαρξιακού ορίζοντα. Τι είναι το Ινδο-Ευρωπαϊκό Dasein; (t/here being). Πρώτα απ' όλα, πρέπει να επικεντρωθούμε σε μια πολύ σημαντική έννοια. Αυτή είναι η έννοια του Τουράν. Συνήθως, χρησιμοποιούμε τον όρο Τουράν ως έναν χώρο όπου ζούσαν οι Τούρκοι. Αλλά αυτό δεν είναι έτσι, διότι ο όρος Τουράν είναι καθαρά Ιρανικός και είναι πολύ πιο αρχαίος από την εμφάνιση των πρώτων Τουρκικών φυλών(tribes) στην Κεντρική Ασία ή στις Ευρασιατικές στέπες. Ο όρος ανήκει στην Αβέστα, στην αρχαία Ζωροαστρική Μαζντακική  θρησκεία και χρησιμοποιήθηκε στην Ιρανική παράδοση πολύ πριν από την εκδήλωση ή τη δημιουργία των πρώτων Τουρκικών φυλών. Πρόκειται λοιπόν για έναν Ινδο-Ευρωπαϊκό όρο (Turan). Και ποια είναι η σημασία του Ινδο-Ευρωπαϊκού όρου; Γνωρίζουμε πολύ καλά τον Φερντόσι, έναν Πέρση ποιητή του Μεσαίωνα που δημιούργησε ένα είδος ποίησης για την Ιρανική ιστοριακή ακολουθία που ονομάζεται ποίημα Σαχναμέ. Αυτό το Shahnameh βασίζεται στη δυαδικότητα που λαμβάνεται από την Avesta, από αρχαίες προ-Ισλαμικές πηγές, σχετικά με τη δυαδικότητα και τον δυαδισμό και τον αγώνα μεταξύ του Ιράν και του Τουράν. Το Ιράν ήταν καθιστικός (στμ. μόνιμα εγκατεστημένος) λαός Ιρανικής καταγωγής. Οι Ιρανοί όπως τους ξέρουμε ζούσαν στην Περσία και στην Μηδία στα βόρεια της καθεαυτό Περσίας, στον Καύκασο. Το βασικό χαρακτηριστικό του Ιράν ήταν η καθιστική ζωή. Και το Τουράν ήταν ο χώρος όπου ζούσαν νομαδικοί άνθρωποι. Ποια είναι όμως η σημασία της λέξης "Τουράν"; Η αρχική σημασία, η ρίζα αυτής της Ινδο-Ευρωπαϊκής λέξης ήταν 'φυλή' ή 'λαός'. Είναι το ίδιο όπως στην περίπτωση του 'tautos' στα λιθουανικά (έθνος ή λαός). Αυτό ήταν το όνομα για τους ανθρώπους των στεπών. Και η έννοια του Τουράν ήταν ο χώρος που κατοικούνταν από τις νομαδικές φυλές. Και αυτές οι φυλές, στην αρχαία εποχή της Αβεστά, όταν χρησιμοποιήθηκε αυτός ο όρος, αυτοί οι λαοί ήταν επίσης απολύτως Ινδο-Ευρωπαϊκοί. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια πολύ ενδιαφέρουσα δυαδικότητα (δυϊσμό), πολιτιστική και πολιτισμική. Το Ιράν και το Τουράν σήμαιναν στον αρχικό χρόνο, δύο εκδοχές των Ινδο-Ευρωπαϊκών κοινωνιών. Το Ιράν ταυτιζόταν με την καθιστική Ινδο-Ευρωπαϊκή κοινωνία και το Τουράν ήταν το όνομα της νομαδικής Ινδο-Ευρωπαϊκής κοινωνίας. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί έχει να κάνει με την προέλευση των Ινδο-Ευρωπαϊκών λαών.

Όταν προσπαθούμε και όταν αρχίζουμε να διερευνούμε, από το Ιράν και το Τουράν, τι είδους πολιτισμός ή κοινωνία ήταν αρχαιότερη, καταλήγουμε στο απόλυτο συμπέρασμα που είναι η κύρια θέση κάθε ιστορικού ότι οι Τουρανικές Ινδο-Ευρωπαϊκές φυλές ήταν πρώτες. Έτσι, οι Ιρανοί που ήταν στην πηγή του καθιστικού Ιρανικού πολιτισμού ήταν οι πρώην νομαδικές φυλές που μετατράπηκαν σε καθιστικές φυλές. Προέρχονταν από τον ίδιο Τουρανικό χώρο. Αυτή είναι η κύρια θέση. Υπάρχουν πολλές πολλές συζητήσεις και διαμάχες για το πού ακριβώς στο Τουράν ήταν το κέντρο αυτού του πρωτο-Ινδο-Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αλλά σχεδόν όλοι συμφωνούν ότι αυτό ήταν κάπου στο Τουράν. Υπάρχει η θέση ότι ήταν πολύ ανατολικότερα ή νότια των Ουραλίων Ορέων, ή στην περιοχή της Κασπίας, ή βόρεια της Μαύρης Θάλασσας, αλλά κάπου από τον Δούναβη μέχρι τη νότια Σιβηρία. Αυτή ήταν μια μεγάλη περιοχή, αλλά κάπου εκεί υπήρχε η λεγόμενη μητρίδα(motherland), ή urheimat για να χρησιμοποιήσω τη γερμανική λέξη, αρχική, γνήσια μητρίδα των ευρωπαϊκών λαών. Αυτό λοιπόν είναι το urheimat (στα ρωσικά прародина), κάτι που δεν είναι μητρίδα αλλά προ-μητρίδα. Αυτή είναι λίγο-πολύ η κοινή θέση, κάπου εκεί. Αυτή είναι η βασική αρχή της προέλευσης του Ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Δεύτερη στιγμή - αν έχουμε θέση κάπου στο Τουράν, η δεύτερη αρχή των Ινδο-Ευρωπαϊκών καταβολών είναι ότι οι πρώτοι Ινδο-Ευρωπαϊκοί πολιτισμοί ήταν νομαδικοί, άρα αυστηρά συνδεδεμένοι με την κτηνοτροφία. Ήταν κτηνοτροφικές, νομαδικές, Τουρανικές φυλές. Θα πρότεινα τις αναγνώσεις της Marija Gimbutas (Λιθουανής συγγραφέως), που έχει εξηγήσει άριστα και έξοχα το είδος της λογικής αυτής της Ινδο-Ευρωπαϊκής επέκτασης. Η ιδέα είναι ότι, σύμφωνα με τη Marija Gimbutas, και σύμφωνα και με τους πολλούς Ρώσους επιστήμονες και αρχαιολόγους, η προέλευση αυτών των Τουρανικών Ινδο-Ευρωπαϊκών φυλών ήταν κάπου στα νότια των Ουραλίων, γύρω από την πόλη Chelyabinsk, όπου ανακαλύφθηκε πρόσφατα μια πολύ αρχαία πόλη που ονομαζόταν Arkaim, επειδή αυτή ήταν η τυπική Τουρανική πόλη των νομαδικών Ινδο-Ευρωπαϊκών φυλών.

Γνωρίζετε ότι είναι κοινή σοφία και κοινή επιστημονική θέση ότι οι πρώτοι φορείς των Ινδικών Βεδών ήρθαν επίσης από το βορρά, από τον ίδιο αυτό Τουρανικό χώρο. Οι πρόγονοι των Ιρανών προήλθαν από τον ίδιο Τουρανικό χώρο. Οι πρόγονοι των Ελλήνων, των Ρωμαίων, των Λατίνων, των Γερμανών, των Κελτών, των Σλάβων, των Βαλτικών και των Χετταίων (μία από τις πρώτες από τις αρχαιότερες φυλές) ήρθαν στους τόπους τους από την ίδια urheimat, από τον ίδιο Τουρανικό χώρο. Και όλοι τους ήταν φορείς του νομαδικού κτηνοτροφικού πολιτισμού. Σύμφωνα με τη Marija Gimbutas, υπήρξαν πολλά κύματα αυτών των Ινδο-Ευρωπαϊκών φυλών. Κάθε κύμα έφερνε μαζί του νέες γλώσσες, νέες μορφές, νέες μίξεις διαφορετικών διαλέκτων των Ινδο-Ευρωπαϊκών γλωσσών που αποτέλεσαν την απαρχή των σύγχρονων Ινδο-Ευρωπαϊκών γλωσσών. Ήταν φορείς του πολιτισμού των Κουργκάν. Ο πολιτισμός των Κουργκάν είναι πολύ σημαντικός για εμάς. Τώρα θα μπορούσαμε να ανασυνθέσουμε ένα είδος αρχαιολογικής ιστοριακής αλληλουχίας των φάσεων της δημιουργίας των Ινδο-Ευρωπαϊκών κοινωνιών με αυτόν τον τρόπο. Υπήρχε η urheimat. Υπήρχε κάπου μια Ινδο-Ευρωπαϊκή μητρίδα. Ας πούμε στα νότια των Ουραλίων. Δεν επιμένω σε αυτή τη συγκεκριμένη τοποθεσία, αλλά αυτή είναι λίγο ή πολύ η πλειοψηφία ή το σοβαρό μέρος των ιστορικών που συμφωνούν σε αυτό. Ίσως ήταν ανατολικά ή ίσως δυτικά, αλλά κάπου εκεί.

Το δεύτερο σημείο που είναι και η κουργκανική υπόθεση της Marija Gimbutas είναι ότι κάθε Ινδο-Ευρωπαϊκός λαός στην καταγωγή ήταν νομαδικός και κτηνοτροφικός. Δεν ήταν γεωργοί, δεν ήταν καθιστικοί. Δημιούργησαν ένα είδος ιδιαίτερης πόλης και ήταν πολεμιστές. Εξημέρωσαν για πρώτη φορά το άλογο. Η εξημέρωση του αλόγου προήλθε από αυτόν ακριβώς τον Τουρανικό χώρο. Είναι φυσιολογικό να έχουν εξημερώσει το άλογο. Μετακινήθηκαν μέσω των στεπών προκειμένου να κατακτήσουν τους άλλους χώρους, πηγαίνοντας από αυτή την urheimat μέσω της Ινδίας μέχρι τα Βρετανικά νησιά. Αποίκισαν την Ευρασία ξεκινώντας από αυτό το σημείο. Αυτή είναι η φυσιολογική υπόθεση των Κουργκανικών και αυτή είναι η προέλευση όλων των Ινδο-Ευρωπαϊκών γλωσσών. Οι πρόγονοι κάθε Ινδο-Ευρωπαϊκής φυλής και λαού μιλούσαν αυτή την Ινδο-Ευρωπαϊκή γλώσσα ζώντας στον Τουρανικό χώρο, όντας νομάδες και κτηνοτρόφοι, και επεξεργάζονταν ένα είδος κουλτούρας, πολιτισμού που βρίσκεται στην προέλευση κάθε Ινδο-Ευρωπαϊκής κοινωνίας και Ινδο-Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για αυτόν τον πρωτο-Ινδο-Ευρωπαϊκό πολιτισμό και κουλτούρα και θα μπορούσαμε να τον εντοπίσουμε, να τον τοποθετήσουμε στον Τουρανικό χώρο, να τον ταυτίσουμε με τον νομαδικό τρόπο ζωής, με τον πολεμικό τύπο ύπαρξης και την ηθική του πολεμιστή και του ηρωισμού, με την εξημέρωση του αλόγου, και πολύ σημαντική στιγμή με τον ηλιακό κύκλο ως κύρια στιγμή αυτού.

Υπάρχει ένας πολύ ενδιαφέρων συγγραφέας, ο Leo Frobenius (Γερμανός συγγραφέας) που εξηγεί τα στάδια του πολιτισμού με τον ακόλουθο τρόπο. Το πρώτο στάδιο είναι η γοητεία. Αν σας γοητεύει κάτι, σας κυριεύει το πνεύμα, η ομορφιά, ο Θεός, το εσωτερικό συναίσθημα, κάτι. Το δεύτερο στάδιο της κουλτούρας είναι η έκφραση αυτής της κατοχής. Απελευθερώνεσαι από αυτή την κατοχή, προσπαθώντας να εκφράσεις στις εικόνες, στις εξωτερικές μορφές αυτό που σε κατέχει, αυτό που σε γοητεύει. Αυτό είναι το δεύτερο. Και μετά από αυτό, εφαρμόζετε το αποτέλεσμα αυτής της έκφρασης τεχνικά. Θα μπορούσαμε να δούμε στο αρχαίο Ινδο-Ευρωπαϊκό Τουρανικό στάδιο, και τα τρία αυτά στάδια να συνδέονται με την έννοια του κύκλου. Πρώτα απ' όλα, αυτός είναι ο ήλιος- ο ήλιος ως θεότητα, ο ήλιος ως ημέρα, ο ήλιος ως Απόλλων. Έτσι, σας γοητεύει ο ήλιος. Σας κυριεύει ο ήλιος. Λατρεύετε τη φωτιά, το φως, τον ήλιο, τον ουρανό. Βρίσκεται στο κέντρο της γοητείας σας. Μετά από αυτό δημιουργείτε το σύμβολό του. Δημιουργείτε το σύμβολο του κύκλου και το λατρεύετε ως κάτι που σας κατέχει. Αυτό είναι το είδος της εσωτερικής σας συγκέντρωσης. Μετά από αυτό, το εφαρμόζετε τεχνικά στο τρίτο στάδιο. Και τι είναι αυτό; Αυτός είναι ο τροχός και το άρμα που δημιουργείται από τον τροχό. Αυτό είναι επίσης κοινή σοφία. Οι πρώτοι αρματηλάτες και οι πρώτοι δημιουργοί των αρμάτων με τον τροχό και με τα άλογα ήταν Ινδο-Ευρωπαίοι. Με τη βοήθεια των αρμάτων κατέκτησαν κάθε χώρο στην Ευρασία, από τα Βρετανικά νησιά μέχρι την Ινδία ή την Περσία ή την Ελλάδα και τα Βαλκάνια. Έτσι η Ευρώπη και όλοι οι Ευρωπαϊκοί χώροι κατακτήθηκαν από τα άρματα με τα άλογα και με αυτή την εφαρμογή του ήλιου (κύκλου) στην τεχνική πτυχή. Είχαν καταληφθεί από τον ήλιο. Λάτρευαν τον ήλιο. Και χρησιμοποίησαν τεχνικά το σύμβολο του ήλιου για να δημιουργήσουν το άρμα. Και με το άρμα και με την εσωτερική δυναμική τους να είναι σαν τον ήλιο, επέκτειναν τις ακτίνες του ήλιου μέσω της Ευρασιατικής ηπείρου από την Τουρανική urheimat μητρίδα.

Αυτή είναι λίγο-πολύ η προϊστορική Ινδο-Ευρωπαϊκή γλώσσα, η Ιστοριακή ακολουθία. Έτσι, αυτό είναι ένα είδος πεπρωμένου. Αυτό είναι να είσαι σαν τον ήλιο, να λάμπεις και να επεκτείνεις τη φωτιά και το φως του πολιτισμού από το σημείο εκκίνησης. Αυτό λοιπόν είναι πολύ σημαντικό για να κατανοήσουμε τι είναι το Ινδο-Ευρωπαϊκό Dasein. Και αυτό αντανακλάται σε όλες τις Ινδο-Ευρωπαϊκές γλώσσες και τους Ινδο-Ευρωπαϊκούς πολιτισμούς. Όλοι οι Ινδο-Ευρωπαϊκοί λαοί είναι κληρονόμοι αυτού του Ινδο-Ευρωπαϊκού Dasein, επειδή μιλάμε, σκεφτόμαστε, οριοθετούμαστε, καθοριζόμαστε, προκαθοριζόμαστε από αυτό το Ινδο-Ευρωπαϊκό ηλιακό Dasein αυτού του Τουρανικού (όχι ακόμα Ιρανικού - ο Ιρανικός πολιτισμός είναι η δεύτερη φάση. Η πρώτη φάση για να είσαι Ινδο-Ευρωπαίος είναι να είσαι Τουρανός, νομαδική πολεμική φυλή των στεπών). Αυτή ήταν η κοινή προέλευση του πολιτιστικού τύπου της κοινωνίας όλων των Κουργκάν σύμφωνα με τη Marija Gimbutas και σχεδόν όλους τους άλλους. Κούργκαν είναι περιοχή. Και το σημάδι αυτής ήταν ο λόφος πάνω από τον τάφο. Κούργκαν είναι ένα είδος τεχνητού λόφου πάνω από έναν τάφο. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί είναι ένα είδος καθετότητας, μια δημιουργία αυτής της κάθετης κοινωνίας. Και επίσης το δεύτερο σημάδι είναι η τοποθέτηση του όπλου στον τάφο. Γιατί σε άλλους πολιτισμούς, δεν υπήρχε. Και το άλογο. Το άλογο, το όπλο και ο λόφος είναι τα τρία σημάδια αυτού του Κουργκανικού τύπου πολιτισμού. Αυτό είναι το Ινδο-Ευρωπαϊκό Dasein.

Θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε, από το σημείο Τουραν, κάπου στο Τουραν, ίσως. Διότι οι πρώτοι τροχοί ανακαλύφθηκαν ακριβώς στα νότια των Ουραλίων βουνών και τα πρώτα ίχνη εξημέρωσης του αλόγου στον ίδιο περίπου χώρο. Οπότε θα ήταν λογικό να υποθέσουμε ότι το κέντρο του Τουράν βρισκόταν κάπου εκεί στις Καζακό Ρωσικές στέπες. (τώρα Ρωσικές, πριν αυτές ήταν Ινδο-Ευρωπαϊκές.) Εκεί ήταν η καρδιά του Τουράν. Και από αυτό το σημείο, αυτό ήταν ένα είδος επέκτασης, μια επέκταση, όχι μόνο φυσικά στην αναζήτηση του νέου πεδίου για να τραφούν το άλογο και οι αγελάδες, αλλά επίσης αυτό ήταν ένα είδος μίμησης του ήλιου. Έτσι, ο γήινος ήλιος βρισκόταν κάπου εκεί στο Τουράν και από αυτό το σημείο υπήρχε ένα είδος επέκτασης της φυλής. Θα μπορούσαμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι αυτό δεν ήταν μόνο αδράνεια ή κάτι περιστασιακό, αλλά ότι ήταν η ιδέα ότι υπάρχει το κέντρο κάπου στο Τουράν, (για παράδειγμα στα νότια των Ουραλίων βουνών στις στέπες) όπου υπήρχε ένα είδος ιερής μητρίδας της Ινδο-Ευρωπαϊκής παράδοσης, το κέντρο, ο πόλος της Ινδο-Ευρωπαϊκής παράδοσης, και από αυτόν τον πόλο υπήρχε επέκταση προς όλες τις δυνατές κατευθύνσεις. Οι κύριοι φορείς αυτού του πολιτισμού του Κουργκάν ήταν νομαδικές Ινδο-Ευρωπαϊκές φυλές. Και αποίκισαν σχεδόν όλη την Ευρασιατική ήπειρο, από τη Δύση μέχρι την Ινδία και μέσω της Ινδίας μέχρι τον Ινδικό Ωκεανό, επεκτείνοντας τον Βουδισμό ως ένα είδος προϊόντος του Ινδικού πολιτισμού, ο οποίος ήταν επίσης μια συνέχεια της ίδιας πολιτισμικής επιρροής που προβαλλόταν στον Κινεζικό πολιτισμό, ο οποίος ήταν εντελώς διαφορετικός. Έτσι έχουμε ένα είδος φυλής παντού. Αλλά το πιο ενδιαφέρον συμπέρασμα από αυτό, τον καθαρό τύπο αυτού του Ινδο-Ευρωπαϊκού πολιτισμού, πρέπει να τον αναζητήσουμε στις νομαδικές Ινδο-Ευρωπαϊκές φυλές όπως οι Αφγανοί (πραγματικοί Αφγανοί Παστούν) ή κάποιες Πακιστανικές φυλές (νομαδικές όπως οι Βαλούχοι στο Ιράν και το Πακιστάν) ή οι πραγματικοί Οσέτιοι (Οσέτες, οι άμεσοι απόγονοι των Σαρματικών φυλών). Μετατράπηκαν σε καθιστικούς πολύ πρόσφατα και ήταν συνεχιστές αυτού του Τουρανικού τύπου πολιτισμού. Οι Ιρανοί ήταν δευτερεύοντες και οι Τουρανοί ήταν πρώτοι. Η σύγκρουσή τους (Τουράν εναντίον Ιράν) ήταν πάρα πολύ δευτερεύουσα πτυχή αυτής της ιστορίας του πρώτου σταδίου της Ινδο-Ευρωπαϊκής ιστορίας.

Αυτή ήταν και η ιδέα των θεωριών του αείμνηστου Όσβαλντ Σπένγκλερ. Υπάρχουν γραπτά του Όσβαλντ Σπένγκλερπου δημοσιεύτηκαν μεταθανάτια, ένα πρόσφατα δημοσιευμένο ημιτελές βιβλίο που ονομαζόταν Το Έπος του Ανθρώπου. Αυτό ήταν ημιτελές. Μόνο μέρη του γράφτηκαν από τον Όσβαλντ Σπένγκλερ (τον συγγραφέα του βιβλίου Η παρακμή της Δύσης). Σε αυτό το Έπος του Ανθρώπου, ανέπτυξε αυτή την αντίληψη ότι, σύμφωνα με τον Σπένγκλερ, υπήρχαν τρεις προ-πολιτισμοί: Ατλαντικός με μεγαλιθικό πολιτισμό, Κουσιτικός με Αφροασιατικό που κάλυπτε τη Βόρεια Αφρική και την Εγγύς Ανατολή (Αρχαίος πολιτισμός), και ο τρίτος ονομάστηκε ακριβώς Τουρανικός πολιτισμός από τον Σπένγκλερ. Αυτό ταιριάζει καλά με την αντίληψη της Marija Gimbutas και με την υπόθεση Κουργκάν των αρχαιολόγων και με τις μελέτες στο Ινδο-Ευρωπαϊκό παρελθόν, διότι η ενότητα όλων των Ινδο-Ευρωπαϊκών γλωσσών υποδεικνύει λίγο πολύ την ίδια περιοχή όπου ζούσαν οι Ινδο-Ευρωπαϊκοί λαοί πριν διαχωριστούν στις πραγματικά γνωστές Ινδο-Ευρωπαϊκές γλώσσες και λαούς. Έτσι, ο Σπένγκλερ, η Γκιμπούτας, η γλωσσολογία, η αρχαιολογία, όλα δείχνουν προς αυτή την περιοχή.

Για το πώς θα μπορούσαμε να αξιολογήσουμε τη δομή ή τη νοολογία αυτής της πρωτο-Ινδο-Ευρωπαϊκής Τουρανικής κοινωνίας, υπάρχει ένας συγγραφέας που μας βοηθάει πάρα πολύ και ονομάζεται Georges Dumézil. Συνιστώ ανεπιφύλακτα τα έργα του. (Δεν ξέρω αν εκδίδονται στη Σερβία. Στη Ρωσία έχουμε εκδώσει ένα βιβλίο για τη Λατινική θρησκεία και ένα άλλο για τους Ινδο-Ευρωπαϊκούς θεούς). Ο Georges Dumézil είναι ένας Γάλλος ιστορικός που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στη λαμπρή εξερεύνηση του Ινδο-Ευρωπαϊκού πολιτισμού, συγκρίνοντας όλα τα είδη μυθολογιών, θρησκειών, παραμυθιών, δημοτικών τραγουδιών και ούτω καθεξής, συμβολισμούς στις γραπτές ή προφορικές παραδόσεις στον των Ινδο-Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Έχει γράψει πολλά βιβλία. Έχει γράψει ένα πολύ σημαντικό κείμενο που ονομάζεται Ινδο-Ευρωπαϊκή Ιδεολογία. Αυτό είναι ένα είδος περίληψης των εκτεταμένων βιβλίων του με πολλές χιλιάδες σελίδες, συγκρίνοντας προσεκτικά με λεπτομέρειες, διαφορετικές μυθολογίες των Ινδο-Ευρωπαϊκών λαών. Ποιο είναι το αποτέλεσμα ή η σύνοψη των μελετών της Ινδο-Ευρωπαϊκής δομής από τον Dumézil; Αυτή είναι η θεωρία των τριών λειτουργιών. Έφτασε στο συμπέρασμα ότι όλοι οι τύποι των Ινδο-Ευρωπαϊκών πολιτισμών, αρχαίοι ή σύγχρονοι, βασίζονταν στην έννοια της κοινωνίας των τριών λειτουργιών.

Κάθε Ινδο-Ευρωπαϊκη κοινωνία αποτελούνταν από τρεις κάστες. Η πρώτη κάστα ήταν οι ιερείς. Ήταν ιεροί βασιλείς και ιερείς. Θεωρούνταν ότι ανήκαν στον ουρανό. Ήταν θεϊκοί. Θεωρούνταν θεότητες, όχι άνθρωποι αλλά θεϊκά όντα ή οι ιεροί βασιλείς και οι ιερείς. Τα γνωρίσματά τους ήταν το Βραχμάν και οι Βραχμάνοι στο Ινδικό σύστημα των καστών. Είχαν τη δική τους ηθική και μεταφυσική, την ιδέα ότι κατείχαν ένα ιδιαίτερο είδος ψυχής που αποτελούνταν από το φως. Η κυριαρχία των ιερέων και των ιερών βασιλιάδων βασιζόταν στην ίδια ιδέα του ήλιου. Επειδή ήταν γήινος ήλιος, ήταν φωτιά, ήταν φως. Και αντιπροσώπευαν το φως ως τον ήλιο του Θεού, του ουράνιου Θεού. Η δεύτερη κάστα ήταν ο πολεμιστής ή "Kshatriya" στο ινδικό σύστημα, "raθaēštar" στο ιρανικό σύστημα και "raθaēštar" είναι η παραμονή στο άρμα (πολεμιστής στο άρμα). Επειδή το άρμα με τους τροχούς ήταν το κύριο σύμβολο της επέκτασης μέσω του Τουρανικού χώρου αυτών των Ινδο-Ευρωπαϊκών φυλών. Και η τρίτη κάστα ήταν οι απλοί κτηνοτρόφοι ή κύριοι των ζώων, των αγελάδων, των αλόγων. Και όλη η κοινωνία αντιπροσώπευε ένα είδος στρατού, ενός στρατού που διέσχιζε το χώρο για να πολεμήσει και να πεθάνει, γιατί δεν υπήρχε θάνατος στη δική μας αντίληψη. Υπήρχε ένα είδος ανύψωσης. Κάθε ψυχή θεωρούνταν ουράνιες σπίθες που κατέβαιναν στη γη για να επιστρέψουν. Έτσι, όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο. Αν πεθάνετε νέοι, αυτό είναι καλό, γιατί είναι φυσιολογικό να πεθαίνετε νέοι, να πεθαίνετε στη μάχη, να πεθαίνετε σκοτώνοντας τους εχθρούς. Όχι το να επιβιώσει, αλλά το να πεθάνει ήταν ο στόχος του πολεμιστή. Και το να είναι σοφός και να μη ζήσει πολύ ήταν το καθήκον και ο στόχος των ιερέων- να είναι καθαρός, να εξαγνίζει τον εαυτό του και όλους τους άλλους. Να είναι πιστός και γενναίος, να έχει πολλά άλογα και αγελάδες ήταν το καθήκον της τρίτης λειτουργίας.

Και υπήρχε απολύτως κάθετη ιεραρχία με τους ιερείς στην κορυφή, τους πολεμιστές στη μέση και τους κτηνοτρόφους στο κάτω μέρος. Επειδή οι κτηνοτρόφοι ασχολούνταν με τις υλικές πτυχές των αγελάδων, των αλόγων και των προβάτων, θεωρούνταν λιγότερο αγνοί και λιγότερο τέλειοι. Αλλά αγωνίζονταν να είναι το ίδιο να είναι σοφοί σαν ιερείς και βασιλιάδες και να είναι γενναίοι σαν πολεμιστές. Έτσι το σύστημα αξιών δεν βασιζόταν στους απλούς κτηνοτρόφους και τους στόχους τους αλλά στο κέντρο ήταν η έννοια των ιερέων και των πολεμιστών και αυτοί καθόριζαν επίσης την ηθική της τρίτης κάστας. Αλλά όλα ήταν απολύτως κάθετα και θα μπορούσαμε να δούμε ότι εδώ σε εκείνη την κατάσταση, καθαρή εκδοχή του Λόγου του Απόλλωνα στη δική μας νοολογική αντίληψη. Αυτός είναι ο πιο λαμπρός, ο πιο εκφραστικός, ο πιο σαφής Λόγος του Απόλλωνα, κάθετος, επειδή όλη η ζωή θεωρούνταν ένα είδος καθόδου του φωτός, του ήλιου στους ιερούς βασιλείς και ιερείς, επεκτεινόμενος περνώντας μέσα από τους πολεμιστές και τελειώνοντας με τους κτηνοτρόφους, προκειμένου να επιστρέψει στον ουρανό.

Και αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι η ποιότητα της γης στη στέπα στο Τουράν. Η γη ήταν σκληρή. Δεν ήταν ο τύπος για να βάλεις σπόρους, να φυτέψεις κάτι εκεί. Αυτό ήταν ένα είδος χώρου για να φτάσει κανείς και να επιστρέψει πίσω. Σε αυτό το όραμα στη στέπα δεν υπήρχε καμία διάσταση κάτω από τη γη. Το πιο δαιμονικό, το πιο διαβολικό, το πιο αρνητικό πλάσμα συμβολικά ήταν το ποντίκι, που ζούσε κάτω από την επιφάνεια του χώρου. Η μικρή τρύπα του ποντικιού θεωρούνταν κάτι σαν κόλαση και αυτό ήταν το σύμβολο του Σατανά στην παράδοσή τους, ή το φίδι που ζούσε κάτω από την επιφάνεια της Τουρανικής στέπας, αλλά όχι βαθύτερα. Αυτή είναι η παράδοση και η κοινωνία χωρίς ρίζες, γιατί οι ρίζες είναι στον ουρανό. Αυτή ήταν μια εντελώς διαφορετική εκδοχή. Αυτό δεν είναι κάτι που φυτρώνει από τη γη, αλλά κάτι που φυτρώνει από τον ουρανό, επεκτείνοντας τα κλαδιά του στη γη ακριβώς όπως οι Ινδο-Ευρωπαϊκές φυλές και επιστρέφοντας στις ρίζες, αλλά η επιστροφή στις ρίζες σημαίνει επιστροφή στους Θεούς και στη φωτιά. Αυτό είναι το τελετουργικό της αποτέφρωσης να βάλεις το σώμα του νεκρού στη φωτιά για να επιστρέψεις μέσω της φωτιάς στον ήλιο, στη φωτιά και στον ουρανό. Έτσι, όλα ήταν εντελώς αντίθετα από ό,τι συνηθίσαμε. Αυτή ήταν καθαρά νομαδική Ινδο-Ευρωπαϊκή παράδοση. Αυτό ήταν επίσης καθαρός τύπος του Απολλώνιου Λόγου.

Σύμφωνα με τον Dumezil, τι είναι η Ινδο-Ευρωπαϊκή γλώσσα; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι Απολλώνια. Είναι ακριβώς το ίδιο με τον Λόγο του Απόλλωνα και κάθε είδος κανονικής, γνωστής από εμάς, Ινδο-Ευρωπαϊκής κοινωνίας (Κέλτικη, Γερμανική, Λατινική, Ιλλυρική, Θρακική, Ελληνική(Hellenic), Γραικική(Greek), Χετταϊκή, Ιρανική, Ινδική, Σκύθικη, Σαρματική, Σλαβική, Βαλτική), κάθε είδος Ινδο-Ευρωπαϊκού πολιτισμού βασίστηκε αρχικά σε αυτόν τον Λόγο του Απόλλωνα. Το όνομα δόθηκε από τους Έλληνες, αλλά το ίδιο θα μπορούσαμε εύκολα να αναγνωρίσουμε στις Βέδες, στην Αβέστα, στα Γερμανικά στους μύθους του Όντιν, στους μύθους και τους θρύλους των Κελτών. Και ο Georges Dumezil συγκέντρωσε όλους αυτούς τους τύπους μυθολογιών για να τους συγκρίνει. Αυτό ήταν ξεκάθαρο όταν διαβάζουμε το ένα βιβλίο μετά το άλλο ότι αυτό είναι απολύτως θεμελιωμένο. Αυτό είναι σχεδόν κοινή λογική. Δεν υπάρχει τίποτα απολύτως καινούργιο. Αυτό είναι ένα είδος ξεκάθαρου τρόπου για να το εξηγήσουμε αυτό με πολύ διαφανή τρόπο. Αυτό είναι το αποτέλεσμα των γραπτών του. Αυτή ήταν και η σχολή που ίδρυσε ο ίδιος και συνέχισε ο Émile Benveniste, μια από τις καλύτερες γλωσσολογικές αυθεντίες του 20ού αιώνα. Ο Émile Benveniste δημιούργησε ένα είδος λεξικού Ινδο-Ευρωπαϊκών όρων που δείχνει την ορθότητα της θεωρίας των εννοιών του Dumezilian που είναι πλέον αποδεκτή.

Και το δεύτερο σημαντικό πράγμα στον Ντουμεζίλ είναι αυτό που ονομάζει Ινδο-Ευρωπαϊκή ιδεολογία. Η Ινδο-Ευρωπαϊκή ιδεολογία είναι μια δομή που είναι αμετάβλητη και αιώνια. Αυτό αντιπροσωπεύεται στη γλώσσα, τον πολιτισμό, τα σύμβολα και τον τρόπο σκέψης των Ινδο-Ευρωπαίων ανθρώπων που είναι αυστηρά ο ίδιος στην εποχή της urheimat και του σύγχρονου Ινδο-Ευρωπαϊκού νου. Υπάρχουν λοιπόν σταθερές αρχές. Μας επηρεάζουν στην κατανόηση του σύμπαντος, της πολιτικής κοινωνίας και της ιστορίας. Αυτή η ιδεολογία είναι ανάγνωση, grilles de lecture, ερμηνεία, κλίμακα. Μέσω αυτής της ανάγνωσης αποκρυπτογραφούμε και ερμηνεύουμε αυτό που συμβαίνει. Εξετάζουμε την κοινωνία. Υπάρχουν οι φιλόσοφοι ή η διανόηση, υπάρχει ο στρατός και υπάρχει όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός. Αυτή είναι μια κάθετη και ιεραρχική θεώρηση με τον πρόεδρο ή τον ηγέτη ως ένα είδος αρχαίου ιερού βασιλιά, τις στρατιωτικές ή διοικητικές ομάδες και τον πληθυσμό. Είναι ασυνείδητο σε εμάς, αλλά κάθε Ινδο-Ευρωπαϊκή κοινωνία βασίζεται γύρω από αυτόν τον άξονα τριών λειτουργιών (σύγχρονη ή αρχαία, Χριστιανική ή Παγανιστική, ανατολική ως Ινδική και Ιρανική ή δυτική ως Κελτική, Γερμανική, Σλαβική, Γαλλική, Λατινική). Αυτό λοιπόν είναι πολύ ενδιαφέρον.  Σύμφωνα με τον Dumezil, τίποτα δεν αλλάζει σε αυτό. Περισσότερο από αυτό, μέσα από αυτήν την ιδεολογία, ερμηνεύουμε την ιστορία- την ιστορία της ίδρυσης της Ρώμης, την ιστορία της ίδρυσης οποιασδήποτε χώρας, οποιουδήποτε Ινδο-Ευρωπαϊκού κράτους. Υπάρχει πάντα κάποιος αγγελιοφόρος του Θεού ή κάποιος ιερός βασιλιάς που έρχεται από έξω, επειδή η ίδρυση του βασιλείου έγινε από έξω, κάπου από τον Τουράν έρχονται αυτοί οι νομάδες, και ιδρύουν εκεί την πόλη. Αλλά η πόλη ήταν ένα είδος φρουρίου. Δεν ήταν συνέχεια του χωριού. Αυτό ήταν κάτι που δημιουργήθηκε από έξω με το είδος του στρατιωτικού που ερχόταν κάπου και δημιουργούσε το φρούριο (ακρόπολη) προκειμένου να υπερασπιστεί αυτή τη στρατιωτική θέση. Ήταν λοιπόν μια στρατιωτική κατάκτηση με κάποιους ιερούς ήρωες και ηγέτες που έρχονταν από έξω. Αυτό ήταν το κύριο σενάριο. Και μετά από αυτό, υπήρχε ένα είδος αυτών των τριών λειτουργιών και σχέσεων, μερικές φορές συγκρουσιακών σχέσεων μεταξύ ιερέων και πολεμιστών, των βασικών τους συμφερόντων και της μάζας του πληθυσμού. Και οι τρεις λειτουργίες περιγράφονταν με πολλούς πολλούς τρόπους μέσα από τα χρονικά, τις ιστορίες, τους μύθους, τις θρησκευτικές ιστορίες, τα λαϊκά παραμύθια, τα τραγούδια και ούτω καθεξής. Αυτό είναι το κύριο περιεχόμενο της Ινδο-Ευρωπαϊκής παράδοσης, η εδραίωση αυτής της καθετότητας.

Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα για τις σχέσεις των δύο φύλων σε αυτή την Τουρανική κοινωνία (πολύ σημαντική). Όταν μελετάμε τις σχέσεις μεταξύ των φύλων στη νομαδική Ινδο-Ευρωπαϊκώνή κοινωνία, βλέπουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα. Η Gimbutas, σε άλλη περίπτωση, έχει προτείνει τους όρους ενός είδους ισοδυναμίας μεταξύ ανδρών και γυναικών, αλλά στη μητριαρχική κοινωνία. Πρότεινε την έννοια της γυλανίας. Δεν πρόκειται για κυριαρχία της γυναίκας επί του άνδρα αλλά για ένα είδος φιλίας αλλά κάτω από την κύρια έννοια της κυριαρχίας της μητριαρχίας. Η γυλανία ήταν η φιλία και η ισότητα μεταξύ άνδρα και γυναίκας αλλά ιδωμένη από τη γυναικεία θέση. Πρότεινα τον αντίθετο νεολογισμό, την ανελυγυνία. Αυτό είναι το ίδιο, το είδος της φιλίας μεταξύ άνδρα και γυναίκας, αλλά από την ανδρική οπτική γωνία, από την Τουρανική Ινδο-Ευρωπαϊκή οπτική γωνία. Υπάρχουν δύο νεολογισμοί - η γυλανιά και η ανελυγυνία. (gylania : γυνή [ελληνικά για τη γυναίκα], ἀνήρ [άντρας]) Αυτό είναι το ίδιο αλλά η Γκιμπούτας βάζει τη γυναίκα πρώτη αλλά στην Τουρανική ανδρική πατριαρχική κοινωνία, το αρσενικό είναι πρώτο (ανελυγυνία, ἀνήρ). Αλλά δεν υπήρχε υποταγή της γυναίκας στον άνδρα αλλά φιλία βασισμένη στην αντίληψη ότι αυτή η έννοια του ηλιακού πολεμιστή και του καθαρού ουρανού είναι η κυρίαρχη έννοια . Έτσι, οι άνδρες και οι γυναίκες ήταν φίλοι βασιζόμενοι στην κυριαρχία αυτής της ηλιακής αντίληψης της ανδρικής φύσης. Αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον επειδή οι άνδρες ήταν πάντα στον πόλεμο και οι γυναίκες με παιδιά δεν μπορούσαν να πάνε στον πόλεμο κανονικά. Και έμεναν στα στρατόπεδα στο φρούριο. Αλλά αυτό δεν ήταν μια ειρηνική ζωή, διότι παντού υπήρχαν επίσης κοινωνίες του ίδιου τύπου, πολύ επιθετικές και πολύ επεκτατικές. Και οι γυναίκες ήταν υποχρεωμένες να υπερασπιστούν τις πόλεις. Έτσι, έπρεπε να είναι ηρωικές και να είναι επίσης πολεμίστριες. Διαφορετικά θα κατακτούνταν από τον άλλον και αυτό δεν το ήθελαν. Έτσι ήταν και αυτές ο άλλος τύπος πολεμιστή, με τις ίδιες αξίες με τον άνδρα.

Αυτό αντανακλάται σε πολλές Τουρανικές παραδόσεις της νομαδικής κοινωνίας. Πριν από το γάμο γινόταν μια μάχη μεταξύ του κοριτσιού και του αγοριού. Αν το αγόρι δεν μπορούσε να νικήσει το κορίτσι, ο γάμος δεν μπορούσε να ολοκληρωθεί. Έπρεπε να πιστοποιήσει τη δύναμή του, τη δύναμή του έναντι της δύναμής της. Υπήρχε ένα είδος ανταγωνισμού στη μάχη, αλλά για να πολεμήσουν, τα κορίτσια έπρεπε να είναι επίσης πολεμιστές. Αυτό αντανακλάται στο σύμπλεγμα της Μπρουνχίλτα στην ψυχανάλυση. Όταν στο κρεβάτι του γάμου, υπήρχε μια συνέχιση της μάχης μεταξύ άνδρα και γυναίκας. Και η γυναίκα μπορεί να νικήσει και να σκοτώσει τον άνδρα πριν γίνει ο γάμος. Αυτό είναι το είδος του ίχνους αυτής της ανελυγυνίας, αυτής της στρατιωτικής φιλίας που βασίζεται στην αναγνώριση των κανονιστικών αξιών της πατριαρχίας. Η κοινωνία τύπου Αμαζόνων δεν ήταν φεμινιστική ή γυναικεία. Οι Αμαζόνες ήταν απολύτως πατριαρχικές, διότι αυτό ήταν ένα είδος προβολής της ανδρικής, ανδρικού τύπου κουλτούρας και αξιών πάνω στη γυναικεία κοινωνία. Αυτό ήταν ένα είδος αγνότητας και γενναιότητας και δύναμης και εξουσίας του τύπου της κοινωνίας, όπως ακριβώς και ο ανδρικός τύπος της κοινωνίας, αλλά στην περίπτωση των γυναικών. Έτσι, η Αμαζονία δεν είναι μητριαρχία. Αυτή ήταν εντελώς η τελευταία νίκη της πατριαρχίας, επειδή οι γυναίκες αποδέχονταν κάθε είδους ανδρική συμπεριφορά. Αυτή είναι η ανελυγυνία. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή είναι η ακραία περίπτωση στην κοινωνία των Αμαζόνων. Αλλά αυτή είναι μια κοινωνία Τουρανικού τύπου με ισχυρές και πολύ δυνατές και ανεξάρτητες γυναίκες που θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύουν όχι μόνο ένα είδος κατοχής του άνδρα. Ήταν απολύτως οι πολίτες αυτών των Τουρανικών φυλών που μπορούσαν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους ενάντια σε ενδεχόμενη επίθεση. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και αυτό είναι η καθαρή πατριαρχία.

Δεν υπήρχαν τόσο πολύ θεές σε αυτή τη μυθολογία ή όταν υπήρχαν, ήταν όπως οι άνδρες, όπως η Ελληνική Αθηνά που ήταν παρθένα. Ήταν σοφή ως ιερέας, και ήταν γενναία ως πολεμίστρια, και ήταν παρθένα. Αυτή δεν ήταν ο τύπος της μητέρας γυναίκας. Αυτός ήταν ο τύπος της γυναίκας πολεμιστή και ιερέα και παρθένου που είναι καθαρά Τουρανικός. Έτσι, η Ελληνική Αθηνά είναι η αντανάκλαση των ανδρικών αξιών. Η σοφία είναι το σημαντικότερο ανδρικό χαρακτηριστικό της πρώτης κάστας, της πρώτης λειτουργίας στην ντουμεζιλική εκδοχή. Και η γενναιότητα και το ηρωικό πνεύμα και ο αγώνας, όλα τα χαρακτηριστικά της Αθηνάς ήταν επίσης η σοφία και ο πολεμικός ηρωισμός και όχι η μητρότητα, όχι ο καθαρά γήινος προορισμός της γυναίκας, όχι τα παιδιά. Αυτή είναι πολύ σημαντική ανελυγυνία έννοια της Τουρανικής κοινωνίας. Αυτές είναι οι πηγές του Λόγου του Απόλλωνα.

Εδώ μπορούμε επίσης να θυμηθούμε τον Πλάτωνα. Ο Πλάτων, όπως έχω ήδη πει, είναι ένας καθαρά Ινδο-Ευρωπαίος στοχαστής. Είναι ο γνωστότερος δυνατός εκπρόσωπος του Λόγου του Απόλλωνα. Οι οπαδοί του τον θεωρούσαν ενσάρκωση του θεού Απόλλωνα. Σε τρεις διαλόγους του Πλάτωνα, βλέπουμε τις σαφείς εικόνες αυτού του τριλειτουργικού σύμπαντος, σύμπαντος καθαρά Τουρανικού και Ινδο-Ευρωπαϊκού τύπου. Στον Τίμαιο, υπήρχε η Πλατωνική κοσμολογία που βασιζόταν σε τρία είδη. Πρώτο παράδειγμα ή παράδειγμα(paradigm), ο πατέρας. Το δεύτερο ήταν το είδωλο, η εικόνα, ο γιος ή το παιδί. Και το τρίτο που ήταν πολύ όχι σαφώς καθορισμένη έννοια της ύλης ή χώρας(khora) ή του χώρου, όχι της ύλης με τη δική μας αντίληψη ούτε της ουσίας αλλά του χώρου. Είναι η χώρα, η τρίτη αρχή του διαλόγου του Πλάτωνα Τίμαιος. Η χώρα είναι ο χώρος. Υπάρχει λοιπόν η προέλευση, το παράδειγμα, ο πατέρας. Υπάρχει ο γιος ως αντανάκλαση του πατέρα. Και υπάρχει ένα είδος χώρου όπου δεν υπάρχει πια. Αυτό ονομάστηκε όχι τόσο μητέρα, αλλά η γυναίκα που θρέφει, που τρέφει, που είναι η φιγούρα που δίνει τον τόπο προκειμένου να συμβεί αυτή η πράξη της αντανάκλασης. Υπάρχουν λοιπόν τρία επίπεδα της πραγματικότητας στον Πλάτωνα. Στο τελευταίο, της χώρας(khora) , που είναι η χώρα ή ο χώρος και τίποτα περισσότερο. Αυτό δεν είναι η μητέρα που γεννάει κάτι. Είναι κάτι που δέχεται την επιρροή από την κορυφή της ιεραρχίας, από το παράδειγμα, δέχεται και επιστρέφει. Αυτή είναι η καθαρά Ινδο-Ευρωπαϊκή εκδοχή της κοσμολογίας. Και αυτό είναι πάρα πολύ ξεκάθαρα καθορισμένο, οπότε θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε ως καθαρό τύπο Απολλώνιας κοσμολογίας που έγινε αποδεκτή ως τέτοια στον Χριστιανισμό, στον Μεσαίωνα, στον Ρωμαϊκό πολιτισμό. Η Πλατωνική εκδοχή της κοσμολογίας του Τίμαιου είναι κανονιστική για κάθε Ινδο-Ευρωπαϊκή παράδοση.

Θα μπορούσαμε να το συγκρίνουμε με τις Βέδες. Στις Βέδες, λίγο ή πολύ τα ίδια, στην Ιρανική έκδοση λίγο ή πολύ τα ίδια. Υπάρχει ένα είδος τριών κόσμων- ο υψηλότερος, ο μεσαίος και ο επόμενος, πολύ ανεπαρκώς καθορισμένος. Ο τελευταίος τρίτος κόσμος είναι ένα είδος επιφάνειας της γης όπου αρχίζει η επιστροφή. Στη Νεοπλατωνική παράδοση αυτή ήταν η ιδέα της πρόνοιας και της επιστροφής. Άρα τα πάντα έρχονται από τον ουρανό, Ουράνιε Πατέρα, κατεβαίνουν, και αυτό είναι η επιστροφή, η επιστροφή στον Ίδιο. Υπάρχει ένας κάθετος κύκλος. Η ζωή είναι η στιγμή της επιστροφής και ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Είναι το στάδιο της επιστροφής. Έτσι, όταν είμαστε μη εκδηλωμένοι στη γη, υπάρχουμε σε καλύτερες συνθήκες από ό,τι στη γη. Το χαμηλότερο σημείο της καθόδου από την εσωτερική και παραδειγματική μας θέση, από το ίδιο μας το πνεύμα (Άτμαν στον Ινδουισμό) από την αθάνατη ψυχή μας. Έτσι, η ψυχή μας κατεβαίνει για να ανέβει, για να επιστρέψει και για να πάει στην πηγή. Όμως η πηγή βρίσκεται στην κορυφή, πιο πάνω. Αυτό αναφέρεται στον Τίμαιο.

Σε έναν άλλο διάλογο, την Πολιτεία του Πλάτωνα, υπάρχουν τρεις τύποι ιδανικής κατάστασης: οι φιλόσοφοι (που αντιστοιχούν παραδοσιακά στους ιερείς), οι πολεμιστές και όλοι οι άλλοι. Και οι φιλόσοφοι πρέπει να κυβερνούν επειδή είναι αφοσιωμένοι στην ύψιστη ενατένιση των πηγών, των αρχών. Επειδή βγαίνουν από τη σπηλιά έξω για να δουν την ενότητα, για να δουν τον ήλιο, για να δουν τα αστέρια, τα ουράνια φώτα. Και επιστρέφει και έχει το δικαίωμα να κυβερνά επειδή συνδέεται με τον ουρανό. Αυτή είναι λοιπόν η ιδέα στη Πολιτεία του Πλάτωνα. Το κράτος πρέπει να είναι τέτοιο. Οι φιλόσοφοι, οι Βραχμάνοι ή οι ιεροί βασιλείς που ατενίζουν την πηγή του ουράνιου φωτός και της φωτιάς θα πρέπει να κυβερνούν τους άλλους. Οι πολεμιστές θα πρέπει να τους ακολουθούν και οι άλλοι που ασχολούνται με τα υλικά ζητήματα θα πρέπει να υπακούουν στους φιλοσόφους και στους πολεμιστές. Έχουμε τρεις λειτουργικές έννοιες στον Πλάτωνα.

Και ο ίδιος ο Πλάτωνας στον Φαίδρο, ο Πλάτωνας δίνει περιγραφή της ψυχής. Η ψυχή έχει τρία μέρη σύμφωνα με τον Πλάτωνα. Υπάρχει το μαύρο άλογο που είναι η επιθυμία που είναι ένα είδος επιθυμίας, επιθυμία με μια πιο σωματική έννοια, επιθυμία για κάτι υλικό, για σεξουαλικές σχέσεις, για την τροφή, για το φαγητό και ούτω καθεξής. Αυτό είναι ένα είδος τάσης προς τον πυθμένα, προς την πιο υλική πτυχή. Αυτό είναι το μαύρο άλογο. Υπάρχει και το λευκό άλογο που ονομάζεται θυμός(thymos) στα ελληνικά. Αυτό είναι η επιθυμία για τη δόξα. Αυτή είναι η καθαρά πολεμική αξία. Δεν είναι τα υλικά πράγματα, αλλά το να γίνεις γνωστός, να έχεις φήμη, να είσαι διάσημος, να έχεις δόξα. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για τον Ελληνικό πολιτισμό. Αυτή είναι καθαρά η αξία των Kshatriya. Και υπήρχε ένα είδος αμαξάρχη αυτών των δύο αλόγων, του μαύρου και του λευκού, που αντιπροσωπεύεται από τον νου ή από τον Λόγο στον άνθρωπο. Αυτή είναι η σκέψη. Αυτός είναι ο ιερέας στον άνθρωπο και η ανθρώπινη ψυχή. Αυτή είναι η αρχή της σκέψης, το κέντρο της ψυχής. Και βλέπουμε σε αυτή τη μεταφορά, στον Φαίδρο, για άλλη μια φορά άρμα και άλογα, καθαρά Ινδο-Ευρωπαϊκά σημεία και η ψυχή είναι το ίδιο. Αποτελείται από τρία μέρη, ιεραρχικά, κάθετα οργανωμένα, όπου το άρμα είναι το κύριο, είναι το Βραχμάνος, ο ιερέας. Το λευκό άλογο είναι ο ένδοξος πολεμιστής. Και υπάρχει η υλική κλίση του μαύρου αλόγου που είναι το χειρότερο από όλους τους ορισμούς του Πλάτωνα. Έτσι, η ψυχή, το πολιτικό σύστημα και το σύμπαν και ο κόσμος (cosmos), η οικουμένη γύρω μας, όλα αυτά, η κοσμολογία, η πολιτικολογία και η ψυχολογία βασίζονται στο ίδιο Ινδο-Ευρωπαϊκό πρότυπο.

Και αυτό δεν είναι το θέμα όπως λέγεται ότι όλη η Ευρωπαϊκή φιλοσοφία είναι μόνο σημειώσεις στο περιθώριο του Πλάτωνα. Ο Πλάτωνας λοιπόν είναι ο κατ' εξοχήν φιλόσοφος. Είναι ο απόλυτος φιλόσοφος. Άρα όλα είναι γύρω από τον Πλάτωνα ή κριτική του Πλάτωνα ή ανάπτυξη του Πλάτωνα ή ένα είδος αντιπαράθεσης με τον Πλάτωνα όπως στην περίπτωση του Αριστοτέλη. Αλλά ο Πλάτωνας είναι το κέντρο και αν τώρα εξετάσουμε τη δομή, ποια είναι η Ινδο-Ευρωπαϊκή δομή, θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε Πλατωνισμό. Ο Πλατωνισμός βασίζεται στην έννοια της αιωνιότητας. Δεν θα μπορούσε να είναι πολύ παλιός. Δεν θα μπορούσε να γίνει πολύ παλιός, διότι η αιωνιότητα δεν είναι το παρελθόν. Η αιωνιότητα είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Υπάρχει ο Πλατωνισμός του παρελθόντος, θα μπορούσε να υπάρχει και θα έπρεπε να υπάρχει ο Πλατωνισμός του παρόντος και θα μπορούσε να υπάρξει ο Πλατωνισμός του μέλλοντος, διότι βασίζεται στην ισχυρή πίστη στην αιωνιότητα. Βασίζεται στο Ινδο-Ευρωπαϊκό μας Dasein. Όντας Ινδο-Ευρωπαίοι, είμαστε Πλατωνιστές. Αυτό δεν ήταν μόνο το παρελθόν. Είναι επίσης το σημερινό μας Dasein. Είμαστε Ινδο-Ευρωπαίοι, χρησιμοποιούμε Ινδο-Ευρωπαϊκές γλώσσες, ζούμε στην ιστορία μας, όντας Πλατωνικοί. Είναι πολύ σημαντικό. Διότι σε αυτή την Ινδο-Ευρωπαϊκή εκδοχή του Λόγου, δεν υπάρχει σύγχρονη αντίληψη του χρόνου. Υπάρχει κάθετος χρόνος στον Πλατωνισμό. Ο χρόνος είναι η αντανάκλαση- ο καθρέφτης της αιωνιότητας λέει ο Πλάτων. Αυτή λοιπόν είναι λίγο ή πολύ η Ινδο-Ευρωπαϊκή στάση. Αυτός είναι ο κάθετος χρόνος. Πηγαίνουμε εδώ για να γυρίσουμε πίσω. Δεν εξελισσόμαστε στη γη. Είμαστε οι μάρτυρες της δόξας του Θεού που θα έρθει. Και στη Χριστιανική μας παράδοση, τα πάντα είναι παρόντα. Είναι καθαρός Πλατωνισμός με κάθε έννοια. Αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Αυτό που θα μπορούσαμε να προσθέσουμε εδώ είναι κάποιες σκέψεις. Πρώτα απ' όλα, στους Ινδο-Ευρωπαϊκούς πολιτισμούς, δεν υπάρχει μόνο μία μορφή αυτού του κάθετου Λόγου του Απόλλωνα. Ο Λόγος του Απόλλωνα μπορεί να εκδηλωθεί με διαφορετικούς τρόπους. Και υπάρχουν πολλοί τύποι αυτού του Λόγου του Απόλλωνα. Θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να συγκρίνουμε δύο κύριες μορφές του. Στη μία μορφή, υπάρχει ένα είδος απόλυτης κυριαρχίας του φωτός. Και αυτή είναι η Πλατωνική εκδοχή. Έτσι, δεν υπάρχει καμία προβληματική. Υπάρχει το φως που φεύγει από την πηγή, φτάνει στο πιο σκοτεινό σημείο, στο πιο μακρινό σημείο, στη γη, στην κατώτατη γραμμή, και επιστρέφει ειρηνικά, χαρούμενα στην πηγή. Δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσε να αντιταχθεί στο φως. Δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσε να πολεμήσει σοβαρά ενάντια στον ουρανό, ενάντια στον Θεό, ενάντια στον ήλιο. Υπάρχουν κάποιες δυνητικές δυνάμεις της γης που θα προσπαθούσαν να μην αφήσουν τον ήλιο να γυρίσει πίσω, να επιστρέψει, ή να προσπαθήσουν να μας κρατήσουν στη γη, να μην μας αφήσουν να γυρίσουμε πίσω, να μην μας αφήσουν να πεθάνουμε, να μην μας αφήσουν να επιστρέψουμε. Αλλά στην Πλατωνική αντίληψη αυτό είναι κάτι που δεν είναι τόσο σημαντικό. Θα μπορούσαμε εύκολα να το ξεπεράσουμε αυτό ακολουθώντας την πειθαρχία, την ασκητική παράδοση, ακολουθώντας τις εντολές, να ενταχθούμε στην ηρωική κοινωνία, να έχουμε ένα είδος παιδείας(paideia) στα Ελληνικά (εκπαίδευση) που μας μαθαίνει πώς να επιστρέφουμε.  Όλο το εκπαιδευτικό σύστημα στην Πλατωνική κοινωνία δεν είναι μόνο η τυπική υπακοή, αλλά η αποδοχή της τάξης, η εσωτερίκευση της τάξης και, ακολουθώντας αυτή τη βοήθεια του πολιτείας, της εκκλησίας, της παράδοσης, το να γίνεις ο πραγματικός Ινδο-Ευρωπαίος άνδρας και γυναίκα για να ακολουθήσεις αυτή την ευθεία γραμμή της επιστροφής.

Σε αυτή την οπτική, δεν υπάρχει κακό. Το κακό, όπως λένε οι Πλατωνικοί, είναι η μείωση του καλού. Αυτό είναι μόνο μια μορφή μείωσης του αγαθού. Δεν υπάρχει κακό ως φύση. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει κάτι σαν κακό σε αυτή την εκδοχή, επειδή το καλό είναι ο ήλιος, είναι η προέλευση, το καλό είναι ο ουρανός και ο Θεός, και η απόσταση από τον Θεό είναι απαραίτητη δοκιμασία, για παράδειγμα, για την ψυχή. Δεν είναι κακό σε μια τέτοια περίπτωση. Οπότε κάθε είδους κακό, είναι μόνο μια δοκιμασία, μια εμπειρία που προσπαθεί να βάλει εμπόδια στο δρόμο μας για να επιστρέψουμε στον εαυτό μας. Υπάρχει η Πλατωνιστική εκδοχή, αλλά υπάρχει επίσης και μια πολύ πιο ανεπτυγμένη Ινδική Βεδική μεταφυσική advaita, όπου υπάρχει αυτή η έννοια Advaita Vedanta (Ινδική μεταφυσική) που τονίζει αυτό το σημείο ότι πηγαίνουμε από την πραγματικότητα και την αλήθεια στον κόσμο της ψευδαίσθησης για να ξεπεράσουμε την ψευδαίσθηση και να επιστρέψουμε στον εαυτό μας, επειδή η ουσία του εαυτού μας είναι ο Θεός. Είμαστε λοιπόν Θεοί αλλά το έχουμε ξεχάσει αυτό, λέει ο Ινδός. Επομένως, δεν υπάρχει καμία προβληματική. Υπάρχει η Advaita Vedanta μη δυαδική εκδοχή του Απολλώνιου Λόγου. Έτσι, όλα όσα δεν είναι Θεός είναι επίσης Θεός, αλλά δεν το γνωρίζουν. Έτσι δεν υπάρχει σκοτάδι. Το σκοτάδι είναι απλώς η απουσία του φωτός και το απόλυτο σκοτάδι δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Υπάρχει μόνο σχετικό σκοτάδι που είναι ένα είδος συσκότισης του φωτός. Και η συσκότιση του φωτός, όπως γνωρίζουμε από τις παρατηρήσεις μας στη φύση, είναι το πρώτο στάδιο της αυγής, της ανατολής του ήλιου. Αν δεν υπάρχει συσκότιση, δεν υπάρχει φώτιση. Αυτό λοιπόν δεν είναι προβληματικό. Αυτό το ονομάζω advaita Πλατωνισμό μερικές φορές. Έτσι δεν υπάρχει dvaita, δεν υπάρχει δυαδικότητα. Έτσι θα μπορούσε να είναι σε Πλατωνικό ή Ινδικό επίπεδο.

Αλλά υπάρχει η άλλη διατύπωση του Λόγου του Απόλλωνα που είναι προβληματική. Και το βλέπουμε αυτό στην Ιρανική παράδοση. Η Ιρανική παράδοση είναι όπως και η Ελληνική και η Ινδική και η Βεδική, έχει τις ίδιες πηγές, έχει την ίδια προέλευση που προήλθε από το Τουράν, από την Ινδο-Ευρωπαϊκή δομή, από το Ινδο-Ευρωπαϊκό Dasein και είναι ένα είδος μορφής, τύπος αυτού του Ινδο-Ευρωπαϊκού Dasein. Αλλά θεωρεί την αντίθετη δύναμη ως κάτι πολύ πιο σημαντικό. Και θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε αυτό dvaita Πλατωνισμό. Υπάρχει λοιπόν ένα φως και υπάρχει και το σκοτάδι. Το σκοτάδι σε αυτή την εκδοχή της Ιρανικής δυϊστικής παράδοσης δεν είναι μόνο ένα είδος μικρότητας του φωτός. Το σκοτάδι είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό. Και αυτό δημιουργεί ένα είδος έντονης Τιτανομαχίας και την ιδέα του ήθους της μάχης του φωτός ενάντια στο σκοτάδι. Αλλά αυτή τη φορά η μάχη είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό. Στην Πλατωνική προοπτική της advaita, είναι ένα είδος ψευδαίσθησης και πρέπει να ξεπεράσουμε την ψευδαίσθηση. Και στην Ιρανική εκδοχή, πρέπει να ξεπεράσουμε τον εχθρό, γιατί αυτή τη φορά το κακό είναι. Δεν είναι μόνο ψευδαίσθηση. Εν τέλει, είναι ψευδαίσθηση, αλλά όχι όταν βρισκόμαστε στην πραγματικότητα. Και αυτό είναι ένα είδος πολύ πιο σοβαρής και έντονης αντιπαράθεσης του Λόγου του Απόλλωνα ενάντια σε κάτι άλλο.

Έτσι, στην Πλατωνική Ινδο-Ευρωπαϊκή παράδοση της advaita, δεν έχουμε καμία αντίθεση σε αυτό ή η αντίθεση είναι ένα είδος παιχνιδιού. Ο Πλωτίνος έχει πει κάποτε "το παιχνίδι το παίρνουν στα σοβαρά μόνο οι μαριονέτες. Οι πραγματικοί παίκτες καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά είναι παιχνίδι και δεν είναι σοβαρά". Αλλά στην περίπτωση του Πλατωνισμού της ντβάιτα ή του Ιρανικού δυϊσμού, αυτό δεν είναι το παιχνίδι. Αυτό είναι ένας αγώνας. Αυτό είναι πόλεμος. Και ένας πόλεμος είναι σοβαρός επειδή η δύναμη του σκότους, κάτι που είναι αντίθετο με τον Απολλώνιο Λόγο, αυτή τη φορά είναι τεράστια και είναι συγκρίσιμη με τη δύναμη του φωτός. Αυτή είναι μια εντελώς νέα στάση (δυισμός). Και θα μπορούσαμε να δούμε ότι εδώ υπάρχει κάτι που προσεγγίζει τον Λόγο της Κυβέλης. Ο αγνός Λόγος του Απόλλωνα στην περίπτωση του advaita μη δυιστικού Πλατωνισμού ή του Ινδουισμού, δεν γνωρίζουν τον Λόγο της Κυβέλης. Δεν τον θεωρούν ότι είναι κάτι σημαντικό. Είναι μόνο η επιφάνεια της γης που είναι πολύ σκληρή. Κατεβαίνεις κάτω για να επιστρέψεις πίσω. Δεν θα μπορούσες να χωρέσεις στην τρύπα του ποντικιού. Είσαι πολύ μεγάλος γι' αυτό. Είσαι πολύ ένδοξος γι' αυτό. Είναι η μοίρα σου να είσαι σαν το φίδι. Κανείς δεν μπορεί να το φανταστεί αυτό ως μοίρα να κατεβαίνεις στη γη, να μπαίνεις στη γη, να βρίσκεσαι στην τρύπα, να έχεις κάτι κοινό με το φίδι ή το ποντίκι. Έτσι ο Απόλλωνας αναπαρίσταται σε πολύ αρχαϊκή εκδοχή μένοντας πάνω από τη μορφή του ποντικιού ή του τυφλοπόντικα. Ο τυφλοπόντικας είναι ο Σατανάς σε αυτή την εκδοχή επειδή είναι τυφλός και δεν μπορούσε να δει το φως.

Και εδώ εμφανίζεται κάτι άλλο. Αλλά για να προχωρήσουμε παραπέρα, να πάμε σε αυτή τη δυαδική εκδοχή της Ινδο-Ευρωπαϊκής δομής και της Ινδο-Ευρωπαϊκής κοινωνίας, πρέπει να εξετάσουμε περισσότερο τι συμβαίνει όταν αυτές οι νομαδικές φυλές των Τουρανών εγκαθίστανται μόνιμα, διότι υπάρχει ένα είδος μετατόπισης. Ορισμένες φυλές που παραμένουν στην ίδια κατάσταση, συμπεριλαμβανομένων και των μέχρι τώρα (πληθυσμός Καλάς, πληθυσμός Νουριστάν, πληθυσμός Παστούν στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν) συνεχίζουν να είναι νομαδικές Ινδο-Ευρωπαϊκές φυλές. Υπήρχαν λοιπόν οι Σκύθες, οι Σαρμάτες, οι Αλανοί, οι Ιάζυγες και οι Οσετοί που ήταν συνεχιστές αυτής της νομαδικής παράδοσης. Τι συμβαίνει όμως όταν οι Ινδο-Ευρωπαϊκές φυλές έρχονται στην καθιστική κοινωνία, τις κατακτούν και γίνονται επίσης καθιστικές; Θα το διερευνήσουμε αυτό στην επόμενη διάλεξη. Και τώρα προτείνω ένα μικρό διάλειμμα προκειμένου να παρακολουθήσουμε αυτό το είδος ντετέκτιβ ιστορίας για το Ινδο-Ευρωπαϊκό Dasein και τον Ινδο-Ευρωπαϊκό υπαρξιακό ορίζοντα.

Μετάφραση Ρήγας Ακραίος
από εδώ:
http://www.4pt.su/en/content/introduction-noomakhia-lecture-3-logos-indo...