Ο Jean Francois Thiriart γεννήθηκε στις Βρυξέλλες, στις 22 Μαρτίου του 1922 από μια οικογένεια φιλελεύθερων αντιλήψεων. Στα νιάτα του αγωνίστηκε ενεργά στην Σοσιαλιστική Νεολαία και στην Αντιφασιστική Σοσιαλιστική Ένωση. Για ένα διάστημα εργάστηκε με τον καθηγητή Kessamier, πρόεδρο της Φιλοσοφικής Εταιρείας Fichte Bund, θυγατρική της Εθνικο-μπολσεβικικής κίνησης του Αμβούργου. Στη συνέχεια, μαζί με άλλα στοιχεία της άκρας αριστεράς εργάζονται υπέρ μιας συμμαχίας του Βελγίου με το Εθνικοσοσιαλιστικό Ράιχ και προσχωρεί στην ένωση "Φίλοι του μεγάλου γερμανικού Ράιχ". Για αυτή του την επιλογή, το 1943 καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Βέλγους συμμάχους των Αγγλο-Αμερικανών. Θεωρούσε την Γερμανία ως ελπίδα για μία Σοσιαλιστική Ευρώπη, την οποία έβλεπε ιστορικά ως πλουτοκρατία. Κατά τη διάρκεια του Β’Π.Π. ο Thiriart εκπαιδεύτηκε στις μονάδες καταδρομέων του Otto Skorzeny, με τον οποίο διατήρησε μακρά φιλία στα χρόνια μετά τον πόλεμο. Το αγγλικό ραδιόφωνο βάζει το όνομά του στη μαύρη λίστα, την οποία διανέμει στους "αντιστασιακούς" με οδηγίες για την δολοφονία του. Μετά την "απελευθέρωση" εφαρμόστηκε εναντίον του ένα άρθρο του βελγικού ποινικού κώδικα που συνετάχθη στο Λονδίνο το 1942 και βάση αυτού πέρασε αρκετά χρόνια στη φυλακή. Όταν απελευθερώνεται, ο δικαστής του στερεί το δικαίωμα να γράφει. Τα επόμενα χρόνια κράτησε ένα χαμηλό προφίλ. Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, αγαπούσε τις γάτες… Δημιούργησε και μία πολύ επιτυχημένη και κερδοφόρα επιχείρηση Οπτομετρίας, με αλυσίδα καταστημάτων σε όλη την Ευρώπη. Εκμεταλλευόμενος τα επαγγελματικά του ταξίδια, εύρισκε πάντα ευκαιρία να επισκέπτεται τον Otto Skorzeny στην Ισπανία, αλλά γενικά δεν ανακατεύονταν με τα πολιτικά.

Η ιστορική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε αλλάζει πολύ γρήγορα. Ολόκληρες εποχές περνούν μέσα σε λίγα έτη, προσελκύοντας κατά συνέπεια έναν επιταχυνόμενο ρυθμό ιδεολογικών μετασχηματισμών. Αυτό συμβαίνει με τη φιλοσοφία, την ιδεολογία, την πολιτική, και τη θρησκευτική ιστορία. Αυτό μας οδηγεί σε μια παράδοξη κατάσταση – οι πιο θεμελιώδεις αλλαγές, οι εκρήξεις και οι μεταλλάξεις είναι πιο αδιάφορες στον κοινωνικό προβληματισμό. Μεγάλες αυτοκρατορίες και ιδεολογίες καταρρέουν, οι κοινωνικοί κύκλοι και οι εποχές της πολιτικής ιστορίας έχουν έρθει στο τέλος τους, αλλά αυτό δεν προκαλεί κανέναν ενθουσιασμό μεταξύ των διανοούμενων - απλά χασμουρητό. Οι ιστορικές και φιλοσοφικές αντανακλάσεις της εποχής μας, τα αξιώματά της και οι διαδικασίες της, είναι απλά γελοία. Ο κοινός παρανομαστής της τρέχουσας γραμμής της σκέψης είναι η κενότητα. Οι διάφορε απαγορεύσεις και αναστολές έχουν εξαφανιστεί, οι γκρίζες ζώνες έγιναν πολύχρωμες, τα χαμένα στοιχεία έχουν ανακτηθεί, αλλά ο μάρτυρας που θα μπορούσε να εξάγει συμπεράσματα από όλη αυτή την πολυτέλεια που έχει αποκαλυφθεί, λείπει.

Είναι καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς να δίνουμε προσοχή στην στυλισιτκή ορθότητα και την ακαδημαϊκή χροιά. Γίνεται σαφές ότι, σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν θα καταλάβει ή δεν θα μας συλλάβει. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει καμία πραγματική αιτία να δώσουμε στο λόγο σε υψηλότερο στυλιστικό απόηχος. Δεν παίζουμε σκάκι στο τέλος της Κάλι-Γιούγκα. Ο καθένας θα πρέπει να καταστήσει σαφές στον εαυτό του, τι θέλουμε και τι θέλουμε από εσάς προσωπικά. Η ερώτηση είναι σχετικά με το νόημα της ζωής. Μια τυπική ερώτηση. Κατά το πέρασμα του χρόνου έχουμε να το αντιμετωπίσουμε χωρίς γέλιο ή κρυφτούλι γύρω από το θάμνο. Ο στόχος μας έχει πολλά επίπεδα.

Ο Μπολσεβικισμός ως ιστορικό φαινόμενο μπορεί να διαιρεθεί σε δύο μέρη. Από τη μια, το δογματικό πεδίο διαφόρων προμαρξιστικών σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών οραμάτων και θεωριών, που συνυπήρχαν παράλληλα με τον μαρξισμό και συνέχισαν να υπάρχουν ως διανοητικά μοτίβα, ακόμη και μετά την επιβολή του μαρξισμού ως τελικής ιδεολογίας. Τούτο το αρχικό στάδιο μπορούμε να το ονομάσουμε «πρόπλασμα του Μπολσεβικισμού». Το δεύτερο στάδιο είναι η ενσάρκωση αυτού του σχεδίου στην απτή ιστορική πραγματικότητα με την μορφή της Ρωσσικής σοσιαλδημοκρατίας, αργότερα του κομμουνιστικού κόμματος και, σε τελικό στάδιο, της ιστορίας του σοβιετικού κράτους και του κυβερνώντος κόμματος. Το πρώτο μέρος είναι αναμφισβήτητα ευρύτερο από το δεύτερο και το υπερβαίνει, όπως κάθε σχέδιο υπερβαίνει την εκτέλεσή του. Αλλά, δεν γίνεται να κατανοήσουμε το ένα χωρίς το άλλο. Η εφαρμογή δεν έχει νόημα, αν δεν ξέρουμε το σχέδιο. Από την άλλη, ένα σχέδιο χωρίς εφαρμογή είναι μια αφηρημένη θεωρητική κατασκευή – οι πιθανές εφαρμογές του μπορεί να είναι καλύτερες ή και χειρότερες από το ίδιο το σχέδιο κι αυτό εξαρτάτε από τις εκάστοτε συνθήκες.

Ο Μπολσεβικισμός ως ιστορικό φαινόμενο μπορεί να διαιρεθεί σε δύο μέρη. Από τη μια, το δογματικό πεδίο διαφόρων προμαρξιστικών σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών οραμάτων και θεωριών , που συνυπήρχαν παράλληλα με τον μαρξισμό και συνέχισαν να υπάρχουν ως διανοητικά μοτίβα , ακόμη και μετά την επιβολή του μαρξισμού ως τελικής ιδεολογίας. Τούτο το αρχικό στάδιο μπορούμε να το ονομάσουμε «πρόπλασμα του Μπολσεβικισμού». Το δεύτερο στάδιο είναι η ενσάρκωση αυτού του σχεδίου στην απτή ιστορική πραγματικότητα με τη μορφή της ρωσσικής σοσιαλδημοκρατίας , αργότερα του κομμουνιστικού κόμματος και , σε τελικό στάδιο , της ιστορίας του σοβιετικού κράτους και του κυβερνώντος κόμματος. Το πρώτο μέρος είναι αναμφισβήτητα ευρύτερο από το δεύτερο και το υπερβαίνει , όπως κάθε σχέδιο υπερβαίνει την εκτέλεση του. Αλλά , δεν γίνεται να κατανοήσουμε το ένα χωρίς το άλλο. Η εφαρμογή δεν έχει νόημα, αν δεν ξέρουμε το σχέδιο. Από την άλλη, ένα σχέδιο χωρίς εφαρμογή είναι μια αφηρημένη θεωρητική κατασκευή - οι πιθανές εφαρμογές του μπορεί να είναι καλύτερες ή χειρότερες από το ίδιο το σχέδιο κι αυτό εξαρτάται από τις εκάστοτε συνθήκες.

Στους λαούς της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Γαλλίας, του Η.Β. και της Γερμανίας….

Σε όλα τα έθνη της Ευρώπης, της Ευρασίας, του Ειρηνικού και ολόκληρου του κόσμου…
Στα κινήματα «ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων» στις Η.Π.Α. και σε όλες τις πόλεις όλων των χορών…

Υπάρχει μια εναλλακτική λύση

λύσηστο παρόν σύστημα

της Χρεοκρατίας, της Ευροκρατίας, της Εταιριοκρατίας, της Πλουτοκρατίας, της Οικονομικής Ολιγαρχίας, ή του Διεφθαρμένου και Φασιστικού Αστυνομοκρατούμενου Καπιταλισμού!