The Fourth Political Theory

beyond left and right but against the center

The events of the last few weeks have highlighted the axes of new geopolitical alliances and completely rebuilt the geopolitical map of the world.

Soçi’de yapılan son görüşmeye dair arka plan bilgilerine vakıf olduğunu aktaran Dugin “O gün Erdoğan ve Putin dünya dengeleri açısından hangi tarafta yer alacaklarını konuştu ve aldıkları kararı paylaştı. Kürt haritasından Kırım’a, Afganistan’dan Libya’ya, Kafkaslardan Suriye’ye tüm alanlara ilişkin hayati konularda kendi kırmızı çizgilerini çizdi. Başta İdlib olmak üzere birçok konuda uzlaştıklarını söyleyebilirim. Ancak bu tarihî buluşmada konuşulanların önemli bir kısmı sır olarak kalacak. Biz sadece sahada yansımalarını göreceğiz’’ dedi.
Putin’in dış politikasını belirleyen isimlerden Aleksandr Dugin, ABD’nin Suriye’den çekileceğini ve bunun kademeli olarak gerçekleşeceğini anlattı. Amerika’nın çekilmesi ile tüm meselelerin hallolmayacağı görüşünü dile getiren Dugin “ABD çekilse bile kriz üretmeye devam edecek. Bu noktada tek belirleyici unsur Rusya, Türkiye ve İran’ın tutumu olacak” diye konuştu.

Можеби е дека нашето инстинктивно отфрлање на либерализмот е сосема нормално и логично, но тоа е еден вид реакција против чистото зло што станува премногу очигледно. Кога ќе заврши нивното владеење, никој нема да биде подготвен за следниот чекор. Тие немаат иднина. Но, можеби и ние немаме ниту еден.
Ние сме премногу ангажирани во борбата со исцрпувањето на либералниот глобален мочуриште, кој сеуште е огромен и моќен, и ние не можеме да најдеме ништо друго освен тоа.
Предлагам: да ги завршиме првите и ќе видиме што да правиме после. Но утре веќе започна. И тие се отсутни во претстојната ера. Затоа треба да бидеме подготвени подобро за тоа. Агонијата на либералниот ѕвер е опасна, но и иднината е многу проблематична. Денес либералите владеат со светот и ги носат сите ризици за тоа. Тие не успеваат, го губат својот легитимитет, ќе исчезнат.

Банон верува дека Америка се приближува кон четвртата пресвртница, уништувањето, и дека е потребна коренита промена, ако не и револуција за да се одржи нацијата. Една од сценаријата што ја предлага книгата Четврта Пресвртница е дека за време на ваква криза се појавуваат лидери кои можат да ги заживеат и да ги обноват мртвите институции. И Трамп ја објави оваа теза кога тој честопати изјавуваше за време на неговата кампања: “Американскиот сон е мртов”.  Трамп очигледно се смета себе си за еден од тие лидери кога рече дека неговата цел ќе биде да го врати американскиот сон.

Времето е на страна на Македонија. А врме ќе треба затоа што Трамп се уште е до гуша во граѓанската војна со ЦИА и Дип Стејт која полека но сигурно ја добива. А Евроазиската идеја се повеќе добива на популарност и мејнстрим и во Македонија и во соседните земји а и пошироко низ Европа. Александар Дугин ќе гостува во Февруари во 2018 во соседна Србија, а денот кога Дугин ќе ја посети Македонија ќе значи црвсто поставување на шепата на Руската мечка во заштита на Македонската држава и идентитет.

Неоевроазиството, произлезено од интересите на „географската оска на историјата“, се утврдува директно спротивставено на Западот. Единствен исход од сложната ситуација може да биде само нов биполаризам, бидејќи само во таа насока Евроазија би можела да се стекне со перспектива за изворна геополитичка сувереност. Само нова биполарност може последователно да отвори пат кон нова мултиполарност, која би излегла од рамките на таласократските либерално-демократски системи, т.е. кон вистинска светска мултиполарност во која секој народ и секој геополитички блок би можеле да избираат сопствен систем на вредности, а која (мултиполарност) може да се оствари само по ослободување од глобалната атлантистичка доминација преку ново планетарно противдејство.
Притоа е важно дека евроазискиот континентален блок не може да биде едноставно пресоздавање на Варшавскиот пакт. Распадот на претходната геополитичка континентална конструкција е неповратен и се темели во самата негова структура. Новиот континентален сојуз треба или во себе да ја вклучи целата Европа до Атлантикот и неколку најважни сектори на јужниот брег на Евроазија - Индија, Иран, Индокина итн. - или да обезбеди пријателски неутралитет на тие пространства, т.е. да ги извади од контролата на атлантизмот. Враќањето кон стариот биполаризам е невозможно од многу причини, а во таа смисла и од идеолошки. Новиот евроазиски биполаризам треба да произлезе од совршено различни идеолошки претпоставки и да се заснова врз совршено различни методологии.
Таа теорија на „новиот биполаризам“, која е доволно развиена во неоевроазиските проекти, претставува теоретска основа за сите нонконформистички геополитички теории во Европа и Третиот свет. Како тшо heartland-от објективно е единствената точка способна да биде плацдарм на планетарната алтернатива на таласократијата, така и неоевроазиството претставува своевидна единствена теоретска платформа врз основа на која може да бидат разработени цела низа планетарни стратегии кои ја отфрлаат светската доминација на атлантизмот и неговите цивилизациски системи на вредност: пазарот, либералната демократија, светската култура, философијата на индивидуализмот итн.

Трудовите на многубројните претставници на геополитичките школи, без оглед на сите нивни разлики и чести противречности, се вцртуваат во една општа слика која дозволува за самиот предмет да се говори како за нешто завршено и определено. Едни или други автори и речници се разминуваат во меѓусебното определување на основниот предмет на изучување на оваа наука и на главните методолошки принципи. Таквото разминување произлегува од историските околности, а исто така и од најтесните врски на геополитиката со светската политика, проблемите на власта и доминантните идеологии. Синтетичкиот карактер на оваа дисциплина претпостава вклучување на многу дополнителни предмети во неа: географија, историја, демографија, стратегија, етнографија, религија, екологија, воена наука, историја на идеологиите, социологија, политикологија итн. Бидејќи сите тие воени, природни и хуманитарни науки сами по себе имаат мноштво школи и насоки, тоа говори за тоа дека во геополитиката не се пристапува со строгост и еднозначност. Но каква определба да и се даде на таа дисциплина, толку неодредена и истовремено изразита и впечатлива?
Геополитика - тоа е светоглед, и во тоа својство најдобро е таа да се споредува не со науките туку со системи од науки. Таа се наоѓа на исто ниво како и марксизмот, либерализмот итн., т.е. со системи кои ги толкуваат општествата и историјата, изделувајќи во својство на основен принцип некој најважен критериум и сведувајќи ги кон него сите останати безбројни аспекти на човекот и природата.

Although the concept of hegemony in Critical Theory is based on Antonio Gramsci’s theory, it is necessary to distinguish this concept’s position on Gramscianism and neo-Gramscianism from how it is understood in the realist and neo-realist schools of IR.

The classical realists use the term “hegemony” in a relative sense and understand it as the “actual and substantial superiority of the potential power of any state over the potential of another one, often neighboring countries.” Hegemony might be understood as a regional phenomenon, as the determination of whether one or another political entity is considered a “hegemon” depends on scale. Thucydides introduced the term itself when he spoke of Athens and Sparta as the hegemons of the Peloponnesian War, and classical realism employs this term in the same way to this day. Such an understanding of hegemony can be described as “strategic” or “relative.”

In neo-realism, “hegemony” is understood in a global (structural) context. The main difference from classical realism lies in that “hegemony” cannot be regarded as a regional phenomenon. It is always a global one. The neorealism of K. Waltz, for example, insists that the balance of two hegemons (in a bipolar world) is the optimal structure of power balance on a world scale[ii]. R. Gilpin believes that hegemony can be combined only with unipolarity, i.e., it is possible for only a single hegemon to exist, this function today being played by the USA.

In both cases, the realists comprehend hegemony as a means of potential correlation between the potentials of different state powers. 

Gramsci's understanding of hegemony is completely different and finds itself in a completely opposite theoretical field. To avoid the misuse of this term in IR, and especially in the TMW, it is necessary to pay attention to Gramsci’s political theory, the context of which is regarded as a major priority in Critical Theory and TMW. Moreover, such an analysis will allows us to more clearly see the conceptual gap between Critical Theory and TMW.

Ние сите имаме различни цели во континуираната битка за афирмирање на нашите идентитети пред лицето на глобалната униформираност, но ние мислиме дека најдобриот начин за напредок лежи во синтеза на Мислата и Акцијата, Интелигенцијата и Праксата. Ние сакаме да ги видиме Европа и Азија како се движат во иста насока, не како некаков вид на бирократска суперструктура во која различноста и иницијативата ќе бидат скршени, туку како децентрализирана империја преку која ќе бидат негувани и охрабрувани интересите на сите народи. Поради ова ние решивме да им подадеме другарска рака на другите кои, како и ние, сакаме да видиме еден сојуз кој е предводен од Мисла, а остварен низ несебичен Активизам. Помогнете ни да изградиме геополитички think-tank (истражувачки центар) и евроазиски блок кој конечно ќе го закопа загниеното тело на западната цивилизација еднаш засекогаш. Да тргнеме кон новата Златна Ера!

Би сакал да зборувам за големиот историски момент во кој живееме. Денес е ера на постмодернизмот. Ова значи дека времињата на модернизмот поминаа. Сето тоа ја сочинува супстанцата на Ерата на Просветителството – општествените, културните, идеолошките, политичките, научните и економските модели стануваат целосно истрошени. Сведоци сме на нова ера – ерата на постмодернизмот која не може да биде сопрена на никаков начин.

Ерата на постмодернизмот е ера на глобализација, ултра либерализација и доминација на униполарен свет, вмрежене стил на живеење кој ги поништува традиционалните облици на идентитет – нациинални, државни, конфесионални, етничките групи па дури и семејството и полот. Наместо владата, доаѓа „Отвореното општество“, наместо традиционалните вери доаѓа верски ектремизам и индиферентноста, наместо нациите доаѓаат индивидуите, а наместо заедничкиот народ доаѓаат клонови и трансгенетски киборзи. Постмодернизмот го уништува модернизмот во секој аспект.

Различни термини го губат своето основно значење и покрај нивната дневна употреба во текот на многу години. Такви фундаментални поими како социјализам, капитализам, демократија, фашизам се длабоко променети. Всушност, тие се станаа банални.

Термините „евроазиство“ и „Евроазија“ исто така имаат некои неизвесности бидејќи тие се нови, припаѓаат на еден нов политички јазик и интелектуален контекст кој се создава денес.

Евроазиската идеја рефлектира еден мошне активен динамичен процес. Неговото значење стана појасно низ историјата но има потреба од натамошен развој.

Во нашето руско* општество – особено во општествената и политичката сфера – на почетокот на новиот милениум дефицитот од идеи е болно пуст. Мнозиснството од луѓето, вклучително и владетели, политичари, научници, работници – во животот, во политичкиот избор се водат според збир на моментални фактори, привремени грижи, минливи ефемерни поттици. Ние брзо губиме секаква претстава за смислата на животот, за логиката и историјата, за човековите проблеми, за судбината на светот.

Егзистенцијалниот и општествениот избор се заменети со агресивна пропаганда. На местото на значајна и одговорна политичка идеологија стојат некои ефективни (или инфективни) ПР-и. Резултатот од битката на идеи е одреден од големината на инвестициите во забавата. Драматични судири на народи, култури и религии се втурнати во шоуа инспирирани од транснационални корпорации и нафтени холдинзи. Човечката крв, човечкиот живот, човечкиот дух стануваат статистичка апстракција, консумерска потрошувачка, а во најдобар случај – демагошка фигура во говор слаткоречиви и двосмислени хуманитарни ламентации кои кријат двоен стандард. На местото на тоталитарната униформираност дојде тоталитарна рамнодушност. Мнозинството од политичките партии и формализирани општествени движења бркаат тактички цели. Практично никаде не може да се најде експлицитна и конеквентна идеологија способна да го зграпчи човека од спиечката индиферентност, да го направи животот вреден за живеење.

Во современа Русија постојат три основни, реципрочно конфликтни обрасци на државна стратегија и во сферата на надворешната политика и на полето на внатрешната политика. Тие три обрасци го сочинуваат модерниот систем од политички координати во кои политичката одлука на руската влада, секој меѓународен чекор, секој сериозен општествен, економски или правен проблем се расточуваат.

Првиот образец го претставува инерцијалното клише од советскиот (главно доцнасоветски) период. Тој некако фати корен во психологијата на некои руски управувачки системи, често несвесно, туркајчи ги во усвојување на ваква или онаква одлука врз основа на претходниците.. Овој образец е поддржан од „релевантен“ аргумент: „Функционираше порано, ќе функционира и сега“. Тоа ги засега не само оние политички водачи кои свесно го користат носталгичниот комплекс на руските граѓани. Советскиот референтен образец е многу поширок и подлабок од структирите на КПРФ (Комунистичка партија на Руската Федерација), која сега стои на работ од извршната власт, далеку од центрите на одлучување. Насекаде, политичарите и официјалните лица, кои формално не се идентификуваат себе си на никој начин со комунизмот, се водени од тоа. Тоа е ефект на образование, животно искуство, формирање. За да се разбере суштината на тековните процеси во руската политика, неопходно е да се прифати овој „несвесен советизам“. Вториот образец е либерално-демократскиот, проамериканскиот. Тој започна да се обликува со почетокот на „перестројката“ и стана еден вид доминантна идеологија во првата половина на 1990-те. По правило, таканаречените либерални реформатори и политички сили блиски до нив се идентификуваа себе си во тоа. 

Благодарение на таквата организација на светскиот простор, глобалните конфликти, крвавите војни и екстремните облици на спротивставеност кои му се закануваат на самото постоење на човештвото, стануваат одвај можни.

Русија и нејзините партнери во Евроазискиот континентален појас ќе воспостават хармонични односи не само со соседните појаси (Евро-Африканскиот и Азиско-Пацифичкиот), туку исто така и со појасот кој е антипод – АМериканскиот појас, кој исто така ќе биде повикан да игра конструктивна улога во Западната хемисфера во контекст на мултиполарната структура.

Таква визија за иднината на човештвото е во спротивност со глобалистичките планови кои стремат кон создавање на униполарен, стереотипизиран свет под контрола на олигархиските структури на Западот кои застапуваат перспектива за создавање на „светска влада“.

По крахот на социјалистичката Источна Европа на крајот од минатиот век, нова визија за светската геополтичка реалност основана на нови принципи, стана повеќе од реалност и потреба. Но инерцијата на политичкото размислување и недостатокот од историските искуства помеѓу политичката елита на победоносниот Запад, придонесе до скратени можности: западната либерална демократија стана основа, пазарно-економско ориентирано општество и стратегиската доминација на модерните САД на светско ниво, стана основно решение за сите видови на новите предизвици и универзален модел кој без никакви забелешки треба да е прифатено од целото човештво.

Киев во очекување, ги распоредува своите трупи на границата со Крим и се заканува, но не превзема реални дејствија. САД силно ја притискаат Русија, и’ ги замрзнува банкарските сметки и активно води информациона војна, но и САД и НАТО избегнуваат директни судири. Киев добива значителна помош од Западот, но се фокусира на домашните прашања. Границата со Русија е затворена.

Референдумот (во Крим со прашањето дали истиот да се присоедини со Русија) поминува со минимални проблеми. Огромното мнозинство гласа за присоединување со Русија. Ниту една држава не го признава референдумот освен Русија. Русија го подгрева прашањето (на Западот – м.з.) за одмазнички акции ако го добие Крим. Двете куќи на руската Дума брзо ја ратификуваат анексацијата. Крим се враќа во Русија. Руските воени сили навлегуваат во Крим.

Новиот светски поредок, базиран на востоличување на единствена Светска Влада, како што отворено признаваат идеолозите на Трилатералната комисија и на Билдерберг групата, не е едноставно прашање на политичко-економска доминација на извесна „окултна“ владеачка клика на меѓународни банкари. Овој „Поредок“ се заснова себе си врз победата на извесна посебна идеологија, така што концептот ги зафаќа не само инструментите на моќ, туку исто така и „идеолошката револуција“, една свест за „coup d'etat“, „ново мислење“. Нејасноста на формулациите, постојаната тајност и внимателност, промислената мистериозност на мондијалистите, до последен момент не дозволува јасно да се распознаат контурите на оваа нова идеологија која тие решиле да им ја наметнат на народите во светот. Сепак, врз основа на долгогодишни анализи може, во најопшти црти, да се дефинираат основите на идеологијата на Новиот светски поредок.

Војната против Русија, засега е најкоментираната тема на Западот. Се уште е во фаза на предлог и можност.  Може да се претвори во реалност, но тоа зависи од одлуките кои ќе ги донесат сите страни замешани во украинскиот конфликт – Москва, Вашингтон, Киев и Брисел.

Не сакам тука да ги дискутирам сите аспекти и историјата на овој конфликт. Наместо тоа, предлагам анализа на длабоките идеолошки корења. Мојата визија за главните случувања се основани на „Четвртата политичка теорија“ (книга издадена од Александар Дугин, руски философ, политиколог, аналитичар, историчат н.з) чии принципи ги имам опишано во книгата со истоимениот наслов.

Јас нема да ја анализирам војната на Западот со Русија од гледна точка на ризиците, опасноста, прашањата, цената или последиците туку од гледна точка на идеолошкото значење на глобален план. Размислувам за смислата на таквата војна, а не за војната сама по себе (реална или замислена).

Toen ik aanvaardde een essay te wijden aan het werk en het denken van de schilder, dichter en kunsthistoricus Marc. Eemans, heb ik me afgevraagd of het in mijn geval geoorloofd was te spreken van een zekere continuïteit in zijn geestelijke ontwikkeling. Langzaam maar zeker kwamen elementen en argumenten aan het licht om mijn overtuiging te staven dat die vraag positief macht beantwoord worden. Aldus is deze geschiedenis van de intellectuele en creatieve levensweg van Marc. Eemans ontstaan. Daarbij werd de klemtoon vooral op zijn denken en op zijn poëtisch oeuvre gelegd, vermits het illustratiemateriaal dat deze uitgave verrijkt, als een soort picturaal complement van mijn stelling kan beschouwd worden. Overigens bleven om voor de hand liggende redenen, biografische en andere gegevens buiten beschouwing.

Hopelijk vergeeft de lezer het me dat ik met hem wegen ga verkennen, die men normaliter in essays van het onderhavige genre links laat liggen. Maar op de eerste plaats is het zo dat ik geen kunsthistoricus ben en het derhalve als een punt van elementaire intellectuele eerlijkheid beschouw me onbevoegd te verklaren om een verantwoord waardeoordeel over het schilderkunstig werk van Marc. Eemans uit te spreken. En voorts is er het oude adagium « de gustibus et coloribus non disputandum », dat in de loop der tijden zijn geldigheid heeft behouden. Waarom de lezer dan ook willen beïnvloeden met een onvermijdelijk subjectieve analyse van de boodschap die de schilderijen van Marc. Eemans brengen?