05.06.2022

Zinvolle interne hervormingen moeten logischerwijze in Rusland beginnen. Dat is nodig door de SMO, die in het uiterste geval de tegenstellingen met het Westen - met de hele moderne westerse beschaving - heeft verergerd. Vandaag kan iedereen zien dat het niet langer veilig is om gewoon de normen, methoden, concepten, producten van deze beschaving te gebruiken. Het Westen verspreidt zijn ideologie samen met zijn technologieën, en dringt zo door tot in alle sferen van het leven. Als wij onszelf erkennen als deel van de westerse beschaving, zouden wij deze totale kolonisatie vrijwillig moeten aanvaarden en er zelfs van genieten (zoals in de jaren negentig), maar in het geval van de huidige confrontatie - die fataal is! - is deze houding onaanvaardbaar. Veel westerlingen en liberalen zijn zich daar ten volle van bewust geworden en hebben Rusland verlaten op het moment dat de breuk met de westerse beschaving onomkeerbaar was geworden; de situatie werd onomkeerbaar op 24 februari 2022, en zelfs twee dagen eerder - bij de erkenning van de onafhankelijkheid van de DPR en de LPR - op 22 februari 2022.

In principe heeft iedereen het recht om een beschaafde keuze te maken tussen trouw en verraad. Het liberalisme is aan het verliezen in Rusland en liberalen zijn consequent als ze vertrekken. Het ligt ingewikkelder met degenen die hier nog zijn. Ik doel op die westerlingen en liberalen die nog steeds de basisnormen van de moderne westerse beschaving delen, maar om de een of andere reden in Rusland blijven ondanks de kloof die reeds tussen Rusland en het Westen is ontstaan; zij zijn het grootste obstakel voor echte en zinvolle patriottische hervormingen.

Hervormingen zijn onvermijdelijk omdat Rusland niet alleen van het Westen afgesneden is, maar er in wezen ook mee in oorlog is. Aan de vooravond van de Grote Patriottische Oorlog beschikte de USSR over een voldoende aantal belangrijke strategische ondernemingen die door Nazi-Duitsland waren opgericht, en de betrekkingen tussen de USSR en het Derde Rijk waren niet bijzonder vijandig; maar na 22 juni 1945 is de situatie natuurlijk radicaal veranderd. Onder deze omstandigheden kreeg de voortzetting van de samenwerking met de Duitsers - die vóór de oorlog legitiem was en aangemoedigd werd - een geheel andere betekenis. Precies hetzelfde gebeurde na 22 februari 2022: zij die binnen het paradigma bleven van de vijandige - liberaal-fascistische - beschaving waarmee wij in oorlog waren, bevonden zich buiten de ideologische ruimte die met het begin van de Tweede Wereldoorlog duidelijk was ontstaan.

Intussen was de aanwezigheid van Duitsland aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog in de USSR vastgesteld, terwijl de aanwezigheid van het liberaal-fascistische Russofobe Westen aan de vooravond van de WIM bijna totaal was. Westerse methodologische technologieën, normen, know-how en, tot op zekere hoogte, waarden doordringen onze hele maatschappij. Dit vraagt om een radicale revisie. Maar wie zal die tot stand brengen? De mensen die tijdens de perestrojka gevormd zijn? De liberale en criminele jaren '90? De mensen van de jaren tachtig en negentig die gevormd en opgeleid zijn in de jaren 2000? Al deze perioden werden fundamenteel beïnvloed door het liberalisme als ideologie, als paradigma, als fundamentele en wereldwijde positie in de filosofie, de wetenschap, de politiek, het onderwijs, de cultuur, de technologie, de economie, de media, zelfs de mode en het dagelijks leven. Het hedendaagse Rusland kent alleen de inerte overblijfselen van het Sovjetparadigma en al het andere is puur liberaal Westernisme.

Er is eenvoudigweg geen alternatief paradigma, althans geen dat aan de macht is of onder de elites, op het niveau waar de huidige confrontatie van beschavingen zou moeten plaatsvinden.
Vandaag staan wij tegenover het Westen als beschaving tegenover "de" beschaving, en wij moeten aangeven wat voor beschaving wij zijn, anders zal geen enkel militair, politiek en economisch succes ons helpen en zal alles omkeerbaar zijn, zal de tendens omslaan en zal alles in elkaar storten. Ik heb het er niet eens over dat wij de Oekraïners moeten uitleggen dat zij voortaan binnen onze invloedssfeer of rechtstreeks in Rusland liggen, wie zijn wij immers? Op het ogenblik is er alleen de traagheid van de Sovjetherinnering ("oma met de vlag"), de westerse nazi-propaganda ("vatniki", "bezetters"), onze - voorlopig nog maar eerste - militaire successen en... de totale verwarring van de plaatselijke bevolking. Hier moet de stem van de Russische beschaving gehoord worden. Duidelijk, helder, overtuigend, en haar geluiden moeten gehoord worden in Oekraïne, Eurazië en de wereld in het algemeen. Dat is niet alleen wenselijk, het is van levensbelang, net zoals munitie, raketten, helikopters en kogelvrije vesten nodig zijn aan het front.

De meest logische plaats om met de hervormingen te beginnen is in de filosofie. Het is nodig de staf van de Russische Logos te vormen, hetzij op basis van een of andere bestaande instelling (geen enkele humanitaire instelling doet, kan of wil dat immers vandaag de dag - het liberalisme en het Occidentalisme domineren nog overal), hetzij in de vorm van iets fundamenteel nieuws. Hegel zei dat de grootheid van een natie begint met de schepping van een grootse filosofie. Hij zei het en hij deed het ook. Dat is precies wat de Russische filosofen vandaag nodig hebben, niet een vage, uit de lucht gegrepen overeenkomst met de SMO. Wij hebben een nieuwe Russische filosofie nodig. Russisch in zijn inhoud, in zijn essentie.

Daarom moet de hervorming van alle andere takken van humanitaire kennis en natuurwetenschappen van dit paradigma uitgaan. Sociologie, psychologie, antropologie, kulturologie, evenals economie, en zelfs natuurkunde, scheikunde, biologie, enz. zijn gebaseerd op de filosofie, zijn er afgeleiden van. Wetenschappers vergeten dit vaak, maar luister eens hoe het westerse synoniem voor doctoraat klinkt: een van de geesteswetenschappen en natuurwetenschappen! - Ph.D. - doctor in de filosofie. Als u geen filosoof bent, dan bent u op zijn best een leerling, geen wetenschapper (doctor is het Latijnse woord voor "geleerde", "geleerde").

Het is hier dat de belangrijkste interne strijd voor het initiëren van beschavingshervormingen in Rusland zelf (en ook in de hele ruimte van onze expansie, het hele gebied van onze invloed) zal plaatsvinden: de strijd om de Russische filosofie.

Juist hier is er een duidelijk gemodelleerde pool van de interne vijand. Dat zijn de vertegenwoordigers van het liberale paradigma, van de analytische filosofie tot het postmodernisme tot de cognitivisten en de transhumanisten, die er maniakaal op aandringen de mens tot een machine te reduceren. Ik heb het dan nog niet eens over liberalen en progressieven, voorstanders van het totalitaire concept van een "open samenleving", feminisme, queer studies en queer cultuur, die opgevoed zijn met broederschapsgeleerden. Dit is een pure "vijfde colonne", zoiets als het verboden Azov bataljon in Rusland.
Het portret van de filosofische vijand van de Russische Idee, de Russische beschaving, is heel gemakkelijk te achterhalen. Het is niet alleen een kwestie van banden met westerse wetenschappelijke en inlichtingencentra (die vaak vrij nauwe begrippen zijn), maar ook van het aanhangen van een aantal tamelijk formaliseerbare opvattingen:

- geloof in de universaliteit van de moderne westerse beschaving (Eurocentrisme, beschavingsracisme),

- hypermaterialisme, tot en met diepe ecologie en objectgeoriënteerde ontologie,

- methodologisch en ethisch individualisme - vandaar genderfilosofie (als sociale optie) en, op de grens, transhumanisme,

- techno-progressivisme, de ontwikkeling van kunstmatige intelligentie en "denkende" neurale netwerken,

- haat tegen de klassieke theologieën, de spirituele Traditie, de filosofie van de eeuwigheid,

- ontkenning of ironische bespotting van identiteit,

- anti-essentialisme, enz...

Het is een soort "filosofisch Oekraïne", verspreid in bijna elke wetenschappelijke en academische instelling die ook maar enige relatie heeft met filosofie of fundamentele wetenschappelijke epistemes. Dit zijn tekenen van filosofische Russofobie, want de Russische Idee is gebouwd op basis van direct tegengestelde principes.

- De identiteit van de Russische beschaving (Slavofielen, Danilovisten, Euraziaten),

- het stellen van geest boven materie,

- gemeenschappelijkheid, collegialiteit - een collectivistische antropologie,

- een diep humanisme,

- toewijding aan de traditie,

- het zorgvuldig bewaren van identiteit, nationaliteit,

- geloof in de geestelijke aard van het wezen der dingen, enz.

Degenen die de toon zetten voor de hedendaagse Russische filosofie verdedigen heftig de liberale opvattingen en verwerpen even heftig de Russische. Dit is een krachtig bastion van liberaal nazisme in Rusland.

Het is dit punt van het schootsveld van de vijand, deze hoogte, die in de volgende fase veroverd moet worden, en de liberale nazi's verdedigen zich tegen de filosofie met dezelfde felheid als Azov of de wanhopige Oekraïense terroristen van Popasna. Zij voeren informatieoorlogen, schrijven aanklachten over patriotten en gebruiken alle hefbomen van corruptie en invloed van het apparaat.

Nu is het gepast om een klein verhaaltje in herinnering te brengen - persoonlijk, maar zeer onthullend - over mijn ontslag bij de MSU in de zomer van 2014 (let op de datum) [Ed. Dugin werd in 2014 uit zijn professoraat aan de Staatsuniversiteit van Moskou gezet op het moment dat de "Russische lente" in de Donbass mislukte]. Van 2008 tot 2014 organiseerden wij aan het Departement Sociologie van de Staatsuniversiteit van Moskou, samen met de rector en oprichter van het departement, Vladimir Ivanovitsj Dobrenkov (foto), een actief Centrum voor Conservatieve Studies, waar wij ons precies daarmee bezighielden: de ontwikkeling van een epistemologisch paradigma van de Russische beschaving.

Wij aarzelden niet om de Russische Lente te steunen. In antwoord daarop ontvingen wij echter een vernietigende petitie van... Oekraïense filosofen (gepromoot door de Kievse nazi Sergej Datsyoek) waarin werd opgeroepen tot de "uitwijzing van Dobrenkov en mij van de Staatsuniversiteit van Moskou" het vreemdste - maar op dat moment niet erg vreemd - is dat de leiding van de MSU precies dat deed. Dobrenkov werd verwijderd als rector en ik vertrok, eerlijk gezegd, op eigen houtje, ook al leek het op een ontslag. Men bood mij ook aan te blijven, maar op vernederende voorwaarden. Het was natuurlijk niet Sadovnitsj, die zich eerder heel hoffelijk en open had opgesteld, die mijn benoeming tot hoofd van de afdeling goedkeurde en alle stemprocedures van de Academische Raad van de MSU doorliep. Maar toen gebeurde er iets: de Russische Lente werd op de lange baan geschoven en de kwestie van de Russische wereld, de Russische beschaving en de Russische Logos werd geheel van de agenda geschrapt; dit is echter symbolisch: de initiatiefnemers voor de opheffing van het Centrum voor Conservatieve Studies aan de Staatsuniversiteit van Moskou waren Oekraïense nationalisten, theoretici en beoefenaars van de Russische genocide in de Donbass en in heel Oost-Oekraïne, precies degenen met wie wij nu in oorlog zijn.

Zo is het liberale nationalisme in Rusland doorgedrongen. Of liever, het drong al lang geleden door, maar zo werken de mechanismen ervan. Er komt een klacht uit Kiev, iemand binnen de administratie steunt die, en een ander initiatief om de Russische Idee in te zetten stort in. U kunt mij natuurlijk niet tegenhouden: ik heb in de loop der jaren 24 delen van "Noomachia" geschreven, en de laatste drie zijn gewijd aan de Russische Logos, maar de institutionalisering van de Russische Idee heeft weer vertraging opgelopen. Mijn voorbeeld staat natuurlijk niet op zichzelf. Iets dergelijks hebben alle of de meeste denkers en theoretici die zich inzetten om de identiteit van de Russische beschaving te rechtvaardigen, meegemaakt. Het is een filosofische oorlog, een felle en goed georganiseerde oppositie tegen de Russische Idee, onder toezicht van het buitenland, maar uitgevoerd door plaatselijke liberalen of louter functionarissen, die passief de mode, de trends en een goed georganiseerde informatiestrategie van directe beïnvloeders volgen.

Wij zijn nu op het punt gekomen waar de institutionalisering van het Russische discours noodzakelijk is. Iedereen heeft in onze informatieoorlog gezien hoe beheersbaar en manipuleerbaar de stemmingen en processen van de maatschappij zijn. De ernstigste botsingen doen zich voor op het niveau van paradigma's en epistemes. Hij die de kennis beheerst, schreef Michel Foucault, heeft de echte macht. Echte macht is macht over de geest en de ziel van de mensen.

Filosofie is de belangrijkste frontlinie, waarvan de gevolgen veel groter zijn dan het nieuws uit Oekraïne, waarvan iedere Rus zich zo gretig afvraagt hoe het met de soldaten gaat, welke nieuwe linies er ingenomen zijn, of de vijand gewankeld heeft. Hierin ligt de voornaamste hinderpaal voor onze overwinning.

Wij hebben een filosofie van de overwinning nodig. Zonder die filosofie zal alles tevergeefs zijn en zullen al onze successen gemakkelijk in nederlagen veranderen.

Alle ware hervormingen moeten beginnen in het rijk van de Geest. En aangezien nieuws van het front gezocht moet worden in het nieuws - wel, hoe zit het met het Instituut voor Filosofie? Staat het nog overeind? Heeft het zich al overgegeven?