Η ορκωμοσία του προέδρου Πούτιν σηματοδοτεί ένα νέο στάδιο στην ιστορία της Ρωσίας. Ορισμένες γραμμές από προηγούμενες περιόδους θα συνεχιστούν σίγουρα. Κάποιες θα φτάσουν σε ένα κρίσιμο κατώφλι. Κάποιες θα περιοριστούν. Αλλά πρέπει επίσης να αναδυθεί και κάτι νέο.
Η Ρωσική Ορθοδοξία διδάσκει ότι η ύπαρξη αποτελείται από πολλούς πνευματικούς κόσμους γύρω μας, μέσα μας και διαμέσω μάς. Υπάρχει ένας ιδιαίτερος ρυθμός που μπερδεύει το συνηθισμένο και φέρνει το διαφορετικό. Τώρα, είναι μια καταπληκτική εποχή.
Στις 16 Απριλίου 1890 γεννήθηκε ο Νικολάι Σεργκέγεβιτς Τρουμπετζκόι, ο μεγάλος Ρώσος στοχαστής, γλωσσολόγος και ιδρυτής του ιδεολογικού κινήματος του Ευρασιανισμού. Η βασική ιδέα του Τρουμπετζκόι ήταν ότι η Ρωσία δεν είναι απλώς μια ευρωπαϊκή χώρα, όπως επέμεναν οι Ρώσοι δυτικόφρονες, αλλά ένας ιδιαίτερος, ξεχωριστός πολιτισμός, ο Ρωσικός Κόσμος. Αυτό είναι το πιο σημαντικό σημείο.
Η Μόσχα είναι επίσης μια πόλη πρώτης γραμμής, όπως το Ντόνετσκ, η Σεβαστούπολη και το Μπέλγκοροντ. Μια χώρα σε πόλεμο δεν μπορεί να έχει ειρηνικές πόλεις. Είναι καλύτερα να το συνειδητοποιήσουμε αυτό τώρα και σε βάθος. Φυσικά, σε μια εμπόλεμη χώρα πρέπει να εισαχθούν ειδικά μέτρα και κανόνες συμπεριφοράς.
Η υιοθέτηση της Ορθοδοξίας από τον Βλαδίμηρο, τον Μεγάλο Πρίγκιπα του Κιέβου, σηματοδότησε την αφετηρία του Χριστιανικού κύκλου στη Ρωσική ιστορία, ο οποίος καλύπτει σχεδόν ολόκληρη την ιστορία της Ρωσίας - με εξαίρεση τη Σοβιετική περίοδο και την εποχή των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων.
Σήμερα, η πλήρης και ολοκληρωμένη στρατιωτικοποίηση της χώρας, του κράτους και του λαού είναι ζωτικής σημασίας.
Η σύγχρονη κοινωνική επιστήμη στη Ρωσία πρέπει να προλάβει να κατανοήσει τις αλλαγές που συμβαίνουν στη χώρα και να διαμορφώσει μια κυρίαρχη κοσμοθεωρία, και αυτό πρέπει να επιταχυνθεί, δήλωσε ο φιλόσοφος Alexander Dugin στους δημοσιογράφους στο 5ο Συνέδριο της Ρωσικής Εταιρείας Πολιτικών Επιστημόνων στο Svetlogorsk (περιοχή Kaliningrad).
Στη Ρωσία, το έτος 2024 έχει ανακηρυχθεί Έτος της Οικογένειας. Προφανώς, σε αυτόν τον τομέα, τα πράγματα είναι αρκετά άσχημα για εμάς. Τα ανησυχητικά ποσοστά διαζυγίων, αμβλώσεων και η μείωση των γεννήσεων αποτελούν εθνική καταστροφή. Αν πάρουμε στα σοβαρά το Έτος της Οικογένειας, βασιζόμενοι στους κλασικούς (αλλά όχι στους φιλελεύθερους ή τους κομμουνιστές, καθώς είναι πιθανό να συμβουλεύσουν κάτι που θα επιταχύνει τη διάλυση της οικογένειας), θα πρέπει ταυτόχρονα να επιστρέψουμε στις ρίζες μας και να κάνουμε ένα βήμα μπροστά.
Στο κατώφλι του επετειακού συνεδρίου του Παγκόσμιου Ρωσικού Λαϊκού Συμβουλίου στο Κρεμλίνο, το οποίο είναι αφιερωμένο στον Ρωσικό Κόσμο, είναι απαραίτητο να ασχοληθούμε με την ίδια την έννοια του "Ρωσικού Κόσμου" λίγο πιο αναλυτικά.
Βεβαίως, υπάρχουν εκείνοι που πήγαν εθελοντικά και συνειδητά στον πόλεμο, έχοντας ήδη μια ιδεολογία. Υπάρχουν οι πεπεισμένοι δεξιοί (ορθόδοξοι, μοναρχικοί, αυτοκρατοριστές). Υπάρχουν οι αριστεροί (σταλινικοί, αντι-παγκοσμιοποιητές). Υπάρχουν οι αριστεροδεξιοί - εθνικομπολσεβίκοι. Παρεμπιπτόντως, ο Πριγκόζιν διατύπωσε, από πολλές απόψεις, ακριβώς αυτόν τον αριστεροδεξιό λόγο - δικαιοσύνη και δύναμη. Υπάρχουν δεξιοαριστεροί - Ευρασιατιστές. Δεν υπάρχουν φιλελεύθεροι σε καμία μορφή.
Σίγουρα οι περισσότεροι σκεπτόμενοι άνθρωποι θα συμφωνούσαν ότι τη δεκαετία του 1990, το ρωσικό κράτος καταλήφθηκε από αντιπάλους που του επέβαλαν εξωτερικό έλεγχο - σε ολόκληρη την κοινωνία μας. Το γενικότερο όνομά του είναι φιλελευθερισμός. Όχι κάποιος "κακός φιλελευθερισμός", "διαστρεβλωμένος φιλελευθερισμός" ή "ψευδοφιλελευθερισμός", αλλά, απλώς, φιλελευθερισμός. Κανένα άλλο είδος φιλελευθερισμού δεν υπάρχει. Οι Ρώσοι φιλελεύθεροι έγιναν άξονες αυτού του δικτύου κατοχής.
Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν αναλύει την μεταβαλλόμενη αμμώδη επιφάνεια της γεωπολιτικής, αναδεικνύοντας την αναγέννηση των αυτοκρατοριών σε έναν κόσμο που παλεύει μεταξύ μονοπολικότητας και πολυπολικότητας και όπου τα κράτη-πολιτισμοί αναδεικνύονται ως οι νέοι πρωταθλητές της παγκόσμιας δυναμικής ισχύος.
Η επίθεση των τρομοκρατικών δυνάμεων της Δύσης (η Ουκρανία βρίσκεται όλο και περισσότερο στη σκιά του πολέμου που διεξάγει εναντίον μας το ΝΑΤΟ) με UAV σε ρωσικές πόλεις ήταν ιδιαίτερα έντονη απόψε. Οι φωνές έχουν τελικά σωπάσει: πώς γίνεται αυτό; Ποιος δεν πρόσεχε; Έπρεπε να είχαμε παρακολουθήσει καλύτερα! Τώρα όλοι αρχίζουν να αναρωτιούνται τι πρέπει να κάνουν στη συνέχεια.
Η προσέγγιση της Ρωσίας με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας είναι μια θαυμάσια πρωτοβουλία. Ήταν οι συναντήσεις και οι διαπραγματεύσεις μεταξύ του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν και του Κιμ Γιονγκ Ουν, του κληρονομικού αρχηγού της ΛΔΚ που ανήκει στην ηλιόλουστη δυναστεία των Κιμ, που προκάλεσαν αναστάτωση στο WEF. Η Δύση σχολίασε: Σταματήστε πάση θυσία αυτή την προσέγγιση, μπλοκάρετε μεταξύ τους κάθε κίνηση της Ρωσίας και της Βόρειας Κορέας.
Θα ήθελα να πω λίγα λόγια για το πνευματικό μήνυμα που αναδύεται μέσα από τη Ντάσα, τη ζωή της, τα σχέδια και τις φιλοδοξίες της, καθώς και για τα βάθη και τα ύψη της καρδιάς της, όπως αυτά αποτυπώνονται στο ημερολόγιό της και εκφράζονται στις δύο βασικές ιδέες που θα παρουσιάσω τώρα.
Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων ανέδειξαν τους άξονες των νέων γεωπολιτικών συμμαχιών και ανακατασκεύασαν πλήρως τον γεωπολιτικό χάρτη του κόσμου. Έτσι, ο χώρος της Ευρώπης, που βρίσκεται μεταξύ του πόλου της Ευρασίας και εκείνου των ΗΠΑ ("του πολιτισμού της θάλασσας") και αποτελεί μέρος μιας μεγάλης περιοχής, η οποία στη γεωπολιτική ονομάζεται "Rimland" ("γη του τόξου" στμ Αναχωματικός Δακτύλιος) έχασε οριστικά την κυριαρχία της (και μάλιστα πριν, σε μεγάλο βαθμό εικονική, μάλλον δυνητική παρά πραγματική) και τον προσανατολισμό της προς την ηπειρωτικότητα. Όλη η Ευρώπη σήμερα είναι ατλαντιστική.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της ρωσικής φιλοσοφίας, σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς της ρωσικής φιλοσοφίας, είναι ο οντολογισμός της σκέψης. Η θέση του οντολογισμού στη φιλοσοφία, σε αντίθεση με την αντίθετη θέση του γνωσιολογισμού, συνεπάγεται την πρωταρχική εξέταση όχι της διαδικασίας της σκέψης, αλλά του αντικειμένου της κατανόησης. Όντας στην πλευρά του οντολογικού, επιδιώκουμε πρώτα και κύρια να εντοπίσουμε και να απαντήσουμε στο ερώτημα: ΤΙ είναι, ΤΙ είναι το αντικείμενο της γνώσης μας, ΤΙ είναι το επίκεντρο της διανοητικής μας διαίσθησης. Οι υποστηρικτές του οντολογικού μοντέλου επιδιώκουν, πρώτα απ' όλα, να βρουν ανάμεσα σε όλα αυτά που "ρέουν και αλλάζουν" ένα ορισμένο θεμελιώδες σημείο, ένα σταθερό σημείο, όπως μια μεγάλη πέτρα σε ένα ορεινό ποτάμι που ρέει γρήγορα. Και μόνο αφού βρούμε και συλλάβουμε αυτό το σημείο αναφοράς, την περίπτωση του όντος, μπορούμε να εξετάσουμε την προθετική διαδικασία αναζήτησης αυτού του πράγματος.
Στην κοινωνία μας χρειάζονται επειγόντως απολύτως αναγκαίες αλλαγές. Μόνο αυτές μπορούν να μας οδηγήσουν στη Νίκη. Και χωρίς Νίκη, δεν θα υπάρξει Ρωσία. Όλοι το καταλαβαίνουν αυτό σήμερα. Για να σώσουμε το λαό και το κράτος, πρέπει να αλλάξουμε. Και μάλιστα ριζικά και επειγόντως.
Εφόσον έχουμε καθιερωθεί ως κυρίαρχος πολιτισμός, πρέπει να αλλάξουμε τον κυρίαρχο λόγο. Αυτό που όλοι φοβούνταν ή ντρέπονταν να πουν πριν (τι θα σκεφτεί η Δύση για εμάς, η παγκόσμια κοινότητα...) πρέπει τώρα να ειπωθεί ξεκάθαρα και ανοιχτά.
Σήμερα, οι Δυτικοί εμπειρογνώμονες εξετάζουν όλο και περισσότερο τα προπολεμικά και μεταπολεμικά χρόνια της ΕΣΣΔ ως μια ιδιαίτερη φανταστική περίοδο στην ιστορία του Σοβιετικού Σλαβο-Ρωσικού πολιτισμού. Οι Δυτικοί στρατηγιστές ενδιαφέρονται για το κύριο ερώτημα: πώς μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, μετά τους συντριπτικούς πολέμους και τις εσωτερικές διαμάχες των αρχών και των μέσων του 20ού αιώνα, το κυβερνών κόμμα της ΕΣΣΔ, παρά ή και χάρη στην καταστολή, κατάφερε να ενώσει τον πολυεθνικό λαό που κέρδισε τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο και στη συνέχεια να επαναφέρει την οικονομία σε μια πρωτοφανή θέση στον κόσμο. Η απάντηση δεν προκαλεί έκπληξη: τα πάντα στον κόσμο διέπονται από ιδέες- και η κοινωνία μας είχε εκείνα τα χρόνια την πιο ισχυρή ιδεολογία, ένα όμορφο ανθρωπιστικό σχέδιο, που ένωσε την κοινωνία, πυροδότησε τον ενθουσιασμό, εξύψωσε τους ανθρώπους σε μεγάλες πράξεις- άναψε μια λάμψη στα μάτια, κινητοποίησε τη θέληση όλων.
Σχόλια για τις κυριότερες ομιλίες του Προέδρου:
Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν δηλώνει ότι αυτό που συμβαίνει στη Ρωσία είναι μόνο ένας "λανθάνων εμφύλιος πόλεμος", με το λαό και το στρατό από τη μία πλευρά και τους φιλελεύθερους από την άλλη, που αντιτίθενται σε πρόσθετες ενέργειες προς τον πατριωτισμό.
Σχετικά με τη νέα επίθεση στη γέφυρα της Κριμαίας. Παρατηρήστε το μανιώδες πείσμα του εχθρού. Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των Μαλορώσων, αλλά τώρα μοιάζει απειλητικό.
Καθώς κανείς δεν βγάζει σοβαρά συμπεράσματα από την Πορεία για τη Δικαιοσύνη, τα σύννεφα αρχίζουν να πυκνώνουν και πάλι. Μέχρι στιγμής είναι δύσκολο να πούμε σε τι είδους τυφώνα θα εξελιχθούν.
Το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ρωσία δεν είναι ο Ηγεμόνας και το ΝΑΤΟ: είναι εσωτερικό, γράφει ο Pepe Escobar.