The Fourth Political Theory

beyond left and right but against the center

Undertegnede blev bekendt med Traditionalismen for ti år siden, da Aarhus Universitet ville tildele »Dialogprisen« til den iranske præsident Khatami. Det viste sig, at motivationen for denne tildeling lå i hans baggrund i den såkaldte Traditionalisme, men Khatami endte med ikke at acceptere prisen, der gik til en anden iransk Traditionalist. Efterfølgende trak universitetet sig i al diskretion fra prisen.

Nu hævder en ny bog, at Traditionalismen aktuelt fejrer nye triumfer på verdensscenen. Baggrunden for den amerikanske etnolog Benjamin Teitelbaums bog lyder, at tre af vor tids stærkeste populistiske regeringer – Trump i USA, Putin i Rusland og Bolsonaro i Brasilien – har involveret Traditionalistiske rådgivere i høje positioner. Henholdsvis Steve Bannon, Aleksandr Dugin og Olavo de Carvalho. Bogen er et fascinerende, men også stakåndet forsøg på at kortlægge disse mærkværdige personers baggrund, forbindelser, netværker og ideer.

Det fjerde politiske projekt (på engelsk: ’fourth political theory’) er en ideologi hvis formål er at bryde med modernismens projekt fuldstændigt, hvis primære manifestationer ses som liberalisme, kommunisme og fascime. Liberalisme er det første politiske projekt, efterfulgt af kommunisme og fascisme. Det fjerde politiske projekt skal derfor forstås som et alternativ til de moderne ideologier, hvis centrale forskel er dets antimoderne standpunkt.
Det fjerde politiske projekts antimoderne tilgang er primært baseret på Martin Heideggers kritik af det moderne subjekt (forstået som individ, klasse, race/nation etc.) til fordel for subjektet Dasein. Ved Dasein forstås den autentiske Væren som eksisterer før konceptualiseringen af mennesket som enten individ, klasse eller race etc. Heidegger mente at filosofien har døjet med en misforståelse af Væren siden Platon, og at der derfor er behov for en ny begyndelse som tager Væren seriøst.

Although the concept of hegemony in Critical Theory is based on Antonio Gramsci’s theory, it is necessary to distinguish this concept’s position on Gramscianism and neo-Gramscianism from how it is understood in the realist and neo-realist schools of IR.

The classical realists use the term “hegemony” in a relative sense and understand it as the “actual and substantial superiority of the potential power of any state over the potential of another one, often neighboring countries.” Hegemony might be understood as a regional phenomenon, as the determination of whether one or another political entity is considered a “hegemon” depends on scale. Thucydides introduced the term itself when he spoke of Athens and Sparta as the hegemons of the Peloponnesian War, and classical realism employs this term in the same way to this day. Such an understanding of hegemony can be described as “strategic” or “relative.”

In neo-realism, “hegemony” is understood in a global (structural) context. The main difference from classical realism lies in that “hegemony” cannot be regarded as a regional phenomenon. It is always a global one. The neorealism of K. Waltz, for example, insists that the balance of two hegemons (in a bipolar world) is the optimal structure of power balance on a world scale[ii]. R. Gilpin believes that hegemony can be combined only with unipolarity, i.e., it is possible for only a single hegemon to exist, this function today being played by the USA.

In both cases, the realists comprehend hegemony as a means of potential correlation between the potentials of different state powers. 

Gramsci's understanding of hegemony is completely different and finds itself in a completely opposite theoretical field. To avoid the misuse of this term in IR, and especially in the TMW, it is necessary to pay attention to Gramsci’s political theory, the context of which is regarded as a major priority in Critical Theory and TMW. Moreover, such an analysis will allows us to more clearly see the conceptual gap between Critical Theory and TMW.

Toen ik aanvaardde een essay te wijden aan het werk en het denken van de schilder, dichter en kunsthistoricus Marc. Eemans, heb ik me afgevraagd of het in mijn geval geoorloofd was te spreken van een zekere continuïteit in zijn geestelijke ontwikkeling. Langzaam maar zeker kwamen elementen en argumenten aan het licht om mijn overtuiging te staven dat die vraag positief macht beantwoord worden. Aldus is deze geschiedenis van de intellectuele en creatieve levensweg van Marc. Eemans ontstaan. Daarbij werd de klemtoon vooral op zijn denken en op zijn poëtisch oeuvre gelegd, vermits het illustratiemateriaal dat deze uitgave verrijkt, als een soort picturaal complement van mijn stelling kan beschouwd worden. Overigens bleven om voor de hand liggende redenen, biografische en andere gegevens buiten beschouwing.

Hopelijk vergeeft de lezer het me dat ik met hem wegen ga verkennen, die men normaliter in essays van het onderhavige genre links laat liggen. Maar op de eerste plaats is het zo dat ik geen kunsthistoricus ben en het derhalve als een punt van elementaire intellectuele eerlijkheid beschouw me onbevoegd te verklaren om een verantwoord waardeoordeel over het schilderkunstig werk van Marc. Eemans uit te spreken. En voorts is er het oude adagium « de gustibus et coloribus non disputandum », dat in de loop der tijden zijn geldigheid heeft behouden. Waarom de lezer dan ook willen beïnvloeden met een onvermijdelijk subjectieve analyse van de boodschap die de schilderijen van Marc. Eemans brengen?