Η έβδομη ημέρα του Ιανουαρίου δεν είναι μόνο τα ορθόδοξα Χριστούγεννα σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, αλλά και τα γενέθλια του Ρώσου φιλοσόφου Αλεξάντερ Ντούγκιν. Αυτή η 7η Ιανουαρίου σηματοδοτεί τα 60ά γενέθλια του Ντούγκιν, με την ευκαιρία των οποίων το Continental-Conscious παρουσιάζει για πρώτη φορά σε αγγλική μετάφραση ένα κύριο άρθρο του Ρώσου ισλαμιστή στοχαστή και πρώην μέντορα του κύκλου Yuzhinsky Circle του Ντούγκιν, Geydar Dzhemal (1947-2016), το οποίο συντάχθηκε για τα 50ά γενέθλια του Ντούγκιν και δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Zavtra ("Αύριο", πρώην Den - "Ημέρα") το 2012.

Μια φορά κι έναν καιρό, η διάσημη μεταπολεμική ταινία "Η μοίρα ενός στρατιώτη στην Αμερική" [που κυκλοφόρησε στην Αμερική ως "The Roaring Twenties"] έκανε πάταγο στον σοβιετικό κινηματογραφικό χώρο. Έθεσε πολύ οξυμένα, υπαρξιακά προβλήματα γύρω από τη φιγούρα της ηρωικής, δυναμικής προσωπικότητας που ρίχνεται σε έναν κόσμο που αδιαφορεί για έναν τέτοιο τύπο, έναν κόσμο που είναι ουσιαστικά πλαδαρός, ειρηνιστής και εντελώς εχθρικός προς κάθε τι αυθεντικό και ηρωικό.

Η μοίρα και η ζωή του Αλεξάντερ Ντούγκιν θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για μια παρόμοια ταινία, "Η μοίρα ενός διανοούμενου στη Ρωσία". Ειδικά καθώς ένας πραγματικός διανοούμενος στη Ρωσία είναι ταυτόχρονα πραγματικά στρατιώτης, ένας πραγματικός στρατιώτης του Πνεύματος που διεξάγει συνεχή αγώνα σε εκείνο το χώρο όπου η δραστηριότητα του Πνεύματος συγκρούεται με την εχθρότητα της ύλης που το περιβάλλει. Ο Ντούγκιν είναι ένας τέτοιος γνήσιος διανοούμενος.

Μεταξύ όλων των συγγραφέων του παρελθόντος, ίσως μόνο ο Ντοστογιέφσκι κατάφερε να αγγίξει την ιδιαιτερότητα του αληθινού διανοούμενου, γιατί από καιρό σε καιρό οι χαρακτήρες του μοιάζουν ξαφνικά να σταματούν και να μένουν, επισκιασμένοι και χτυπημένοι από την τρομακτική, μοναδική σκέψη που τους βγάζει από το γρανάζι της καθημερινής ύπαρξης, και τότε αποσύρονται από κάθε επαφή και συζήτηση για χάρη της σκέψης αυτής της τεράστιας, τρομακτικής σκέψης. Δεν έχει σημασία ποια είναι αυτή η σκέψη. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είναι πάντα μεγαλειώδης και παράδοξη σε σχέση με τον εξωτερικό κόσμο, με το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται. Ο Σάτοφ και ο Κιρίλοφ είναι κλασικά αρχέτυπα γνήσιων διανοουμένων που μόνο ο Ντοστογιέφσκι θα μπορούσε να περιγράψει. Με αυτή την έννοια, ο Ντούγκιν είναι ένας Ντοστογιέφσκι διανοούμενος. Ένας γνήσιος διανοούμενος είναι ένα άτομο για το οποίο η σκέψη του είναι πιο σημαντική από τη φυσική του ύπαρξη.

Η ζωή του Ντούγκιν, όπως και η ζωή των περισσότερων από εμάς - αλλά όχι όλων, παρεμπιπτόντως - μπορεί να χωριστεί σε δύο σημαντικά, αντίθετα μέρη. Υπάρχει η ζωή του πριν από τη δεκαετία του 1990 και η ζωή του μετά. Αυτά τα δύο μέρη μπορούν να απεικονιστούν με την περίφημη έκφραση: "Υπάρχει καιρός για να μαζέψεις πέτρες και καιρός για να τις σκορπίσεις". Στο μυαλό μας εδώ είναι ότι ο χρόνος που προηγήθηκε των γεγονότων της δεκαετίας του '90, τα οποία τράβηξαν ταχύτατα στο προσκήνιο τόσους πολλούς ανθρώπους, ήταν αναμφίβολα ένας χρόνος συλλογής λίθων.

Όταν συνάντησα τον Alexander Gelyevich το 1980, ήταν ακόμη ένας πολύ νέος άνθρωπος 18 ετών. Μέσα σε δέκα χρόνια, είχε προχωρήσει σε μια έντονη πορεία μέσα από την οργάνωση, τη δόμηση, τον κορεσμό και την εκπαίδευση της διάνοιάς του, μετατρέποντάς την σε ένα κολοσσιαίο πρίσμα που εστιάζει, θα μπορούσε να πει κανείς, "το φως των μακρινών άστρων". Πραγματοποίησε αυτό το έργο πάνω στην οργανωτική, δομητική, μεθοδολογική βάση της Παραδοσιοκρατικής σχολής των του Γκενόν. Για το σκοπό αυτό, βέβαια, έπρεπε να κατέχει τις μεγάλες ευρωπαϊκές γλώσσες, πράγμα που, όντας ασυνήθιστα ικανό άτομο, πράγματι έκανε. Και όχι μόνο έμαθε αγγλικά, γερμανικά και γαλλικά, όπως τον συμβούλεψα, αλλά έφερε και ισπανικά, ιταλικά και άλλα που δεν θυμάμαι καν. Μπροστά στα μάτια μου σπούδασε εβραϊκά, εξοικειώθηκε με τα αραβικά, νομίζω, και τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι γνώρισε και τα τουρκικά.

Η πολιτιστική του εργαλειοθήκη δεν έχει καμία απολύτως σύγκριση μαζί με τις τυπικές δυνατότητες των συνηθισμένων ακαδημαϊκών εργαζομένων. Αυτή την εργαλειοθήκη την απέκτησε σε γενικές γραμμές στην αρχή της πνευματικής του πορείας. Είχε ήδη κατακτήσει έναν τεράστιο όγκο πρωτότυπων πηγών ήδη από τη σοβιετική εποχή. Χάρη στις μάλλον μοναδικές μας ευκαιρίες και χάρη στις διασυνδέσεις μας, είχαμε πρόσβαση στο "Ειδικό Τμήμα Αποθήκευσης" (spetskhran). Αποκτήσαμε βιβλία από το ειδικό τμήμα αποθήκευσης της Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών και από την ξένη λογοτεχνία. Αυτή ήταν μια πολύ ισχυρή πηγή πληροφοριών. Επιπλέον, μας στέλνονταν πολλά βιβλία από το εξωτερικό.

Αλλά αυτό είναι ήδη ένα δευτερεύον, τεχνικό ζήτημα. Το κύριο θέμα είναι ότι μέσα σε 10 χρόνια ο Ντούγκιν επιτέλεσε τεράστιο έργο και κατέκτησε μια κλίμακα γνώσεων που οι δυτικοί Παραδοσιοκρατικοί διανοούμενοι δεν ονειρεύτηκαν ποτέ. Επιπλέον, αφού κατέκτησε τη μεθοδολογία και τη βαθιά κατανόηση της Παραδοσιοκρατικής σχολής, εφάρμοσε αυτές τις γνώσεις για να διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες πέρα από την στενή μεταφυσική Παραδοσιοκρατία. Ο Ντούγκιν μελέτησε επίσης τις τάσεις της σύγχρονης δυτικής ακαδημαϊκής σκέψης και κατέκτησε τον κολοσσιαίο επιστημονικό χώρο που βρίσκεται στο λεγόμενο βέβηλο επίπεδο των κοινωνιολόγων, των οικονομολόγων και των φιλοσόφων, τους οποίους εξέτασε μέσα από το μεθοδολογικό πρίσμα αυτού που αποκαλείται "αιώνια φιλοσοφία", δηλαδή "διαχρονική φιλοσοφία" ή υπέρτατη γνώση. Εδώ έγκειται η τεράστια διαφορά με τους Δυτικούς Παραδοσιακούς, οι οποίοι κάθονται αναπαυτικά σε έναν σαφώς δομημένο, περιορισμένο Γκενονισμό, όπως η κότα στο άχυρο, με τη διαφορά ότι δεν γεννούν ποτέ ένα χρυσό αυγό, ούτε καν ένα συνηθισμένο, λόγω της στειρότητάς τους.

Όσο για τον Ντούγκιν, στον κόσμο της καθαρής πολυμάθειας μου θυμίζει τη φιγούρα του Αδάμ Καντμόν, ο οποίος στέκεται με το ένα χέρι υψωμένο προς τα πάνω και το άλλο να δείχνει προς τα κάτω. Στην περίπτωση του Ντούγκιν, το ένα χέρι είναι υψωμένο προς τον φιλοσοφικό ουρανό, ενώ το άλλο είναι κατεβασμένο προς την πολιτικολογική, κοινωνιολογική γη. Διοχετεύει μέσα από τον εαυτό του τα ενεργητικά ρεύματα ενός διανοουμενισμού, στον ένα πόλο του οποίου βρίσκεται ο καθαρά μεταφυσικός στοχασμός και στον άλλο η συγκεκριμένη, πρακτική σκέψη. Ο Ντούγκιν δεν κλείστηκε ποτέ σε έναν "πύργο από ελεφαντόδοντο". Σε αντίθεση με έναν από τους δασκάλους που επηρέασαν περισσότερο τον Ντούγκιν, τον βαθύτατα σεβαστό Εβγκένι Γκολόβιν, ο οποίος διέθετε εκείνο το γκενιανό χαρακτηριστικό της συστολής απέναντι στην επαφή με τη σύγχρονη ζωή. Ο Evgeny Golovin έζησε σε ακραία απόσταση από τον εξωτερικό κόσμο των γεγονότων, και όταν είπα ότι δεν μπορεί να χωριστεί η ζωή όλων μας" σε δύο μέρη -πριν και μετά τη δεκαετία του '90- είχα στο μυαλό μου τον Golovin, του οποίου η ζωή σίγουρα δεν μπορεί να χωριστεί σε μέρη. Έτσι όπως έζησε πριν από τη δεκαετία του '90, έτσι συνέχισε να ζει και μετά τη δεκαετία του '90, ασχολούμενος αποκλειστικά με τη δική του έρευνα και περιφρονώντας την επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον.

Αλλά δεν είναι όλοι οι Παραδοσιοκρατικοί έτσι, και γνωρίζουμε το παράδειγμα του Ιούλιου Έβολα, ο οποίος δεν εγκατέλειψε ποτέ την πρώτη γραμμή της πνευματικής και ένοπλης μάχης τόσο με την κυριολεκτική όσο και με τη μεταφορική έννοια. Ήταν ένας πραγματικός στρατιώτης του Πνεύματος, μέχρι του σημείου που τραυματίστηκε εν μέσω βομβαρδισμού το 1945 και έμεινε παράλυτος για το υπόλοιπο της ζωής του. Με αυτή την έννοια, το παράδειγμα του Εβόλα είναι πολύ πιο αγαπητό στον Ντούγκιν, και ακολουθεί τον τελευταίο παρά το γεγονός ότι ο πλέον αείμνηστος Εβγκένι Γκολόβιν ήταν το πρόσωπο που ο Ντούγκιν πάντα σεβόταν και αγαπούσε.

Η γραπτή επιστημονική κληρονομιά του Ντούγκιν είναι μοναδική και αποτελεί ένα πρωτοφανές φαινόμενο στη σύγχρονη Ρωσία. Και όχι μόνο στη σύγχρονη Ρωσία - θα έλεγα ότι ακόμη και στο ορατό παρελθόν του ρωσικού ακαδημαϊσμού δεν έχει συναντηθεί κάτι τέτοιο. Στην απόλυτη κλίμακα του, το έργο του Ντούγκιν ισοδυναμεί με το προϊόν ενός ολόκληρου επιστημονικού ιδρύματος που εργάστηκε σε μια ολόκληρη εποχή. Αυτό συμβαίνει επειδή το αποτέλεσμα της ανάλυσης όλων των τάσεων της σύγχρονης, παγκόσμιας ακαδημαϊκής σκέψης - επιστημονικής, φιλοσοφικής και κοινωνιολογικής - έχει περάσει μέσα από το ίδιο το επίκεντρο της άποψης του Ντούγκιν, μέσα από την ψυχή του και μέσα από τον εγκέφαλό του. Ο όγκος αυτού του έργου είναι τέτοιος που δεν έχει ακόμη μελετηθεί, και ίσως μόνο οι επόμενες γενιές θα βρεθούν αντιμέτωπες με την πραγματική εκτίμηση της κλίμακας αυτής της παραγωγής.

Το μεγαλείο αυτού του έργου είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό από τη στιγμή που ο Ντούγκιν στέκεται γενικά στη μέση μιας πνευματικής ερήμου: είναι μόνος του! Γύρω του δεν υπάρχουν παρά θραύσματα του μετασοβιετικού ακαδημαϊσμού που έχουν εκφυλιστεί γρήγορα σε ένα είδος "μπομπόκ" ["φασόλι ασυναρτησίας"]. Δηλαδή, στον χώρο που θεωρείται ακαδημαϊκός και καθηγητικός, ο Ντούγκιν δεν έχει απολύτως κανέναν να μιλήσει, ούτε κανέναν να καταλάβει τι είναι αυτό που κάνει. Επιπλέον, αυτά τα "αλαμπουρνέζικα φασόλια", που μουρμουρίζουν πάνω σε θραύσματα της παλιάς σοβιετικής σχολής των ανθρωπιστικών επιστημών, ακόμη και στην καλύτερη, δημιουργική νεανική τους εποχή ήταν ήδη πολύ στενά εξειδικευμένα, και ήταν πάντα αυστηρά πειθαρχημένα από την κομματική-ιδεολογική μέθοδο που τους είχε επιβληθεί. Μόλις αυτή η μέθοδος διαλύθηκε και έπαψε να είναι το ερέθισμά τους, το μπαστούνι για τους τυφλούς, ήταν σαν να σταμάτησαν εντελώς να σκέφτονται, γιατί δεν ήξεραν τι έπρεπε να σκεφτούν, τι να κάνουν, και έτσι μπορούσαν μόνο να επαναλαμβάνουν όσο το δυνατόν περισσότερο, και πολύ προσεκτικά και με αυτολογοκρισία, θραύσματα των άκαρπων προβληματισμών τους που είχαν εκφράσει πριν από 30-40 χρόνια. Μέσα σε όλη αυτή την καμένη, αποψιλωμένη μετασοβιετική διανόηση, που αποτελείται μόνο από κούτσουρα, στέκεται ο Αλεξάντερ Ντούγκιν με τον κολοσσιαίο επιστημονικό του μηχανισμό.

Θα έλεγα ότι ο Ντούγκιν έχει επιτύχει έναν διανοητικό άθλο. Επιπλέον, δεν έχει περιοριστεί στον εαυτό του ως φαινόμενο, αλλά έχει προσπαθήσει να αναδείξει έναν αστερισμό διανοουμένων, δουλεύοντας ως δάσκαλος και δημιουργώντας λέσχες, περιτριγυρίζοντας τον εαυτό του από νέους, ταλαντούχους ανθρώπους που συνηθίζουν τη γεύση της νέας ακαδημαϊκής σκέψης. Μέσω αυτών, προσπαθεί να μεταδώσει αυτό το πεδίο προοπτικής, που περνάει από τον καθαρά μεταφυσικό στοχασμό στην καθαρά πρακτική εργασία πεδίου, τη συγκεκριμένη κοινωνιολογία και τη συγκεκριμένη εθνολογία.

Θα έλεγα ότι το μόνο σημείο που ίσως ακούγεται κάπως παραφωνία παράλληλα με αυτή την ηρωική και φωτεινή παραγωγή -και θα χαρακτήριζα μάλιστα το έργο του Ντούγκιν "έργο στα λευκά"- είναι η υπερβολική προσκόλληση στην τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα, και οι υπερβολικές προσδοκίες που τα τελευταία 20 χρόνια ο Ντούγκιν εξαρτά περιοδικά από τη μία ή την άλλη τάση στην πολιτική ζωή της χώρας μας. Σε γενικές γραμμές, οι προσδοκίες αυτές δεν επαληθεύτηκαν, όπως γνωρίζει σήμερα ο ίδιος ο Αλεξάντερ Γκέλιεβιτς.

Παρ' όλα αυτά, αυτή η μικρή ασυμφωνία δεν είναι απολύτως, σε καμία περίπτωση συγκρίσιμη με την κολοσσιαία κλίμακα και την ίδια την προσωπικότητα του Ντούγκιν και το προϊόν της εκπληκτικής του δραστηριότητας, της μοναδικής του εργασιακής ηθικής και της εκπληκτικής οξύτητας της προσοχής του απέναντι σε κάθε σκέψη που εμφανίζεται στη σκηνή των ιδεών.

Λέω "σκηνή ιδεών", όχι "αγορά ιδεών", διότι για τον Ντούγκιν ο κόσμος των ιδεών είναι ένα δραματικό θέατρο όπου κάθε ιδέα είναι ένας τραγικός χαρακτήρας.

- Geydar Dzhemal (11 Ιανουαρίου 2012)

μετάφραση Ρήγας Ακραίος

από εδώ:

https://continentalconscious.com/2022/01/07/geydar-dzhemal-a-word-on-dug...