Το ζήτημα του μοντέλου τάξης που στηρίζει τους πολιτισμούς είναι ένα θεμελιώδες ζήτημα των ανθρώπων. Το ανθρώπινο ον προσπαθεί πάντοτε να αναγνωρίσει μια τάξη στα πράγματα και να ξεπεράσει την κατάσταση του αρχέγονου χάους που κατανοείται σε πολλές μυθολογίες μέσω μιας ανώτερης συνείδησης. Με βάση τις διδασκαλίες της Οργανικής Παράδοσης, το παρόν άρθρο έχει σκοπό να αναζητήσει αυτή την τάξη στο μοντέλο της αυτοκρατορίας και να το διαχωρίσει από την ιδέα του εθνικού κράτους ως στάδιο παρακμής. Ταυτόχρονα, η αυτοκρατορία μοιάζει με την ανάπτυξη ενός κάθετου πατριαρχικού λόγου, ενώ οι ιδιαιτερότητες παραμένουν κολλημένες στη μητριαρχική πλευρά της ύπαρξης.

Ο Δυϊσμός του Νου και του Κόσμου

Ο Ρώσος φιλόσοφος Νικολάι Αλεξάντροβιτς Μπερντιάεφ διατύπωσε τη θεωρία της διάθλασης. Αναλαμβάνοντας τη σχέση πνεύματος και κόσμου ή θεϊκού και ανθρώπινου, ο άνθρωπος βρίσκεται πάντα σε μια ενδιάμεση θέση. Από τη μια πλευρά ο άνθρωπος καλείται σε έναν υπερκόσμο, από την άλλη η ελευθερία του και η συγκεκριμένη κατάστασή του βασίζεται στη στροφή προς αυτόν τον κόσμο. Αυτό κρύβει τον κίνδυνο της διαστρέβλωσης και συνεπώς της απώλειας του εαυτού του μέσα στον κόσμο και τους περιορισμούς του. Αν εφαρμόσουμε τη θεωρία του Μπερντιάεφ στο πεδίο των πολιτισμών και των θεσμών, αυτοί συγκρίνονται με ένα πρίσμα διάθλασης του φωτός που τους επιτρέπει να εμφανίζονται με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο και τους δίνει μερίδιο στο θείο χωρίς το τελευταίο να έχει το φως εντελώς για τον εαυτό του. Το ανθρώπινο ον δεν μπορεί επομένως να αναγνωρίσει το ενιαίο υπερκείμενο πνεύμα στην καθαρή του μορφή, αλλά το βιώνει σε διάφορες πτυχές, οι οποίες μπορούν να παραμορφωθούν σε καθαρό υλισμό, αλλά και να στραφούν προς την υπερβατικότητα. Όσον αφορά τους θεσμούς και τις τάξεις, αλλά και την πολιτιστική ζωή των λαών, υπάρχει μια ξεχωριστή προοπτική τους, η οποία συνδέεται με την ιδέα της αμαρτωλότητας, αλλά και με τη δυνατότητα της ανθρώπινης ανύψωσης. Το ανθρώπινο ον στον συγκεκριμένο τόπο του βρίσκεται αντιμέτωπο με μια ανώτερη διάσταση της ύπαρξης, τον "νου", όπως τον αποκαλούσαν οι Έλληνες. Αυτή η διάσταση της ύπαρξης είναι ενιαία ως απόλυτη αλήθεια αλλά πολύμορφη στην έκφρασή της ως δεδομένη πραγματικότητα. Οι στοχαστές της οργανικής παράδοσης όπως ο Rene Guenon κατέληξαν σε παρόμοια συμπεράσματα τα οποία είναι αυστηρά αντίθετα με τη σύγχρονη υλιστική και καθαρά φυτοζωική σκέψη ως ένα είδος υποτροπής στην ασυνειδησία. Το ανώτερο ον είναι η απόλυτη βάση του ανθρώπου και κάθε πράγμα πρέπει να αναζητηθεί κατά πόσο ανταποκρίνεται σε μια διπλή αξία, βρίσκεται αφενός στο επίπεδο της κοσμικότητας, αφετέρου στο επίπεδο του βαθύτερου θεϊκού πυρήνα. Έτσι, η εκκλησία δεν πρέπει να αναχθεί στον κοσμικό θεσμό που μπορεί να σφάλλει, αλλά στη θεϊκή της προέλευση, έτσι και το κράτος δεν πρέπει να αναχθεί στο πραγματικό πολιτικό, αλλά στην ενσαρκωμένη εικόνα που αυτό αντιπροσωπεύει. Εδώ φτάνει κανείς σε μια παραδοσιακή αντίληψη της αυτοκρατορίας.

Εθνικοτητα και Αυτοκρατορια

Στην παράδοση υπάρχουν διάφορα στάδια της ζωής. Από τη μία πλευρά βλέπουμε τη στενή και ασυνείδητη υποταγή με τη μορφή ενός σωματικού και ψυχικού δεσμού με το περιβάλλον, τον οποίο μοιράζεται κανείς με τον ζωικό κόσμο. Αυτό το μητρικό γήινο στάδιο μπορεί να θεωρηθεί η νηπιακή ηλικία της ανθρωπότητας. Μετά από αυτή την παιδική ηλικία του ανθρώπου έρχεται η στροφή του ανθρώπου προς μια ανώτερη αξία, εδώ βλέπουμε το πατρικό, το οποία αναδύεται από το καθαρά φυσικό και αναζητά τον πυρήνα του σε ανώτερους νόμους. Στον άνθρωπο ανοίγεται μια ανώτερη διάσταση της συνείδησης και των υποκείμενων ιδεών που δίνουν στα πράγματα ομορφιά, μορφή και περιεχόμενο. Η σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον του αλλάζει- δεν το βλέπει πλέον σαν κάτι τυφλά δοσμένο, αλλά ως συμβολικό μέρος μιας πνευματικής σφαίρας που αποτελεί τη βάση της και τον ίδιο ως μέρος της. Αυτή η ανώτερη διάσταση του πνεύματος στη συγκεκριμένη αναπαράστασή του ενσαρκώνεται και πολιτικά, εκεί που αρχικά υπήρχε μια απλή φυλετική (tribal) ζωή με μεταβαλλόμενες συμμαχίες μεταξύ τους, ανοίγεται η ιδέα μιας τελικής ενότητας. Η ανάπτυξη του πολιτισμού, υποστηριζόμενη από τη δική της βαθύτερη ηθική, στοχεύει σε μια ανώτερη αλήθεια που ανοίγει στους ανθρώπους τη δυνατότητα εσωτερικής ανάπτυξης και αυτοβελτίωσης. Μόνο το ανυψωτικό πνεύμα καθιστά τον άνθρωπο φορέα της συνείδησης και τον βοηθά να διαχωρίσει το ποιοτικό μέρος από την καθαρά ποσοτική δέσμευση στους στενότερους δεσμούς. Μέσα από αυτό το στάδιο του πνεύματος αφύπνισης, το οποίο ενσαρκώνεται στην αυτοκρατορική ιδέα, οι στενότερες εθνοτικές ομάδες και οι λαοί έρχονται επίσης αντιμέτωποι με τη δυνατότητα ειρηνικής, συνεργατικής ανάπτυξης της ποικιλομορφίας τους μέσα σε ένα υπερκείμενο πλαίσιο ενότητας. Αυτό με τη σειρά του αντανακλάται με τον δικό του τρόπο στις επιμέρους υποενότητες και τους παρέχει επίσης πρόσβαση στον υψηλό πολιτισμό. Ταυτόχρονα, όμως, είναι αυτό το πνεύμα που μπορεί να αναγνωρίσει τα αγαθά του πολιτισμού μόνο με τη μορφή μιας ιεραρχικής διαστρωμάτωσης στο εσωτερικό τους, η οποία οδηγεί επίσης στα καλλιτεχνικά και πολιτιστικά επιτεύγματα της μετεξέλιξης. Όπως περιγράφηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο, ο άνθρωπος έχει μια διπλή υπαγωγή, βρίσκεται σε ένα κατώφλι μεταξύ του κόσμου του πνεύματος, τον οποίο ενσαρκώνει στη συνείδησή του, και του κόσμου της ύλης, ο οποίος περιλαμβάνει επίσης τις ασυνείδητες παρορμήσεις. Μετά την ανάπτυξη των υψηλών πολιτισμών και την εκτέλεση του ανώτερου πνευματικού μέρους του ανθρώπου, υπάρχουν αποτυχίες των θεσμών, οι οποίες επιδρούν πρώτα μέσω της υλοποίησης των τελευταίων ιδεών και της εκκοσμίκευσης τους. Τελικά, έχουμε εκείνη τη φάση του χάους και της παρακμής ως αποτέλεσμα, όταν αυτά γίνονται υπερβολικά ορατά. Σταδιακά, οι υπο-ενότητες παύουν να αναγνωρίζουν τις τελικές αρχές ευθυγράμμισης του εγγενούς μέρους του πνεύματος που τους ανήκει, πέφτουν σε διάφορες ποικιλίες συλλογικού εγωισμού και απόσχισης. Τέλος, αντικαθιστούν το μέρος τους στην ανώτερη πνευματική κουλτούρα, αλλά και τα θεμέλια της στενότερης κουλτούρας τους, μέσω της ανάπτυξης του σωβινισμού, της προσκόλλησης στην ποσοτική κατάσταση των μαζών και του οικονομισμού, αντί της εσωτερικής ανάπτυξης ως αριστοκρατικού ιδεώδους και της εξωτερικής αρετής ως εκδήλωσής της μέσω των αγίων και των ηρώων.

Για την αληθινή Οικουμενικότητα και τη Διαστροφή της

Αυτό το στάδιο μπορεί επίσης να περιγραφεί ως μεσοδιάστημα, ο άνθρωπος βρίσκεται σε μια μέση κατάσταση, μέσα από τον υλικό εμπλουτισμό και την υλική οστεοποίηση των θεσμών ο άνθρωπος χάνει την πρόσβασή του στο ανώτερο κομμάτι του εαυτού του. Αυτή η περίοδος χαρακτηρίζεται από διαμάχες, συγκρούσεις και τελικά από πλήρη αποσύνθεση, μέχρις ότου μια νέα στροφή προς τα ανώτερα πράγματα και συνεπώς προς την πνευματική-αυτοκρατορική αρχή οδηγήσει στην ειρήνευση και την υπερβατική ευθυγράμμιση των πολιτισμών. Ταυτόχρονα, όμως, η περίπτωση αυτή χαρακτηρίζεται από μια παραποίηση και άμεση αντιστροφή των αρχών, αυτό είναι που μπορεί να γίνει αντιληπτό ως αντιχριστιανική αρχή. Έτσι, ο σύγχρονος οικουμενισμός (universalism) αποτελεί προέκταση της αποστασίας της αληθινής οικουμενικότητας (universality). Εκεί που η οικουμενικότητα βοήθησε τους ανθρώπους να αναπτυχθούν πέρα από τους στενότερους δεσμούς τους και έτσι να εξευγενίσουν τον εαυτό τους και το περιβάλλον τους, ο οικουμενισμός είναι η άρνηση κάθε είδους δεσμού μέσω του εγωισμού, της ατομοποίησης και της καθαρής προσκόλλησης σε επιφανειακά αγαθά. Εκεί που η ελευθερία έγκειται στην ικανότητα να οδηγεί τους ανθρώπους έξω από την υποτέλειά τους σε μια αίσθηση αυτοπεποίθησης, από την οποία διαμορφώθηκαν οι ελίτ του ασκητισμού και των πολεμικών αρετών, αυτά τα προηγούμενα μοντέλα της νεωτερικότητας είναι βαθιά μισητά. Αυτό οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι τους υπενθυμίζουν τις δικές τους αδυναμίες, οι οποίες αντανακλώνται σε μια εκλογικευμένη μετριότητα. Σήμερα, όλες οι ιδιότητες έχουν μετατραπεί στο αντίθετό τους και ζουν από την αντανάκλαση των ασυνείδητων λαχτάρων τους που δεν εκδηλώνονται πλέον με την πραγματική τους μορφή στη συνείδηση. Η αντιστροφή στη νεωτερικότητα χαρακτηρίζεται από τη χρήση του αληθινού περιεχομένου για να το τοποθετήσει άμεσα σε ένα αντίθετο πλαίσιο. Η ιδέα της εθνικότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά και της ελευθερίας υιοθετούνται ως αληθινές αρχές, αλλά διαστρεβλώνονται ως προς το νόημά τους. Τελικά, αυτό αναγνωρίστηκε και από τους στοχαστές του μεταμοντερνισμού, οι οποίοι αντιτάχθηκαν ενεργά σε τέτοια θραύσματα παραποιημένων αληθειών μέσω του αποδομητισμού (Derrida), αλλά ουσιαστικά σε μια συνολική τελική εκμηδένισή τους. Ο μεταμοντερνισμός αγωνίζεται να επιτύχει κάθε πνευματική απελευθέρωση και επομένως να καταστρέψει και τη συνείδηση και το θεϊκό συστατικό του ανθρώπου, διότι αναγνωρίζει σε αυτά μόνο τις διεστραμμένες παρεκκλίσεις της νεωτερικότητας. Παρ' όλα αυτά, η μεταμοντέρνα κριτική μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη, μπορεί να βοηθήσει με τον αποδομητισμό της να αναιρέσει τη νεωτερικότητα, αποκαλύπτοντας τα θραύσματα που έχουν αποικιστεί από αυτήν για να εμφανιστούν στο πρόσωπο των αληθινών αρχών. Εδώ ερχόμαστε στην Τέταρτη Πολιτική Θεωρία του Αλεξάντερ Ντούγκιν, η οποία βασίζεται σε μια πρόσκληση να σκεφτούμε τον κόσμο μακριά από το μοντέρνο μάτριξ, επίσης μέσα από την κατάσταση της διαφαινόμενης απογοήτευσης, που σημαίνει ότι η ίδια δεν εμφανίζεται πλέον τόσο σταθερή στον κανόνα των αξιών της. Η αποδόμηση των σύγχρονων ιδεολογιών στις παραποιήσεις των προνεωτερικών αρχών τους μπορεί να βοηθήσει να δούμε καθαρά αυτά τα στοιχεία και να τα διαχωρίσουμε από τις μη αξίες της κύριας τάσης. Μπορεί κανείς να σκεφτεί την εθνότητα χωρίς φυλετικό υλισμό, την κοινωνική δικαιοσύνη χωρίς ισοπεδωτικό κομφορμισμό, την ελευθερία χωρίς να την υποβιβάζει σε ματαιόδοξο εγωισμό και ηδονισμό.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το δόγμα της κυκλικής κοσμοθεωρίας, όπως αρμόζει στην παράδοση, αναγνωρίζει σαφώς τη στιγμή της ύψιστης παρακμής ως δυνατότητα ύψιστης εξύψωσης μέσω της πτώσης των ψευδαισθήσεων και της επιστροφής στις βασικές αρχές της τάξης που αναδύθηκε από το χάος για να απελευθερώσει τον άνθρωπο . Σήμερα βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με το τίποτα και αυτή είναι η κατάσταση περισυλλογής και διεκδίκησης του πνεύματος ως απάντηση στην ανώριμη ασυνειδησία που επίκειται. Αυτό έχει κάποιες συνέπειες για την τρέχουσα κατάσταση. Στο πλαίσιο αυτής της παγκόσμιας κατάστασης, η σύγχρονη Ρωσία είναι και πάλι προσηλωμένη σε μια αυτοκρατορική λογική ως διέξοδο από τη νεωτερικότητα και τη μεταμοντέρνα στιγμή ενός πνευματικού χαμηλού σημείου, όπου η Ευρώπη είναι πλήρως προσηλωμένη στο τέλος ως μεγάλο τίποτα και στην άρνηση του κάθε τι ανθρώπινου από μόνη της. Ιδιαίτερα η Νέα Δεξιά, οι οργανικοί παραδοσιοκράτες, οι αληθινοί συντηρητικοί και άλλες δυνάμεις πρέπει να πάρουν σαφή θέση για τη Ρωσία σε σχέση με τη σημερινή σύγκρουση στην Ουκρανία. Επιπλέον, είναι χαρακτηριστικό μιας τέτοιας καμπής με τη μορφή οριακών καταστάσεων ότι αυτές εκδηλώνονται με συγκρούσεις και ότι οι συγκρούσεις αυτές μπορούν πρώτα να αποκαταστήσουν την τάξη στο εσωτερικό και στο εξωτερικό και τελικά να τη διατηρήσουν. Αντιπροσωπεύουν, επομένως, τον πυρήνα της μελλοντικής ειρήνης και της μετατόπισης της παγκόσμιας τάξης στα υποκείμενα παραδείγματά (paradigms) της.

μετάφραση Ρήγας Ακραίος
από εδώ:
http://www.4pt.su/en/content/particularism-and-imperial-unity