Η ιστορία του δικαστηρίου της Χάγης είναι συμβολική. Η Ρωσία δεν έχει αναρωτηθεί ποτέ στο παρελθόν τι είδους θεσμός είναι. Στην πραγματικότητα, αποτελεί μέρος της εφαρμογής της Παγκόσμιας Κυβέρνησης, ενός υπερεθνικού πολιτικού συστήματος που δημιουργείται πάνω από τα εθνικά κράτη που καλούνται να παραχωρήσουν μέρος της κυριαρχίας τους σε αυτή τη δομή. Αυτό περιλαμβάνει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και την ίδια την ΕΕ, αλλά και την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τον ΠΟΥ κ.λπ. Η Κοινωνία των Εθνών, και αργότερα ο ΟΗΕ, σχεδιάστηκε ως ένα ακόμη προπαρασκευαστικό βήμα στην πορεία προς τη δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.

Η βέργα του φιλελευθερισμού

Ας συζητήσουμε τον φιλελευθερισμό στις διεθνείς σχέσεις, ένα συστατικό στοιχείο της φιλελεύθερης ιδεολογίας στο σύνολό της. Οι φιλελεύθεροι θεωρούν ότι ο νόμος της "προόδου" είναι μη αναστρέψιμος, η ουσία του οποίου είναι ότι ο καπιταλισμός, η αγορά, η φιλελεύθερη δημοκρατία, ο ατομικισμός, οι ΛΟΑΤ, οι τρανσέξουαλ, η μαζική μετανάστευση κ.λπ. εξαπλώνονται σε όλη την ανθρωπότητα. Στο φιλελεύθερο δόγμα των διεθνών σχέσεων, η "πρόοδος" σημαίνει τη μετάβαση από τα κυρίαρχα έθνη-κράτη σε υπερεθνικές περιπτώσεις εξουσίας. Ο στόχος αυτής της "προόδου" είναι η εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας κυβέρνησης. Δηλώνεται ρητά και κατηγορηματικά στα εγχειρίδια των Διεθνών Σχέσεων. Όλες οι χώρες που δεν θέλουν την "πρόοδο" είναι, σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, εχθροί της "προόδου", "εχθροί μιας ανοιχτής κοινωνίας", άρα είναι "φασίστες" και πρέπει να δικαστούν (στο Δικαστήριο της Χάγης) και να καταστραφούν ("να τους επιφέρουμε μια στρατηγική ήττα" - Blinken) και στη θέση των κυρίαρχων ηγετών να τοποθετηθούν φιλελεύθεροι - κατά προτίμηση τρανσέξουαλ.

Αυτή είναι η ιδεολογική θέση στην οποία στέκεται το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, η κυβέρνηση Μπάιντεν και οι περισσότερες ευρωπαϊκές ελίτ. Στην ιδεολογία αυτή ορκίζονται και όλες οι δυνάμεις σε μη δυτικές χώρες, οι οποίες υποστηρίζουν τη συλλογική Δύση και τους Αμερικανούς παγκοσμιοποιητές. Και αυτή ακριβώς είναι η ιδεολογία: ριζοσπαστική, άκαμπτη, ολοκληρωτική.

Η πρόκληση γίνεται αποδεκτή

Είναι κάπως εκπληκτικό το γεγονός ότι η Ρωσία, επί 23 χρόνια υπό έναν πλήρως κυρίαρχο ηγέτη, δεν έχει μπει στον κόπο να αντιμετωπίσει τον φιλελευθερισμό και έχει, μέχρι ενός σημείου, αποδεχθεί τη νομιμότητα των κανόνων, των δομών και των θεσμών του.

Δεν είναι αυτοί που άλλαξαν, η Ρωσία άλλαξε με την έναρξη της ΕΣΕ, και ακολούθησε μια νόμιμη κλιμάκωση από τους παγκόσμιους φιλελεύθερους. Δεν υπάρχει τίποτα περιστασιακό σε αυτό: είναι απλά φιλελευθερισμός. Μέχρι να ανατρέψουμε αυτή την ιδεολογία, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά, η κλιμάκωση θα αυξάνεται.

Απλά δεν μπορούμε να προχωρήσουμε παραπέρα χωρίς την ιδεολογία μας.

Η απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης να συλλάβει τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν και τη Διαμεσολαβητή για τα δικαιώματα του παιδιού Μαρία Λβόβα-Μπέλοβα είναι τόσο εξωφρενική που είναι απλά αδύνατο να μην αντιδράσουμε. Αποτελεί προσβολή για τη χώρα, το λαό, την κοινωνία, κάθε άνθρωπο, κάθε Ρωσίδα, κάθε μητέρα, κάθε παιδί. Πώς μπορεί κανείς να απαντήσει σε αυτό με αξιοπρέπεια;

Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν πραγματικοί ένοχοι σε όλη αυτή την κατάσταση και δεν βρίσκονται στην Ουάσιγκτον ή τη Χάγη: βρίσκονται στην ίδια τη Ρωσία. Πρόκειται για μια ομάδα φιλελεύθερων που εδώ και 23 χρόνια πείθουν τον Πρόεδρο με κάθε δυνατό τρόπο ότι η φιλία με τη Δύση είναι απαραίτητη, ότι είναι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός και ότι η υιοθέτηση της φιλελεύθερης ιδεολογίας, καθώς και η ενσωμάτωση στις φιλελεύθερες παγκοσμιοποιητικές διεθνείς δομές και θεσμούς (συμπεριλαμβανομένης της αναγνώρισης του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, του ΕΔΑΔ, του ΠΟΥ κ.λπ.) δεν έχουν εναλλακτική λύση. Έχουν επίσης απαξιώσει το πατριωτικό στρατόπεδο, τόσο το αριστερό όσο και το δεξιό, πείθοντας τον αρχηγό του κράτους ότι το μόνο που ονειρεύονται είναι να στήσουν ένα "Μαϊντάν". Στην πραγματικότητα, οι πατριώτες, τόσο οι αριστεροί όσο και οι δεξιοί, είναι οι άνθρωποι και το κύριο στήριγμα του Πούτιν. Είναι το στήριγμά του, οι σταθεροί υποστηρικτές του, αλλά οι φιλελεύθεροι στην εξουσία πάντα επαινούσαν τη Δύση και συκοφαντούσαν τους πατριώτες. Αυτό συμβαίνει εδώ και 23 χρόνια, από τότε που ο Πούτιν ήρθε στην εξουσία.

Η ώρα του λογαριασμού

Λογικά έχουμε φτάσει στο σημείο όπου η επαινετή Δύση έχει αποκαλυφθεί ότι είναι μια τρομοκρατική δομή που μας δολοφονεί, ανατινάζει αγωγούς, κλέβει χρήματα, και εμείς, αφού ήμασταν στα κελεύσματά της για τόσο πολύ καιρό, βρεθήκαμε σε μια ταπεινωτική εξάρτηση. 23 χρόνια πριν θα έπρεπε να είχαμε ακολουθήσει την πορεία για την εγκαθίδρυση του ρωσικού ευρασιατικού μας πολιτισμού.

Ο Πούτιν επικεντρώθηκε στην κυριαρχία. Θεωρήθηκε -ακριβώς υπό την επιρροή των φιλελεύθερων- ότι η Δύση θα αποδεχόταν αυτή την κυριαρχία εφόσον η Μόσχα παρέμενε στο γενικό πλαίσιο του δυτικού πολιτισμού, εφόσον συμμετείχε στις δομές και τους θεσμούς του, εφόσον αποδεχόταν τις δυτικές αξίες (καπιταλισμός, φιλελεύθερη δημοκρατία, ψηφιοποίηση, κουλτούρα της εξόντωσης, "γουοκισμός", δηλαδή η υποχρέωση να καταγγέλλεται όποιος διαφωνεί με τον φιλελευθερισμό, ΛΟΑΤ). Ήταν μια απάτη από την αρχή και αυτή η απάτη έχει συγκεκριμένα πρόσωπα: το φιλελεύθερο μπλοκ στον στενό κύκλο του Προέδρου. Είναι αυτοί που συνέβαλαν σε αυτό που συμβαίνει σήμερα, που εμπόδισαν την πατριωτική αφύπνιση, που έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να διαχωρίσουν τον Πρόεδρο από τον λαό, από τον ρωσικό πυρήνα, από τους φορείς της πατριωτικής συνείδησης.

Ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε τους λογαριασμούς. Ή πρόκειται να έρθει. Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να συμβεί για να κληθούν οι κυβερνώντες φιλελεύθεροι στο χαλί και να αμφισβητηθούν αυστηρά. Ίσως κάτι άλλο να λείπει, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν θα αργήσει. Το σπαθί της εκδίκησης είναι πάνω από τα κεφάλια των Ρώσων φιλελεύθερων που βρίσκονται στην εξουσία και τίποτα δεν μπορεί να αποτρέψει τη φυσική τιμωρία, μπορεί να καθυστερήσει λίγο, αλλά δεν μπορεί να αποφευχθεί.

Οι Ρώσοι φιλελεύθεροι πρέπει να λογοδοτήσουν για όλα τα εγκλήματά τους. Χωρίς αυτό δεν θα υπάρξει καμία κάθαρση και καμία νίκη.

μετάφραση Ρήγας Ακραίος