AD: Ακριβώς. Δεν υπάρχει καμιά δύναμη που θα μπορούσε να εξισορροπήσει την κατάσταση με  τις ΗΠΑ. Δεν υπάρχουν αντίστοιχες υπερδυνάμεις. Στον πολυπολισμό, που τώρα αναδύεται θα υπάρχουν κέντρα εξουσίας, δύναμης:  Κίνα, Ινδία, Βραζιλία και βέβαια η Ρωσία.

DM: Kαι κάποιοι λαοί στην  Αφρική μπορώ να σας διαβεβαιώσω γι’ αυτό και ο ορθόδοξος κόσμος με τις κοινότητές του…

AD: Ακριβώς, βέβαια. Έχουμε πολλούς οπαδούς αλλά λίγες υπερδυνάμεις που θα μπορούσαν να επωμισθούν την εναντίωση  στις ΗΠΑ και η Ρωσία σε αυτό το σημείο είναι διακριτική. Ιστορικά η Ρωσία, είναι αποστασιοποιημένη από την υπεράσπιση του δόγματος του πολυπολισμού κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο πρόεδρος Πούτιν  πολλές φορές επιχειρεί να ασκήσει μια πολιτική εξουσίας για να αντισταθεί στην επίθεση των ΗΠΑ.

Πίσω από αυτόν υπάρχουν οι élites. Από τη μια πλευρά είναι το στρατόπεδο με τα “γεράκια” τύπου Rogozine και από την άλλη των “φιλελεύθερων πατριωτών” . Οι  μεν είναι υπέρ ενός πολέμου και εκφράζουν την άποψη της σύγκρουσης με τη Δύση, αγνοώντας τις κυρώσεις και οι άλλοι είναι αυτοί που υπερασπίζονται την άποψη των συμβιβασμών εις βάρος των εθνικών συμφερόντων. Για τους τελευταίους η φιλία με τη Δύση είναι πολύ σημαντική διότι εκεί βρίσκεται όλο τους το χρήμα. Κάποιοι τους αποκαλούν “πραγματιστές”. 

Ελπίζω να μην πάει να μιλήσει και στην συνάθροιση του ισραηλινού λόμπυ που έχει προγραμματίσει, εφόσον το λόμπυ αυτό δεν του κλείνει, όπως ασφαλώς μπορεί να κάνει, το πολυπόθητο ραντεβού με τον Πρόεδρο (αν και, κατά τη γνώμη μας, αυτό που εκκρεμεί είναι μάλλον το ραντεβού των Ελλήνων πολιτικών με την Ιστορία, τον λαό και το έθνος τους, από αυτούς όμως κρύβονται).

Το λέμε αυτό γιατί οι εκπρόσωποι της Ελλάδας πρέπει να βλέπουν τους πάντες και να συνάπτουν σχέσεις ή και συμμαχίες ακόμα, αλλά όλα αυτά πρέπει να γίνονται σε συνθήκες ισοτιμίας και αυτοσεβασμού – και μόνο αυτό δεν συμβαίνει συνήθως. Το θέμα άλλωστε δεν είναι ποιόν βλέπει κανείς, είναι τι του λέει. Τι θα πει π.χ. ότι ο Ισραηλινός Υπουργός ‘Αμυνας δεν έχει χρόνο να μετακινηθεί εκείνος στην Αθήνα και θα πρέπει να τρέχει να τον βρει στο Ισραήλ ο Παναγιωτόπουλος; Αν έχει για το Ισραήλ σημασία η σχέση με την Αθήνα, ας βρει το Ισραήλ τον χρόνο. Μέχρι τότε, μπορεί και η Ελλάδα να δείξει υπομονή. Η διπλωματία είναι, σε μεγάλο βαθμό, τέχνη της σημειολογίας.

Στη σύγχρονη Ρωσία υπάρχουν τρεις αντικρουόμενες τάσεις κρατικής πολιτικής, τόσο στη σφαίρα της εξωτερικής όσο και της εσωτερικής πολιτικής. Αυτές οι τρεις τάσεις αποτελούν τις σύγχρονες πολιτικές συντεταγμένες πάνω στις οποίες βασίζεται κάθε πολιτική απόφαση της Ρωσικής κυβέρνησης, και συντίθεται κάθε διεθνές βήμα και κάθε σοβαρό κοινωνικό, οικονομικό ή δικαιικό ζήτημα.

Ο Μπολσεβικισμός ως ιστορικό φαινόμενο μπορεί να διαιρεθεί σε δύο μέρη. Από τη μια, το δογματικό πεδίο διαφόρων προμαρξιστικών σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών οραμάτων και θεωριών , που συνυπήρχαν παράλληλα με τον μαρξισμό και συνέχισαν να υπάρχουν ως διανοητικά μοτίβα , ακόμη και μετά την επιβολή του μαρξισμού ως τελικής ιδεολογίας. Τούτο το αρχικό στάδιο μπορούμε να το ονομάσουμε «πρόπλασμα του Μπολσεβικισμού». Το δεύτερο στάδιο είναι η ενσάρκωση αυτού του σχεδίου στην απτή ιστορική πραγματικότητα με τη μορφή της ρωσσικής σοσιαλδημοκρατίας , αργότερα του κομμουνιστικού κόμματος και , σε τελικό στάδιο , της ιστορίας του σοβιετικού κράτους και του κυβερνώντος κόμματος. Το πρώτο μέρος είναι αναμφισβήτητα ευρύτερο από το δεύτερο και το υπερβαίνει , όπως κάθε σχέδιο υπερβαίνει την εκτέλεση του. Αλλά , δεν γίνεται να κατανοήσουμε το ένα χωρίς το άλλο. Η εφαρμογή δεν έχει νόημα, αν δεν ξέρουμε το σχέδιο. Από την άλλη, ένα σχέδιο χωρίς εφαρμογή είναι μια αφηρημένη θεωρητική κατασκευή - οι πιθανές εφαρμογές του μπορεί να είναι καλύτερες ή χειρότερες από το ίδιο το σχέδιο κι αυτό εξαρτάται από τις εκάστοτε συνθήκες.