Οι ρωσικές αρχές είναι πρόθυμες να επιδείξουν τη συμμόρφωση με ορισμένους κανόνες στον πόλεμο στην Ουκρανία. Η Δύση πίστευε από την αρχή της ΕΣΕ, και μάλιστα από το 2014, με την προσάρτηση της Κριμαίας, ότι η Ρωσία είχε παραβιάσει τους (επωφελείς για τη Δύση) κανόνες. Και ακόμη και αν δεν το έκανε, αυτό δεν θα σήμαινε τίποτα. Επομένως, η Δύση παίζει χωρίς κανόνες εναντίον της Ρωσίας.

Είναι σημαντικό για τη Δύση να νικήσει και να "επαν-αποικιοποιήσει" τη Ρωσία - τουλάχιστον να την αποδυναμώσει και να την υποτάξει, δηλαδή να την επαναφέρει στη δεκαετία του 1990. Ποιο τίμημα μπορεί να καταβληθεί γι' αυτό; Οτιδήποτε άλλο εκτός από μια άμεση πυρηνική αντιπαράθεση. Οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί.

Αντ' αυτού, η Ρωσία οικοδομεί το δικό της αυτόνομο σύστημα κανόνων, το οποίο η Δύση δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη της. Και δεν προσποιείται καν ότι τους λαμβάνει υπόψη της. Η Δύση ερμηνεύει οποιαδήποτε αυτοσυγκράτηση της Μόσχας στον πόλεμο σαν αδυναμία. Και συνεχίζει να επιμένει.

Η Ουκρανία ενεργεί εδώ και καιρό παράλογα. Όσο περισσότερο χάνει, τόσο περισσότερο δαγκώνει. Είναι μια μορφή ζωικής οργής, τόσο θανατηφόρα είναι τα ρακούν και οι σκίουροι που έχουν ξεφύγει από το δάσος και καταδιώκονται από μια μαύρη μανία. Εδώ δεν υπάρχουν κανόνες. Γι' αυτό, για τους Ουκρανούς ηγέτες, η πρόκληση πυρηνικής σύγκρουσης είναι όχι μόνο επιτρεπτή, αλλά και επιθυμητή. Τι να πάρει κανείς από έναν λυσσασμένο, δηλητηριώδη σκίουρο;

Για να προχωρήσουμε σωστά, πρέπει να οικοδομήσουμε ένα πιο ρεαλιστικό σύστημα κλήσης και απάντησης. Πριν από τη χρήση TNWs και SNWs (τακτικά και στρατηγικά πυρηνικά όπλα), υπάρχει ακόμη ένα ευρύ φάσμα δυνατοτήτων για κλιμάκωση της σύγκρουσης με συμβατικά όπλα. Και πολλά μητρώα δεν έχουν ακόμη αξιοποιηθεί. Αυτό απορρέει από τους κανόνες. Οι κανόνες δεν το επιτρέπουν. Αλλά αν οι κανόνες υπάρχουν μόνο για τη μία πλευρά, και απλά δεν υπάρχουν για τη Δύση, πόσο μάλλον για τους εμμονικούς του Κιέβου, τότε δεν πρόκειται πλέον για κανόνες.

Μια γλώσσα που μόνο ένας συμμετέχων στο διάλογο καταλαβαίνει δεν εξυπηρετεί κανένα σκοπό. Εξάλλου, κανείς στο εσωτερικό της χώρας δεν χρειάζεται ή δεν καταλαβαίνει αυτούς τους κανόνες.

Η απλή απειλή ότι θα απαντήσουμε αν χρειαστεί και ότι έχουμε ό,τι χρειαζόμαστε, σαφώς δεν είναι αρκετή. Πρέπει να απαντήσουμε. Αν έχουμε αυτό που χρειαζόμαστε, τώρα είναι η ώρα. Αλλά αν δεν έχουμε τίποτα, μπορούμε να το κάνουμε - να το κάνουμε ή να βρούμε κάτι. Κατά προτίμηση δύσκολο, στοχευμένο και πολύ τρομακτικό. Δεν υπάρχει θεραπεία για τον θυμό. Πρέπει να προχωρήσουμε από αυτό.

Η Κριμαία θα δεχτεί επίθεση, το ίδιο και τα παλιά μας εδάφη. Ήδη επιτίθενται.

Δεν θα φτάσουμε ακόμα στη Δύση. Ακόμα το ζήτημα των ΤΝWs και των NSNWs. Αυτό είναι το τελευταίο θέμα. Όχι το προτελευταίο.

Αλλά υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε ενάντια στους τρελούς. Νομίζω ότι αυτή είναι μια περίπτωση όπου αν μπορούμε να το κάνουμε, θα το κάνουμε.

Διαφορετικά, οι απειλές μας γίνονται πολύ ελαφρές.

Κρατάμε το μέτωπο, και χάρη στις ηρωικές προσπάθειες των ανδρών μας, είναι δύσκολο, αλλά κρατάμε, και οι απώλειες του εχθρού είναι τεράστιες, αλλά εδώ χρειάζεται κάτι άλλο. Θα ήταν καλύτερα αν ήταν αιχμηρό, απροσδόκητο, σκληρό και μοιραίο για τον εχθρό. Η νίκη είναι πάνω από κάθε κανόνα, ο οποίος στην περίπτωσή μας δεν έχει νόημα. Και τίποτα λιγότερο από τη Νίκη δεν θα μας ικανοποιήσει.

μετάφραση Ρήγας Ακραίος

από εδώ: https://www.geopolitika.ru/en/article/no-more-threats-time-respond