Φιλοσοφικό Συνέδριο «Η Μεγάλη Ρωσική Διόρθωση των Ονομάτων»

Συνεδρία 8η «Καθολική Κινητοποίηση. Μέρος 2ο»

Θα ήθελα να στηριχθώ στα λόγια του Andrei Korobov-Latyntsev, ο οποίος θεωρεί την καθολική κινητοποίηση μια γιουγκεριανή έννοια, και στο ίδιο το γιουγκεριανό μοντέλο, το οποίο είναι προφανές και κατά μία έννοια δεν χρειάζεται περαιτέρω εμβάθυνση. Ο Ernst Jünger είναι ακραία ξεκάθαρος στοχαστής· είναι πλήρως αφοριστικός. Στα έργα του εξέφραζε αυτό ακριβώς που επιθυμούσε. Έλεγε ξεκάθαρα αυτό που ήθελε να πει, οπότε ακόμη και τα σχόλια σχετικά με αυτό δεν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ωστόσο, στο εκατό τόμων έργο του Μάρτιν Χάιντεγκερ υπάρχει ένας τόμος που αποτελεί αναδημοσίευση του έργου του Γιούνγκερ. Στα περιθώριο ου κειμένου υπάρχουν οι σημειώσεις του Χάιντεγκερ. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Εδώ βλέπουμε τη σκέψη του Γιούνγκερ ενσωματωμένη στο πολυδιάστατο και πνευματικό διανοητικό σύμπαν του Χάιντεγκερ. Και αν στραφούμε στην ιδέα του Γιούνγκερ για την καθολική κινητοποίηση με χαϊντεγκεριανό τρόπο, τότε έχουμε μια υπαρξιακή θεωρία της κινητοποίησης. Πρακτικά αυτό που επιδιώκουμε. Αξίζει να διερευνήσουμε αυτό το θέμα με περισσότερες λεπτομέρειες.

Διαβάζουμε τη θέση περί καθολικής κινητοποίησης στο πλαίσιο της προσέγγισης του Χάιντεγκερ, και τι αποκομίζουμε από αυτήν; Ακριβώς αυτό που έλεγε ο Αντρέι, ότι καθολική κινητοποίηση σημαίνει αλλαγή του τρόπου με τον οποίο υπάρχει κανείς. Σύμφωνα με τον Χάιντεγκερ, υπάρχουν δύο θεμελιώδεις τρόποι ύπαρξης, δηλαδή του Dasein: ο μη αυθεντικός και ο αυθεντικός. Όταν το Dasein, δηλαδή η ανθρώπινη παρουσία μας, η σκεπτόμενη παρουσία, διερωτάται μέσα στον κόσμο, τι είναι η ύπαρξη και στρέφεται προς την ουσία της και έρχεται αντιμέτωπη με τον θάνατο, γιατί ο θάνατος είναι το κύριο υπαρξιακό στοιχείο του Dasein. Υφίσταται πλήρως μπροστά στο θάνατο, και τότε είναι που τίθεται σωστά αυτό το ερώτημα, όταν ο θάνατος είναι μπροστά μας και δεν το βάζουμε στα πόδια και δεν του γυρίζουμε την πλάτη, τότε είναι που υπάρχουμε αυθεντικά. Κατά μία έννοια, αυτό μπορεί να περιγραφεί τόσο ως μια καθολική κινητοποίηση σε υπαρξιακό επίπεδο όσο και ως αυτό που θα αποκαλούσα, αφύπνιση. Αυτό, επίσης, είναι θεμελιώδες στο πνεύμα της κλασικής φιλοσοφίας. Δεν μπορεί να συμβεί χωρίς να έρθει σε επαφή με τον Θάνατο, απλά και μόνο επειδή είναι πάντα μια κατάσταση αντιμετώπισης του Θανάτου. Η φιλοσοφία, η ζωή, ο πολιτισμός, η τέχνη ξεκινούν από αυτό το σημείο, διότι δεν υπάρχουν έργα τέχνης, λογοτεχνίας, φιλοσοφίας, δεν υπάρχει καθόλου ζωή που να μην προκύπτει από αυτή τη θεμελιώδη αφύπνιση, από την πράξη μιας τουλάχιστον στιγμής αυθεντικής ύπαρξης του Dasein. Έτσι, αν κατανοήσουμε την καθολική κινητοποίηση με αυτόν τον τρόπο, τότε μιλάμε για το γεγονός ότι η κοινωνία έχει αλλάξει τον τρόπο ύπαρξης από το μη αφυπνισμένο, μη αυθεντικό στο αυθεντικό.

Ο Semyon Pegov το αποτύπωσε αυτό πολύ καλά στις αναρτήσεις του. Στην πραγματικότητα, η "τομή" μεταξύ των δύο τύπων ύπαρξης - αυθεντικής και μη αυθεντικής - απλά διαγράφεται στο παράδειγμα της σημερινής συμπεριφοράς απέναντι στην Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση (ΕΣΕ). Αυτοί που αποτελούν μέρος της ΕΣΕ, αυτοί που καλούνται στο μέτωπο, είτε στα μετόπισθεν είτε απευθείας στη γραμμή επαφής με τον εχθρό, είναι αυτοί που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, υπάρχουν αυθεντικά.  Και όσοι απομακρύνονται, γυρίζουν την πλάτη τους στην ΕΣΕ, σε αυτόν τον πόλεμο, αυτοί υπάρχουν μη αυθεντικά. Ως εκ τούτου, κάποιοι κινητοποιούνται· άλλοι όχι. Κάποιοι είναι αφυπνισμένοι. Άλλοι κοιμούνται βαθιά. Αυτό δεν θα τους σώσει από το βομβαρδισμό· από το θάνατο. Αλλά στην πραγματικότητα, αυτό θα τους απαλλάξει από το να γυρίσουν πίσω και να αντιμετωπίσουν τον θάνατο. Το χτύπημα του βλήματος που δέχεται ο κοιμώμενος έρχεται από πίσω, επειδή ο κοιμώμενος συνήθως τρέχει να ξεφύγει από αυτό. Αυτός που είναι ξύπνιος δέχεται χτύπημα απευθείας κατά μέτωπο. Βλέπει την τελευταία στιγμή. Αυτό είναι το πεπρωμένο του κατά κάποιο τρόπο. Μπορεί να είναι πολύ τρομακτικό.

Έτσι, έχουμε να κάνουμε με μια μάλλον συγκεκριμένη κατάσταση ύπαρξης. Ο Νίτσε μίλησε γι' αυτό όταν ήταν στο μέτωπο, είδε τους ανθρώπους να αφυπνίζονται και σκέφτηκε ότι θα παραμείνουν έτσι. Συγκλονίστηκε όταν διαπίστωσε ότι με το πέρας του πολέμου, οι άνθρωποι αποκοιμήθηκαν ξανά. Οι πολεμιστές αποκοιμήθηκαν, οι ήρωες αποκοιμήθηκαν, οι άνθρωποι που είχαν προηγουμένως αφυπνιστεί αποκοιμήθηκαν. Δηλαδή, πρόκειται για μια προσωρινή κατάσταση, αλλά ανεκτίμητη. Αυτή η κατάσταση είναι υπαρξιακή.

Και πράγματι, αν προσεγγίσουμε την υπαρξιακή θεωρία της κοινωνίας (στα Μαύρα Τετράδια του Χάιντεγκερ αυτή η θεωρία σκιαγραφείται με βασικούς όρους), τότε μπορούμε να πούμε ότι το Dasein δεν είναι πράγματι μοναδικό για κάθε άτομο.

Δηλαδή, δεν υπάρχει Dasein των αφυπνισμένων ανθρώπων και Dasein των μη αφυπνισμένων ανθρώπων· είναι το ίδιο Dasein. Ένα άτομο απλώς υπάρχει είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο. Και εδώ μιλάμε για μια πολύ λεπτή ισορροπία. Όταν το Dasein υπάρχει πιο αυθεντικά απ’ ό,τι λιγότερο αυθεντικά, οι αναλογίες μετατοπίζονται προς την αφύπνιση. Η κοινωνία αφυπνίζεται και συντελούνται μη αναστρέψιμες αλλαγές στο Είναι. Μια νέα φιλοσοφία, ένας νέος πολιτισμός, μια νέα ποίηση, ένας νέος τρόπος ζωής και ένα νέο ανθρώπινο ον έρχονται στη ζωή. Και για αυτό το νέο ανθρώπινο ον - ακόμη και όταν φτάσει στην αφύπνιση - δεν υπάρχουν ποσοτικές παράμετροι, γιατί οι άνθρωποι είναι πολύ διαφορετικοί. Ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων είναι προφανώς εκτός αυτής της υπαρξιακής σφαίρας. Φυσικά, εξακολουθούν να ανήκουν σε αυτήν, αλλά συμπεριφέρονται σαν υποστηρίγματα. Μιλάμε για ένα σημαντικό μέρος του έθνους, ανεξαρτήτως αν πρόκειται για την ελίτ ή τους απλούς ανθρώπους. Και αυτοί οι σημαντικοί που σκιαγραφούν το Dasein μπορεί να είναι περισσότερο αφυπνισμένοι παρά λιγότερο αφυπνισμένοι, ή περισσότερο κοιμισμένοι παρά λιγότερο κοιμισμένοι. Νομίζω ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση 50/50, πράγμα που σημαίνει ότι ο σημαντικός πυρήνας της ρωσικής κοινωνίας μας είναι μισός κοιμισμένος, μισός αφυπνισμένος. Φυσικά, πριν από αυτό, αν το συγκρίνουμε με την κατάσταση του 1990 ή του 2000, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι η κοινωνία κοιμόταν, βρισκόταν σε μια εντελώς μη αυθεντική κατάσταση. Δεν υπήρχε ιστορία, δεν υπήρχαν νοήματα· απλώς ένα καθολικό ροχαλητό. Και αν τυχαία αναδύονταν κάποιοι παθιασμένοι σε αυτό το πλαίσιο, τότε δεν άλλαζαν τίποτα. Αν κάποιος αφυπνιστεί, τότε αυτός, όπως η Κασσάνδρα, μιλάει για την πραγματικότητα, αλλά η κοινωνία κοιμάται.

Και τώρα, στα μισά της διαδρομής αυτός ο σημαντικός πυρήνας της κοινωνίας, έχει αρχίσει να αφυπνίζεται. Και αυτό έχει τεράστια σημασία. Αλλά περπατάει σε μια πολύ λεπτή γραμμή. Λίγο ακόμα και θα αφυπνιστούμε. Αν δεν έχουμε επαρκή δύναμη, θα αποκοιμηθούμε. Και αυτό δεν μπορεί παρά να επηρεάσει τον στρατό και την πορεία των εχθροπραξιών. Αυτή είναι η ζωή μας· η ζωή του λαού μας, η κοινωνία μας σήμερα. Αυτό αντανακλάται στην κουλτούρα: κάθε μουσικό βίντεο, κάθε μήνυμα ενός πολεμικού ανταποκριτή, κάθε ποίημα της Άννα Ντολγκόρεβα, κάθε απώλεια και κάθε κέρδος αλλάζει αυτή την ισορροπία μπροστά στα μάτια μας. Αυτή είναι η ισορροπία μεταξύ του να είσαι αυθεντικός και του να μην είσαι αυθεντικός. Δηλαδή, το να είσαι αυθεντικός ή να μην είσαι αυθεντικός αποφασίζεται από τον καθένα σήμερα. Από αυτή την άποψη, έχουμε κινητοποίηση, αλλά δεν είναι καθολική. Θα γίνει καθολική όταν θα είναι μια ανάσα παραπέρα. Δεν λέω ότι οι μάζες είναι έτοιμες να ξυπνήσουν, όχι. Μιλάω μόνο για την κρίσιμη μάζα. Εδώ μπορούμε να έχουμε 50/50. Υπάρχει ένα μικρό κομμάτι αφύπνισης, και αυτό μπορεί να φανεί παντού. Μια μικρή μετατόπιση αυτής της ισορροπίας προς τον ύπνο - και πάλι κατάρρευση, αλλαγή ατζέντας, και τα πάντα γίνονται μη αυθεντικά, και ξαναπέφτουμε σε βαθύ ύπνο. Στεκόμαστε στην άκρη, στο μεταίχμιο, όπως συνήθιζε να το θέτει η Dasha Dugina, - στο μεταίχμιο μεταξύ αυθεντικής και μη αυθεντικής ύπαρξης. Αλλά εδώ μπορούμε να έχουμε μια υπενθύμιση ότι, κατά τον Χάιντεγκερ, το ίδιο το Dasein είναι αυτό το μεταίχμιο. Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα λέξη που δεν είναι ούτε "εδώ και όχι εκεί"· ούτε πολύ μακριά, ούτε πολύ κοντά. Η ύπαρξή μας βρίσκεται σε αυτό το μεταίχμιο. Και αυτή η ισορροπία μεταξύ του αυθεντικού και του μη αυθεντικού είναι το μεταίχμιό μας. Διαχωρίζει τη μερική κινητοποίηση από την καθολική κινητοποίηση. Ή περιλαμβάνει μια υπαρξιακή ή τεχνική διάσταση του πολέμου. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αντιληφθεί αυτόν τον πόλεμο ως τον δικό τους πόλεμο, πράγμα που σημαίνει ότι έχουν αφυπνιστεί, πράγμα που σημαίνει ότι είναι ολοκληρωτικά κινητοποιημένοι. Και υπάρχουν άνθρωποι που, ακόμη και αν συμμετέχουν σε αυτόν, παραμένουν κάπου στο περιθώριο. Δεν τον αφήνουν να μπει μέσα τους και κοιμούνται, ακόμα και αν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του μετώπου.

Στην πραγματικότητα, έχουμε πλέον να κάνουμε με μια άμεση οπτική εμπειρία της υπαρξιακής κοινωνικής θεωρίας, μια χαϊντεγκεριανή-ηρωική εμπειρία.

Και η υπαρξιακή δικαιολόγηση δεν έχει καμία σχέση με το είδος του πολέμου. Γιατί πρόκειται για έναν πόλεμο που είναι επιφανειακός. Αν υπάρξει αφύπνιση, τότε θα υπάρξει και πόλεμος. Αν υπάρξει μια Ύπαρξη, τότε θα συγκρουστεί με τον Θάνατο, γιατί όλοι είμαστε θνητοί. Και δεν έχει σημασία αν αντιμετωπίζουμε τον θάνατο στην Αφρική, όπως τον αναζητούσε ο Νικολάι Γκουμίλεφ, ή στις μάχες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Δηλαδή, δεν είναι ο πόλεμος που το αφυπνίζει αυτό. Είναι η αυθεντική ύπαρξη που επιδιώκει αυτή την εμπειρία. Και τη βρίσκει παντού. Είναι πολύ σημαντικό. Σε μια τέτοια υπαρξιακή αιτιολόγηση της ΕΣΕ μας, δεν είπαμε τίποτα για τον εχθρό. Στην πραγματικότητα, δεν θα έπρεπε να μιλάμε για εχθρούς, γιατί με όποιον κι αν βρισκόμασταν σε πόλεμο, θα έπρεπε να πούμε το ίδιο πράγμα. Διότι σε αυτή την περίπτωση, ο Θάνατος βρίσκεται στην άλλη πλευρά, και το να συζητάμε με αυτήν την άλλη πλευρά είναι με το μέρος μας. Και δεν έχει σημασία με ποιον πολεμάμε. Αυτή η υπαρξιακή θεωρία του πολέμου είναι εφαρμόσιμη σε κάθε πόλεμο που περιλαμβάνει αφύπνιση και καθολική κινητοποίηση.

Λοιπόν, ποιον πολεμάμε;

Θα μοιραστώ τις μεταφυσικές μου διαισθήσεις. Ακόμα δεν κάνουμε διάλογο, αλλά πλησιάζουμε προς τα εκεί. Θα πρέπει να δοθεί προσοχή στις μεταφυσικές εκφράσεις. Λοιπόν, ποιον πολεμάμε; Αυτό που πολεμάμε είναι ένα πολύ παράξενο φαινόμενο. Κατά τη γνώμη μου, για πρώτη φορά σε ολόκληρη την ιστορία μας βρισκόμαστε σε πόλεμο με τον Εχθρό. Δηλαδή, με τον Εχθρό με κεφαλαίο το πρώτο γράμμα. Για πρώτη φορά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δυνάμεις που μπορούν να αναγνωριστούν, όχι μεταφορικά, αλλά με βάσιμο λόγο, ως πέραν των ανθρώπινων αναλογιών, δηλαδή πέραν των ανθρώπινων ορίων.

Όταν βρισκόμασταν σε πόλεμο με το Τευτονικό Τάγμα, αυτοί ήταν χριστιανοί διαφορετικού δόγματος. Όμως, ήταν άνθρωποι μιας παραδοσιακής κοινωνίας. Όταν πολεμήσαμε τους Πολωνούς, ήταν καθολικοί, μια κουλτούρα κοντά στη δική μας. Ο Lev Sapieha είχε μάλιστα την ιδέα να ενώσει τις τρεις ομολογίες - προτεστάντες, καθολικούς και ορθόδοξους - στη βάση της σλαβικής αποστολής. Τέτοιες κομμουνιστικές, αλλά χριστιανικές προθέσεις ούτως ή άλλως. Όταν πολεμήσαμε τον Ναπολέοντα, πολεμήσαμε έναν αρκετά σκληρό σύγχρονο αστικό κόσμο - την αστική Δύση. Αυτό είναι πιο σοβαρό. Ο εχθρός ήταν μεγαλύτερος. Όταν ήμασταν σε πόλεμο με τον Χίτλερ, ήταν απολύτως τρομακτικό. Δεν υπήρχε θέση για εμάς στα σχέδια των Ναζί. Και τώρα βρισκόμαστε σε πόλεμο με κάτι που είναι πολύ πιο τρομακτικό από τον Χίτλερ. Βρισκόμαστε σε πόλεμο με αυτό που αποκαλείται η απόλυτη Νέμεσις. Πριν από αυτό, επρόκειτο για σχετικούς εχθρούς. Αλλά τώρα πρόκειται για τον απόλυτο Εχθρό. Και δεν υπήρξε ποτέ τέτοιος Εχθρός στην ιστορία μας. Και αυτό αλλάζει τα πάντα. Τι είδους Εχθρός είναι αυτός; Είναι η σημερινή μετανεωτερική παγκοσμιοποιημένη Δύση, η οποία με τη σειρά της είναι αποτέλεσμα της διαμόρφωσης της νεωτερικής Ευρώπης. Αυτό σημαίνει ότι η νεωτερική Ευρώπη οδηγείται στον Τζο Μπάιντεν, την Καμάλα Χάρις, τον Άντονι Μπλίνκεν εδώ και 500 χρόνια. Αυτό είναι ένα αποτέλεσμα της παγκόσμιας ιστορίας. Θα ακολουθήσουν οι μετα-ανθρωπικοί σχηματισμοί, δηλαδή τα cyborgs. Όπως είπε η Donna Haraway, "Cthulhu Zen", δηλαδή μια διασταύρωση μεταξύ σακούλας σελοφάν, χταποδιών ή γυναικών που ζουν σε μια τέτοια μετα-αποκαλυπτική λάσπη, κυβερνοέγκλημα, το οποίο ήδη βάζει ουσιαστικά τέλος στο ανθρώπινο είδος (μετα-ανθρωπισμός, υπερανθρωπισμός και singularity). Και οι δυτικοί παγκοσμιοποιητικοί κύκλοι είναι η τελευταία μεταβατική κατάσταση από τον άνθρωπο στο φύκι. Και εδώ έρχεται ένα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα: αυτοί οι παγκοσμιοποιητικοί κύκλοι διαλύονται. Αν κοιτάξουμε την κουλτούρα τους βλέπουμε ότι δεν στέκονται όρθιοι, γλιστράνε. Δεν μπορούν να εκφράσουν τίποτα. Εκφυλίζονται ως άνθρωποι. Οι παρελάσεις των τρανσέξουαλ ήδη δύσκολα μας επιτρέπουν να καταλάβουμε με τι είδους… είδη έχουμε να κάνουμε. Δεν υπάρχουν οικονομικές υποσχέσεις εκεί. Αυτός ο κόσμος δεν προσελκύει πλέον κανέναν. Και μοιάζει να είναι κάποιο είδος γεροντικής παραίσθησης του παρακμάζοντος εγκεφάλου που δημιουργεί τις τελευταίες εικόνες από τη Δύση. Αντίστοιχα εμείς, που δεν έχουμε φτάσει σε τέτοιο βαθμό, που είμαστε πολύ πιο παραδοσιακοί, παλεύουμε με αυτή την ακραία μορφή εκφυλισμού. Εφόσον δεν χάσουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και δεν υποκύψουμε σε αυτή την αντιαισθητική εικόνα, θα τους νικήσουμε. Γιατί εμείς είμαστε η υγεία, ενώ αυτοί είναι η αρρώστια. Όπως έλεγαν οι Σλαβόφιλοί μας (σ.μ. ρωσικό πνευματικό κίνημα του 19ου αιώνα), δεν είμαστε τόσο γέροι, είμαστε νέοι λαοί. Και εδώ προκύπτει ένα ακόμα ενδιαφέρον ζήτημα. Έχουμε πλησιάσει στην φάση της ΕΣΕ, όπου αν δείξουμε κάποιο είδος θάρρους, σθένους, τότε και αυτοί θα θρυμματιστούν και θα καταρρεύσουν μόνοι τους. Ο λόγος είναι ότι όλες αυτές οι γκέι παρελάσεις εναντίον των Ρώσων δυνατών σκληροτράχηλων ανδρών μας, δεν θα μπορέσουν να αντέξουν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αποδείχτηκε ότι ήταν ένα ψέμα. Έχω την εντύπωση ότι κάτω από αυτή τη σαβούρα της αποσυντιθέμενης ανθρωπότητας εμφανίστηκε ένας συγκεκριμένος κυνόδοντας, μια ράβδος ή μια ακτίνα λέιζερ μαύρου φωτός ή μάλλον αντι-φωτός, η οποία στην πραγματικότητα διέλυσε πλήρως την Ουκρανία.  Και είναι ανώφελο να μιλάμε για αδελφικούς λαούς. Δεν υφίσταται αυτό. Γιατί απλά έχουν γειωθεί από το μαύρο φως που ξαφνικά άρχισε να ακτινοβολεί κάτω από αυτή τη δυτική σαβούρα. Όταν κάνουν γκριμάτσες και τσιρίζουν, είναι τελείως διαφορετικοί. Δεν είναι πια λαός, δεν είναι πια οι εχθροί. Απλά δεν υπάρχουν. Αλλά τους αντικαθιστά ο Εχθρός, η Νέμεσις, ο απόλυτα πραγματικός και απόλυτος Εχθρός του ανθρώπινου γένους, στον οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να εφαρμόζονται μόνο θεολογικές κατηγορίες. Αποδείχθηκε εξαιρετικά ισχυρό, το ότι ξαφνικά, μπροστά σε αυτή τη σαβούρα, αρχίσαμε ξαφνικά να υποχωρούμε, να τρέμουμε, και βρεθήκαμε αναπάντεχα σε μια παράξενη κατάσταση. Άλλωστε, εμείς νιώθουμε υγιείς, αυτοί είναι σίγουρα άρρωστοι. Αλλά ξαφνικά η ασθένεια άρχισε να κερδίζει, και όχι αυτή η παρηκμασμένη ασθένεια, αλλά κάτι άλλο ξεσπά κάτω από αυτές τις μάσκες. Και φαίνεται ότι η δύναμη που εμπλέκεται σε αυτόν τον πόλεμο, από την άλλη πλευρά, είναι αρκετές διαστάσεις πιο σκληρή και πιο νευρική απ' ό,τι περιμέναμε. Δηλαδή ξαφνικά κάτι συμβαίνει εκεί, που είναι τόσο σοβαρό αλλά δεν το είχαμε λάβει υπόψη μας όταν εξετάζαμε την κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού. Φαίνονται μη αυθεντικοί. Ο φιλελευθερισμός τους έχει αιχμαλωτίσει. Οτιδήποτε ανθρώπινο υπάρχει μέσα τους έχει καταρρεύσει. Προετοιμάζονται για τη μετάλλαξη της ανθρωπότητας, μεταφέροντας την τελευταία τους δύναμη στην τεχνητή νοημοσύνη. Αλλά πού βρήκαν αυτή τη δύναμη; Λοιπόν, δεν είναι δική τους δύναμη. Όταν τους κοιτάζετε, μόλις και μετά βίας μιλούν. Μόλις χρειαστεί να πουν ψέματα, οι μικρές αξιολύπητες υπανθρώπινες δονήσεις τους ξαφνικά γίνονται μια ξέφρενη συμφωνία που είναι εκκωφαντική. Γίνεται η μουσική των σφαιρών. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ σοβαρό φαινόμενο, το οποίο είναι η μετάβαση του ανθρώπινου πολιτισμού σε μια χαμηλότερη διάσταση. Νομίζαμε ότι ήταν ο πάτος, αλλά αποδεικνύεται ότι δεν είναι. Υπάρχει κάτι άλλο κάτω από τον πυθμένα. Δηλαδή, πίσω από το πουθενά, από το μηδέν, από την αποσύνθεση, από το τίποτα, από την άλλη μεριά του τίποτα, κάποιος είναι ζωντανός, κάποιος είναι εκεί έξω. Και η ανάδυση αυτών των δαιμονικών τοπίων, τα οποία ανακαλύπτονται τώρα, αλλάζει εντελώς τον χάρτη όλου αυτού του πολέμου. Έχουμε να κάνουμε με έναν μη ανθρώπινο παράγοντα. Με έναν τέτοιο πολυανθρώπινο παράγοντα που εκδηλώνεται με πολύ άγριο τρόπο. Και είναι ακριβώς ότι οι νόρμες μας εκεί - υγιείς άνδρες, αδελφική αλληλεγγύη, ηθικά αισθήματα που δεν χάνονται, αγάπη για την πατρίδα - συνθλίβονται πάνω σε έναν τόσο αιχμηρό, μαύρο ύφαλο, που δεν ανασύρθηκε από τα HIMARS, αλλά από κάπου υπογείως. Και έτσι βρισκόμαστε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα κατάσταση. Δεν μπορούμε να νικήσουμε αυτή τη δύναμη απλώς κανονικοποιώντας ή διατηρώντας κάτι ανθρώπινο σε ένα μη ανθρώπινο στοιχείο. Με αυτόν τον τρόπο, θα συντριβούμε. Πρώτα απ' όλα, θα διαπιστώσουμε ότι αυτή η μαύρη ακτίνα διαπερνά και εμάς. Ότι δρα όχι μόνο από το εξωτερικό αλλά και από το εσωτερικό. Ότι παραλύει τα επιχειρησιακά επιτελεία, ότι υπνωτίζει τις δεξαμενές σκέψης, ότι μας εγκλωβίζει. Αυτή είναι η στιγμή που οι αφυπνισμένοι άνθρωποι βρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Η ανθρώπινη αντίσταση, με όλους τους στόχους της, είναι στρυμωγμένη ανάμεσα σε αυτές τις μαύρες τσιμπίδες από μέσα και από έξω. Εδώ, μια άλλη θεμελιώδης διάσταση προστίθεται στην υπαρξιακή αφύπνιση. Δηλαδή, εδώ ο πόλεμος καθίσταται πραγματικά εσχατολογικός και μεταφυσικός. Αποκαλύπτεται μια άλλη διάσταση, δηλαδή· καθαρή εσχατολογία. Διότι αν έχουμε να κάνουμε μαζί του, με έναν πραγματικό Εχθρό, τότε δεν μπορούμε να τον νικήσουμε μόνοι μας, χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Δηλαδή, μιλάμε ήδη για το γεγονός ότι χρειαζόμαστε κάποιον άλλον πέρα από τον εαυτό μας, πέρα από τον ηρωισμό μας, την κινητοποίησή μας, και ότι κάποιος άλλος είναι ικανός να διαλύσει αυτόν τον απίστευτα μαύρο κρύσταλλο.

Έτσι βλέπω διαισθητικά τι συμβαίνει. Θέλω να πω, όταν μιλάμε για προδοσία ή για ανεπαρκείς αποφάσεις ή για την έλλειψη αφύπνισης της κοινωνίας, όλα αυτά είναι αλήθεια. Αλλά η διατύπωση είναι λάθος. Υπάρχει κάτι πολύ πιο σοβαρό και βαθύτερο που κρύβεται εδώ. Υπάρχει ένα μυστήριο σε αυτόν τον πόλεμο, ένα πραγματικό μυστήριο. Υπάρχει μια υπαρξιακή πτυχή, και υπάρχει επίσης ένας κάθετος άξονας. Έχω κάνει αρκετές δημοσιεύσεις και δηλώσεις για το θέμα αυτό. Πολλοί άνθρωποι αντιδρούν συναισθηματικά. Πολλοί αισθάνονται το ίδιο με μένα, αλλά φυσικά οι διατυπώσεις αυτής της μεταφυσικής εικόνας δεν έχουν ακόμη διαμορφωθεί. Και πάλι, οι σκέψεις της Ντάσα για το μεταίχμιο θα είναι επίσης χρήσιμες, διότι νομίζαμε ότι πολεμούσαμε τους εχθρούς στην Ουκρανία, αλλά καταλήξαμε στην κόλαση. Εκεί βρίσκεται αυτό το σύνορο μεταξύ του κόσμου και της κόλασης. Και σίγουρα δεν ήμασταν έτοιμοι γι' αυτό, γιατί χρειαζόμαστε άλλες μεθόδους για τη μάχη ενάντια στην κόλαση. Αλλά αυτό το μεταίχμιο δεν είναι μόνο υπαρξιακό, είναι και μεταφυσικό. Και αν είναι έτσι (και είναι έτσι) τότε αυτό το μεταίχμιο είναι επίσης εσχατολογικό. Και σε αυτό το εσχατολογικό μεταίχμιο, η κοινωνία είναι πρακτικά διαμελισμένη, διασπασμένη σε αυτά τα δύο στρατόπεδα. Κάποιοι παρασύρονται σε αυτή τη μαύρη χοάνη και απλώς εξαφανίζονται, επειδή δεν υπάρχει πλέον καμία δυνατότητα διαλόγου με τον εχθρό ή με τους δυτικούς λαούς. Από το 2014 έχει καταστεί αδύνατο να συζητήσουμε με τους Ουκρανούς· κάτι τους έχει συμβεί. Κάτι πολύ θεμελιώδες άλλαξε μέσα τους. Δεν ήταν εξαιτίας της προπαγάνδας. Όταν άρχισαν να μεταπηδούν, κάτι τους συνέβη, σαν κάποιος να μπήκε μέσα τους. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, μεταστράφηκαν στο να γίνουν μεταφυσικά διαταραγμένοι. Αλλά έχασαν όλα τα σημεία αναφοράς ακόμα και με τους σύγχρονους Δυτικούς. Δηλαδή, όλοι τους έχουν καταληφθεί από αυτή τη μαύρη ακτίνα. Παρ' όλα αυτά, όσοι αντιστάθηκαν, φωτίζονται τώρα από κάποιο είδος φωτός. Πρόκειται για ανθρώπους που έχουν την άνεση να επικρίνουν τον Τζο Μπάιντεν ή την προμήθεια όπλων στο καθεστώς Ζελένσκι. Εκπέμπουν φως όταν το εκφράζουν με σύνεση και προσοχή. Και δεν πρόκειται πλέον μόνο για μια πολιτική ή γεωπολιτική θέση, διότι τα πάντα εξελίσσονται σε μυστήριο. Και είναι πολύ σημαντικό να τα συζητάμε όλα αυτά με ανθρώπους που τολμούν να σκεφτούν και που βρίσκονται σε πόλεμο, γιατί και τα δύο μέρη και των δύο τύπων είναι πολύ σημαντικά εδώ: να είμαστε εκεί σε αυτό το μεταίχμιο, ακριβώς εκεί απευθείας, και να έχουμε μια βαθιά κατανόηση του τι συμβαίνει. Η αληθινή φιλοσοφία γεννιέται εκεί όπου γίνεται καθολική. Ωστόσο, αν δεν είναι τίποτα άλλο παρά επιχειρηματολογία, χωρίς να σημαίνει τίποτα και χωρίς να θυσιάζεται γι' αυτό, δεν είναι πια φιλοσοφία. Για τον λόγο αυτό, η δήλωση του Νίτσε ότι τα βιβλία πρέπει να γράφονται με το ίδιο το αίμα του ανθρώπου είναι αληθινή τόσο με την κυριολεκτική όσο και με τη μεταφορική έννοια.

Μετάφραση: Οικονόμου Δημήτριος