"Οι σημειώσεις που ακολουθούν συσχετίζονται με μια ευρύτερη συζήτηση μόνο στη ρωσική γλώσσα στην εκπομπή του Dr. Dugin "Dugin's Directive", που προορίζεται για το ρωσικό κοινό. Τα αποτελέσματα μπορεί να οδηγήσουν σε κάποια σύγχυση μεταξύ των αγγλόφωνων αναγνωστών καθώς και όσων παρακολουθούν τα γεγονότα στην Ουκρανία.
Η 4ΠΘ, καθώς και το σχέδιο της Νέας Δεξιάς του Alain de Benoist για την Ευρώπη, βασίζονται στην ιδέα του τίμιου και ειλικρινούς διαλόγου μεταξύ των ανθρώπων.
Μια άλλη διάσταση του χάους που πρέπει να εξεταστεί στο πλαίσιο της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης είναι η εφαρμογή της θεωρίας του χάους στην τέχνη του πολέμου. Δεν πρόκειται για μια τυχαία ανακατασκευή ή μια απλή παρατήρηση της πορείας των στρατιωτικών επιχειρήσεων στο ουκρανικό μέτωπο. Είναι κάτι περισσότερο από αυτό.
Η Διπλωματία της Πίστης (Faith-Based Diplomacy) ως αντικείμενο επιστημονικής διερεύνησης αποτελεί ένα καινούργιο πεδίο της διπλωματίας, το οποίο γεννήθηκε στις αρχές του 21ου αιώνα μέσα από ερευνητικά ιδρύματα των ΗΠΑ τα οποία μελέτησαν μεθοδικώς τη διαλεκτική μεταξύ θρησκείας και πολιτικής και την ιδιαιτερότητα των συγκρούσεων στις οποίες πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραματίζει η διαφορά πολιτιστικών και ειδικώς θρησκευτικών ταυτοτήτων μεταξύ των αντιμαχομένων πλευρών. Η διπλωματία της πίστης είναι εγκεντρισμένη στην έννοια του θείου. Στο πλαίσιο της διπλωματίας της πίστης, το όραμα που κατευθύνει την πολιτική πράξη, οι θεμελιώδεις υποθέσεις που γίνονται σχετικά με τη φύση του ανθρώπου και της πολιτικής τάξης και οι κανόνες που διέπουν την πολιτική συμπεριφορά αναλύονται ως συνέπειες του τρόπου με τον οποίο η εκάστοτε ανθρώπινη κοινότητα κατανοεί τη φύση και τη δράση του θείου.
Η θρησκεία διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη δόμηση της ταυτότητας των ανθρώπων και δίδει νόημα στις ζωές των ανθρώπων. Εξ ου και η θρησκεία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο για την ατομική πρόοδο και ψυχική υγεία των ανθρώπων, εφόσον επηρεάζει το εννοιολογικό και συμβολικό σύμπαν, τα αρχέτυπα και τις αξίες των ανθρώπων. Ο Ζμπίγκνιεβ Μπρζεζίνσκι (Zbigniew Brzezinski), σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Αμερικανού προέδρου Τζίμι Κάρτερ, έγραψε στο βιβλίο του Εκτός Ελέγχου (Out of Control, Εκδ. Collier Books, 1993, σελ. 131) τα εξής σχετικά με τη θρησκεία ως παράγοντα της ευρωπαϊκής ενότητας και βεβαίως ταυτότητας: «Παρ’ ότι η επίδραση της θρησκείας επί της ευρωπαϊκής κουλτούρας έχει σε μεγάλη έκταση εξασθενίσει, και η Ευρώπη σήμερα –και ακόμη περισσότερο η Αμερική– είναι ουσιαστικά μια εκκοσμικευμένη κοινωνία, η επίδραση της κοινής Χριστιανικής παράδοσης παραμένει. Προσδίδει στην Ευρώπη τα υποστυλώματα ενός κοινού ηθικού συστήματος και συγχρόνως εφοδιάζει την ευρωπαϊκή κουλτούρα με μια οικουμενική φιλοσοφική απήχηση».
Ξέρετε, οποιοσδήποτε ανεβαίνει σε βήμα για να μιλήσει σε εκδήλωση όπως η σημερινή αντιμετωπίζει δίλημμα: Τι πρέπει να κάνει;
Να προσπαθήσει να κερδίσει τις καρδιές των ακροατών; Ή, αντίθετα, να πει την αλήθεια αδιαφορώντας για τις συνέπειες;
Ως γνωστόν, η επιλογή των πολιτικών ανδρών σταθερώς είναι η πρώτη· και, όταν τώρα αναφέρομαι σε «πολιτικούς», δεν εννοώ μόνο τους τωρινούς, εδώ, στη δική μας χώρα, αλλά και σε προσωπικότητες μεγάλου διανοητικού και ηθικού διαμετρήματος, οι οποίοι όμως απέκρυψαν μεγάλα κομμάτια της πραγματικότητας, προκειμένου να ενωθούν με τον Λαό τους και να γίνουνε η ψυχή του. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, εγώ δεν είμαι πολιτικός· ή, αν προτιμάτε, προσπαθώ μεν να είμαι πολιτικός αλλά του στυλ που καθιέρωσαν ο Πλάτωνας π.χ. και ο Αριστοτέλης· με άλλα λόγια, θεωρώ ότι το Κράτος και η Κοινωνία οφείλουν, πριν και πάνω από όλα, να εκπαιδεύουνε τον Λαό – και, κατά συνέπεια, εκείνο που αδηρίτως προέχει είναι η ανακάλυψη και προβολή της Αλήθειας. Εν ολίγοις, μας χρειάζονται όχι δημαγωγοί αλλά Δάσκαλοι· και τον ρόλο του Δασκάλου θα αναλάβω για λίγο, εδώ και τώρα, και εγώ.
Είμαι ευτυχής να μιλήσω στην παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Μιχαλόπουλου, Με τον Σταυρό του Αγίου Ανδρέα…, και να τονίσω το ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα της Ελλάδας καθώς και τον γεωπολιτικό ρόλο της Αυτοκρατορικής Ρωσίας, της Γερμανίας και των άλλων Δυνάμεων στην σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Η σύγχρονη Ελλάδα αποτελεί μέρος της Ευρώπης. Και ο έλεγχος της ελληνικής επικράτειας αποτελεί ζήτημα υψίστης σημασίας όσον αφορά την παγκόσμια πολιτική ισορροπία. Ειδικότερα δε, όσον αφορά τη σφοδρή σύγκρουση μεταξύ των ηπειρωτικών δυνάμεων (που παραδοσιακά εκπροσωπούνται από την Ευρασιατική Ρωσία) και των δυνάμεων της θάλασσας (που παραδοσιακώς εκπροσωπούνται από τον αγγλοσαξωνικό κόσμο, δηλαδή τη Βρεταννική Αυτοκρατορία στο παρελθόν και τις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα.)
Στο Α’ Μέρος αυτής της έρευνας, που δημοσιεύθηκε στο φύλλο του προηγούμενου Σαββατοκύριακου της εφημερίδας μας, αφενός εξηγήσαμε το ποιες είναι οι τρεις μεγάλες ιδεολογίες (φιλελευθερισμός, κομμουνισμός, φασισμός), αφετέρου επισημάναμε ότι η παγκόσμια φιλελεύθερη ολιγαρχία κατόρθωσε να νικήσει τις άλλες δύο ιδεολογίες και σήμερα εγκαθιδρύει τη δική της παγκόσμια αυτοκρατορία. Η φιλελεύθερη ολιγαρχία αποδεικνύεται περισσότερο επικίνδυνη από τη δεύτερη ιδεολογία (κομμουνισμός) και από την τρίτη ιδεολογία (φασισμός). Μάλιστα η φιλελεύθερη ολιγαρχία διαχειρίζεται διάφορα περιθωριακά φασιστικά και κομμουνιστικά μορφώματα για να έχει να επικαλείται έναν τεχνητό πλέον σήμερα «εχθρό», όποτε χρειάζεται έναν τέτοιο, προς αποπροσανατολισμό των μαζών. Αποκρύπτει βεβαίως η φιλελεύθερη ολιγαρχία ότι ο γνήσιος φασισμός, ένας αληθινός φασιστικός φασισμός, καθώς και τα μαρξιστικά ιδεώδη περί χειραφέτησης του ανθρώπου είναι ουσιαστικώς απόντα από την πολιτική αρένα. Αντ’ αυτών, υπάρχουν μόνο εκφυλισμένες φασιστικές οργανώσεις, στις οποίες κυριαρχούν προβοκάτορες και παρακρατικοί, και εκυφιλισμένες κομμουνιστικές οργανώσεις, οι οποίες, στην ουσία τους, είναι συστημικά πλοκάμια και γραφειοκρατικές δομές διαχείρισης συνειδήσεων.
Το τέλος του 20ού αιώνα και η αρχή του 21ου αιώνα αποτελούν μια περίοδο ιστορικού τέλους των μεγάλων κλασσικών πολιτικών ιδεολογιών. Τα τελευταία 200 χρόνια, σε πολιτικό επίπεδο, η ανθρωπότητα ασχολήθηκε κυρίως με τρεις μεγάλες ιδεολογίες.
Η ιδεολογία που γεννήθηκε πρώτη από τις τρεις και σήμερα βιώνει υπαρξιακή αγωνία είναι ο φιλελευθερισμός. Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνουμε ότι ο φιλελευθερισμός δεν είναι απλώς το οικονομικό μοντέλο της αγοράς του Άνταμ Σμιθ, αλλά μια ολοκληρωμένη ιδεολογία, που περιλαμβάνει στάσεις, αντιλήψεις και αξίες για ολόκληρο το φάσμα της ζωής του ανθρώπου. Αυτό το τονίζουμε εξ αρχής διότι υπάρχουν ορισμένοι φιλελευθέροι που, ακολουθώντας την παράδοση των φυσιοκρατών, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο φιλελευθερισμός δεν είναι μια ιδεολογία αλλά είναι ένα φυσικό δεδομένο και ότι οι νόμοι της φιλελεύθερης οικονομίας χαρακτηρίζονται από την αναγκαιότητα που έχει ο νόμος της βαρύτητας. Όμως η αλήθεια είναι ότι ο φιλελευθερισμός δεν είναι ένα φυσικό δεδομένο, αλλά είναι μια ιδεολογική κατασκευή, η οποία μάλιστα, όπως θα εξηγήσουμε στη συνέχεια, έχει υποστεί σημαντικές ιστορικές μεταλλάξεις.
Η νομιμοποίηση των γάμων των ομοφυλοφίλων, η επαναστατική πράξη απελπισίας του Ντομινίκ Βενέρ (Dominique Venner), ο οποίος αυτοκτόνησε στον καθεδρικό ναό της Notre Dame στο Παρίσι, η τραπεζοκρατορία της Ευρωζώνης και της FED, η νεοφιλελεύθερη «ορθοδοξία», καθώς και ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία έχουν ένα κοινό στοιχείο μεταξύ τους: σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μπορούμε να δούμε τα σημεία του αυτοκαταστροφικού συμπλέγματος που κατατρώγει τη Δύση. Η «Παρακμή της Δύσης», την οποία, περίπου εκατό χρόνια πριν, προέβλεψε και περιέγραψε ο Γερμανός ιστορικός και φιλόσοφος Όσβαλντ Σπένγκλερ (Oswald Spengler) στο ομώνυμο βιβλίο του (Der Untergang des Abendlandes) έχει πλέον φθάσει σε τέτοιο βάθος ώστε η Δύση αρνείται τις ίδιες τις δικές της πολιτιστικές και ιστορικές καταβολές καθώς και την ίδια τη διαδικασία βιολογικής αναπαραγωγής της.
Σε μια συζήτηση για τις συνέπειες της πολιτικής λιτότητας στις Βρυξέλλες, στις 22 Απριλίου 2013, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο παραδέχθηκε τα εξής: «Ανησυχώ βαθιά για τις διαιρέσεις που βλέπουμε να αναδύονται: πολιτικά άκρα και λαϊκισμός διασπούν την πολιτική υποστήριξη και τον κοινωνικό ιστό που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε την κρίση. Αναδύεται ένας διαχωρισμός μεταξύ του κέντρου και της περιφέρειας της Ευρώπης. Μια νέα διαχωριστική γραμμή χαράσσεται μεταξύ της Βόρειας και της Νότιας Ευρώπης. Προκαταλήψεις επανεμφανίζονται και ξαναδιχάζουν τους πολίτες, μερικές φορές εθνικές προκαταλήψεις οι οποίες είναι απλώς απαράδεκτες ακόμη και από ηθικής άποψης».
Οι προειδοποιήσεις του Μπαρόζο για κοινωνικό διχασμό και κοινωνικές αναταραχές αντηχούν σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Τύπο, ο οποίος αναπαράγει και διαχέει τη «γραμμή Μπαρόζο». Σε μια πρόσφατη ανάλυση για τη μαζική ανεργία στην Ευρώπη, με τίτλο «Και ξαφνικά έγινε το Μπαμ», η εφημερίδα «Süddeutsche Zeitung» παρέθεσε τις απόψεις ενός κοινωνιολόγου ο οποίος επεσήμανε ότι η νότια Ευρώπη «θα αναφλεγεί» όταν οι άνθρωποι αισθανθούν αρκετά αποξενωμένοι-αλλοτριωμένοι από τις κυβερνήσεις τους.
Στον σημερινό κόσμο η εντύπωση μεγαλώνει ότι η πολιτική έχει τελειώσει – τουλάχιστον η πολιτική που ξέραμε μέχρι τώρα. Ο φιλελευθερισμός πολέμησε πεισματικά τους πολιτικούς του αντιπάλους, που πρόσφεραν εναλλακτικές συνταγές – με τον συντηρητισμό, την παραδοσιοκρατία, τον φασισμό, τον σοσιαλισμό και τον κομουνισμό – και τελικά στο τέλος του 20ου αιώνα τους νίκησε όλους. Θα ήταν λογικό να υποθέσουμε ότι ενώ η πολιτική γινόταν Φιλελεύθερη και όλοι οι αντίπαλοι του Φιλελευθερισμού είχαν αποκοπεί στην περιφέρεια , ότι, θα ξεκινούσαν να ξανασκέφτονται στρατηγικές για να οργανώσουν ένα νέο μέτωπο : την περιφέρεια ενάντια στο κέντρο (Alain de Benoist). Όμως στις αρχές του 21ου αιώνα όλα ακολούθησαν ένα διαφορετικό σενάριο.
Ο Jean Francois Thiriart γεννήθηκε στις Βρυξέλλες, στις 22 Μαρτίου του 1922 από μια οικογένεια φιλελεύθερων αντιλήψεων. Στα νιάτα του αγωνίστηκε ενεργά στην Σοσιαλιστική Νεολαία και στην Αντιφασιστική Σοσιαλιστική Ένωση. Για ένα διάστημα εργάστηκε με τον καθηγητή Kessamier, πρόεδρο της Φιλοσοφικής Εταιρείας Fichte Bund, θυγατρική της Εθνικο-μπολσεβικικής κίνησης του Αμβούργου. Στη συνέχεια, μαζί με άλλα στοιχεία της άκρας αριστεράς εργάζονται υπέρ μιας συμμαχίας του Βελγίου με το Εθνικοσοσιαλιστικό Ράιχ και προσχωρεί στην ένωση "Φίλοι του μεγάλου γερμανικού Ράιχ". Για αυτή του την επιλογή, το 1943 καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Βέλγους συμμάχους των Αγγλο-Αμερικανών. Θεωρούσε την Γερμανία ως ελπίδα για μία Σοσιαλιστική Ευρώπη, την οποία έβλεπε ιστορικά ως πλουτοκρατία. Κατά τη διάρκεια του Β’Π.Π. ο Thiriart εκπαιδεύτηκε στις μονάδες καταδρομέων του Otto Skorzeny, με τον οποίο διατήρησε μακρά φιλία στα χρόνια μετά τον πόλεμο. Το αγγλικό ραδιόφωνο βάζει το όνομά του στη μαύρη λίστα, την οποία διανέμει στους "αντιστασιακούς" με οδηγίες για την δολοφονία του. Μετά την "απελευθέρωση" εφαρμόστηκε εναντίον του ένα άρθρο του βελγικού ποινικού κώδικα που συνετάχθη στο Λονδίνο το 1942 και βάση αυτού πέρασε αρκετά χρόνια στη φυλακή. Όταν απελευθερώνεται, ο δικαστής του στερεί το δικαίωμα να γράφει. Τα επόμενα χρόνια κράτησε ένα χαμηλό προφίλ. Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, αγαπούσε τις γάτες… Δημιούργησε και μία πολύ επιτυχημένη και κερδοφόρα επιχείρηση Οπτομετρίας, με αλυσίδα καταστημάτων σε όλη την Ευρώπη. Εκμεταλλευόμενος τα επαγγελματικά του ταξίδια, εύρισκε πάντα ευκαιρία να επισκέπτεται τον Otto Skorzeny στην Ισπανία, αλλά γενικά δεν ανακατεύονταν με τα πολιτικά.
Ο Ρώσος διανοούμενος Alexandr Dugin γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1967 και προέρχεται από στρατιωτική οικογένεια, με τον πατέρα του να υπηρετεί ως υψηλόβαθμος αξιωματικός στην ρωσική αντικατασκοπία. Από μικρός έδειξε ιδιαίτερη κλίση στην εκμάθηση ξένων γλωσσών, την οποία καλλιέργησε και έφθασε στις ημέρες μας να μιλάει εννέα ξένες γλώσσες! Στα τα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα εργάσθηκε στα άκρως απόρρητα αρχεία μίας από τις μυστικές υπηρεσίες της Σοβιετικής Ενώσεως, όπου ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με γραπτά των πρώτων ευρασιανιστών. Ανακατεύθηκε με την πολιτική πρό της πτώσεως του σοβιετικού καθεστώτος, όταν οργανώθηκε στην πατριωτική οργάνωση «Pamyat». Στην συνέχεια βοήθησε στην κατάρτιση του προγράμματος του καινούργιου Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας με αρχηγό τον Gennady Zyugavov, εξελίχθηκε σε στέλεχος πρώτης γραμμής του Εθνικομπολσεβικικού Κόμματος και το 2002 ίδρυσε το Ευρασιανικό Κόμμα, αργότερα Διεθνές Ευρασιατικό Κίνημα, το οποίο, όπως ισχυρίζονται διάφοροι παρατηρητές της Δύσεως, χρηματοδοτείται και χαίρει της εμπιστοσύνης του ίδιου του Πούτιν.
Στη σύγχρονη Ρωσία υπάρχουν τρεις αντικρουόμενες τάσεις κρατικής πολιτικής, τόσο στη σφαίρα της εξωτερικής όσο και της εσωτερικής πολιτικής. Αυτές οι τρεις τάσεις αποτελούν τις σύγχρονες πολιτικές συντεταγμένες πάνω στις οποίες βασίζεται κάθε πολιτική απόφαση της Ρωσικής κυβέρνησης, και συντίθεται κάθε διεθνές βήμα και κάθε σοβαρό κοινωνικό, οικονομικό ή δικαιικό ζήτημα.