The Fourth Political Theory

beyond left and right but against the center

لةقةلَةميبدةين. رةنطبيَ ئةو ئةوةندةى بشيَ خؤى لة خويَ،دنةوةى جيؤسياسي نةدابيَ، بةلاَم لة تويَي بةرهةمةكانييةوة طةليَك نؤرِينء بؤضونى جيؤثؤليتيكى دةردةكةويَـت. روانطةى ناوبراو لةبنةرِةتدا نةذادييةء ريَكخستةى ئةتنى هيَلَى زةقى تيََنؤرِينةكةى ثيَكدةهيَنيَ كة دو تايبةتمةندى  "ئؤرطاني"ء " حةتميةتى جوطرافى" لةخؤدةطريَت. ئةم دوانةش لاى راتظةل، كيلينء هاوسهؤفةر كرؤكى جيؤسياسةت ثيَكدةهيَنن. خويَندنةوةكانى  طؤميلؤظ، ثةيوةندى بة نةخشةى كؤنى ئةتنى ئؤراسياوة هةية كة تيَيدا ستيَث، جةنةطةلَء شارستانى طةلانى رةوةند زةقدةكاتةوة. 
ئةو روانطةيةكى نويَ سةبارةت بة ميَذوى سياسي خؤرهةلاَتى ئؤراسيا دةخاتةروء دةلَيَ ئةم ناوضةية تةنها ثاشكؤيةكى شارستانى خؤرئاوا نيية، بةلَكو مةلَبةنديَكى سةربةخؤء ديناميكى بنةضةى ئةتنيء فةرهةنطية كة ميَذوى سياسي، ثيَشكةوتنى تةكنيكىء حكوميي بةديهيَناوة. فةرهةنطى ئؤراسياء كؤمةلَة ئةتنيةكانى، جيهانى فرةرةهةند دةنويَنن كة ثيَشتر نمونةى نةبوة. طؤكيلؤظ ئةو بةرئةنجامة دةخاتةرو كة روسةكان، تةنها لكيَك لة سلاظة خؤرهةلاَتييةكان نيين، بةلَكو ئةتنؤسيَكى تايبةتن كة لةسةر بنضينةى تيَكةلاَوبونى تؤرةمةى توركى- سلاظى دروسبون.  لةمةوة ناراستةوخؤ ئةوة دةسةلميَنيَ كة توخمى روسي بةسةر ئةو سةرزةمينة بةثيتانةدا زالَبوة كة ئةتنؤسي توركى تيَدا هةبوة. لة ئاكامى ئةمةدا شارستانى روسياى مةزن لةسةر ريشةى تيَكةلَبونى نةذادى توركى- سلاظى هاتؤتةكايةوة. ئةمة ثاشخانيَكى جوطرافى واى خستؤتةوة كة بريتية لة هاوثةيوةندى ميَذويي ستيَثء جةنطةلَ. كارليَكى جيؤثؤليتيكى ستيَثء جةنطةلَ، طةوهةرى

Although the concept of hegemony in Critical Theory is based on Antonio Gramsci’s theory, it is necessary to distinguish this concept’s position on Gramscianism and neo-Gramscianism from how it is understood in the realist and neo-realist schools of IR.

The classical realists use the term “hegemony” in a relative sense and understand it as the “actual and substantial superiority of the potential power of any state over the potential of another one, often neighboring countries.” Hegemony might be understood as a regional phenomenon, as the determination of whether one or another political entity is considered a “hegemon” depends on scale. Thucydides introduced the term itself when he spoke of Athens and Sparta as the hegemons of the Peloponnesian War, and classical realism employs this term in the same way to this day. Such an understanding of hegemony can be described as “strategic” or “relative.”

In neo-realism, “hegemony” is understood in a global (structural) context. The main difference from classical realism lies in that “hegemony” cannot be regarded as a regional phenomenon. It is always a global one. The neorealism of K. Waltz, for example, insists that the balance of two hegemons (in a bipolar world) is the optimal structure of power balance on a world scale[ii]. R. Gilpin believes that hegemony can be combined only with unipolarity, i.e., it is possible for only a single hegemon to exist, this function today being played by the USA.

In both cases, the realists comprehend hegemony as a means of potential correlation between the potentials of different state powers. 

Gramsci's understanding of hegemony is completely different and finds itself in a completely opposite theoretical field. To avoid the misuse of this term in IR, and especially in the TMW, it is necessary to pay attention to Gramsci’s political theory, the context of which is regarded as a major priority in Critical Theory and TMW. Moreover, such an analysis will allows us to more clearly see the conceptual gap between Critical Theory and TMW.

Toen ik aanvaardde een essay te wijden aan het werk en het denken van de schilder, dichter en kunsthistoricus Marc. Eemans, heb ik me afgevraagd of het in mijn geval geoorloofd was te spreken van een zekere continuïteit in zijn geestelijke ontwikkeling. Langzaam maar zeker kwamen elementen en argumenten aan het licht om mijn overtuiging te staven dat die vraag positief macht beantwoord worden. Aldus is deze geschiedenis van de intellectuele en creatieve levensweg van Marc. Eemans ontstaan. Daarbij werd de klemtoon vooral op zijn denken en op zijn poëtisch oeuvre gelegd, vermits het illustratiemateriaal dat deze uitgave verrijkt, als een soort picturaal complement van mijn stelling kan beschouwd worden. Overigens bleven om voor de hand liggende redenen, biografische en andere gegevens buiten beschouwing.

Hopelijk vergeeft de lezer het me dat ik met hem wegen ga verkennen, die men normaliter in essays van het onderhavige genre links laat liggen. Maar op de eerste plaats is het zo dat ik geen kunsthistoricus ben en het derhalve als een punt van elementaire intellectuele eerlijkheid beschouw me onbevoegd te verklaren om een verantwoord waardeoordeel over het schilderkunstig werk van Marc. Eemans uit te spreken. En voorts is er het oude adagium « de gustibus et coloribus non disputandum », dat in de loop der tijden zijn geldigheid heeft behouden. Waarom de lezer dan ook willen beïnvloeden met een onvermijdelijk subjectieve analyse van de boodschap die de schilderijen van Marc. Eemans brengen?