Σίγουρα οι περισσότεροι σκεπτόμενοι άνθρωποι θα συμφωνούσαν ότι τη δεκαετία του 1990, το ρωσικό κράτος καταλήφθηκε από αντιπάλους που του επέβαλαν εξωτερικό έλεγχο - σε ολόκληρη την κοινωνία μας. Το γενικότερο όνομά του είναι φιλελευθερισμός. Όχι κάποιος "κακός φιλελευθερισμός", "διαστρεβλωμένος φιλελευθερισμός" ή "ψευδοφιλελευθερισμός", αλλά, απλώς, φιλελευθερισμός. Κανένα άλλο είδος φιλελευθερισμού δεν υπάρχει. Οι Ρώσοι φιλελεύθεροι έγιναν άξονες αυτού του δικτύου κατοχής.

Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν αναλύει την μεταβαλλόμενη αμμώδη επιφάνεια της γεωπολιτικής, αναδεικνύοντας την αναγέννηση των αυτοκρατοριών σε έναν κόσμο που παλεύει μεταξύ μονοπολικότητας και πολυπολικότητας και όπου τα κράτη-πολιτισμοί αναδεικνύονται ως οι νέοι πρωταθλητές της παγκόσμιας δυναμικής ισχύος.

Η επίθεση των τρομοκρατικών δυνάμεων της Δύσης (η Ουκρανία βρίσκεται όλο και περισσότερο στη σκιά του πολέμου που διεξάγει εναντίον μας το ΝΑΤΟ) με UAV σε ρωσικές πόλεις ήταν ιδιαίτερα έντονη απόψε. Οι φωνές έχουν τελικά σωπάσει: πώς γίνεται αυτό; Ποιος δεν πρόσεχε; Έπρεπε να είχαμε παρακολουθήσει καλύτερα! Τώρα όλοι αρχίζουν να αναρωτιούνται τι πρέπει να κάνουν στη συνέχεια.

Η προσέγγιση της Ρωσίας με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας είναι μια θαυμάσια πρωτοβουλία. Ήταν οι συναντήσεις και οι διαπραγματεύσεις μεταξύ του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν και του Κιμ Γιονγκ Ουν, του κληρονομικού αρχηγού της ΛΔΚ που ανήκει στην ηλιόλουστη δυναστεία των Κιμ, που προκάλεσαν αναστάτωση στο WEF. Η Δύση σχολίασε: Σταματήστε πάση θυσία αυτή την προσέγγιση, μπλοκάρετε μεταξύ τους κάθε κίνηση της Ρωσίας και της Βόρειας Κορέας.

Θα ήθελα να πω λίγα λόγια για το πνευματικό μήνυμα που αναδύεται μέσα από τη Ντάσα, τη ζωή της, τα σχέδια και τις φιλοδοξίες της, καθώς και για τα βάθη και τα ύψη της καρδιάς της, όπως αυτά αποτυπώνονται στο ημερολόγιό της και εκφράζονται στις δύο βασικές ιδέες που θα παρουσιάσω τώρα. 

Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων ανέδειξαν τους άξονες των νέων γεωπολιτικών συμμαχιών και ανακατασκεύασαν πλήρως τον γεωπολιτικό χάρτη του κόσμου. Έτσι, ο χώρος της Ευρώπης, που βρίσκεται μεταξύ του πόλου της Ευρασίας και εκείνου των ΗΠΑ ("του πολιτισμού της θάλασσας") και αποτελεί μέρος μιας μεγάλης περιοχής, η οποία στη γεωπολιτική ονομάζεται "Rimland" ("γη του τόξου" στμ Αναχωματικός Δακτύλιος) έχασε οριστικά την κυριαρχία της (και μάλιστα πριν, σε μεγάλο βαθμό εικονική, μάλλον δυνητική παρά πραγματική) και τον προσανατολισμό της προς την ηπειρωτικότητα. Όλη η Ευρώπη σήμερα είναι ατλαντιστική.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα της ρωσικής φιλοσοφίας, σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς της ρωσικής φιλοσοφίας, είναι ο οντολογισμός της σκέψης. Η θέση του οντολογισμού στη φιλοσοφία, σε αντίθεση με την αντίθετη θέση του γνωσιολογισμού, συνεπάγεται την πρωταρχική εξέταση όχι της διαδικασίας της σκέψης, αλλά του αντικειμένου της κατανόησης. Όντας στην πλευρά του οντολογικού, επιδιώκουμε πρώτα και κύρια να εντοπίσουμε και να απαντήσουμε στο ερώτημα: ΤΙ είναι, ΤΙ είναι το αντικείμενο της γνώσης μας, ΤΙ είναι το επίκεντρο της διανοητικής μας διαίσθησης. Οι υποστηρικτές του οντολογικού μοντέλου επιδιώκουν, πρώτα απ' όλα, να βρουν ανάμεσα σε όλα αυτά που "ρέουν και αλλάζουν" ένα ορισμένο θεμελιώδες σημείο, ένα σταθερό σημείο, όπως μια μεγάλη πέτρα σε ένα ορεινό ποτάμι που ρέει γρήγορα. Και μόνο αφού βρούμε και συλλάβουμε αυτό το σημείο αναφοράς, την περίπτωση του όντος, μπορούμε να εξετάσουμε την προθετική διαδικασία αναζήτησης αυτού του πράγματος. 

Στην κοινωνία μας χρειάζονται επειγόντως απολύτως αναγκαίες αλλαγές. Μόνο αυτές μπορούν να μας οδηγήσουν στη Νίκη. Και χωρίς Νίκη, δεν θα υπάρξει Ρωσία. Όλοι το καταλαβαίνουν αυτό σήμερα. Για να σώσουμε το λαό και το κράτος, πρέπει να αλλάξουμε. Και μάλιστα ριζικά και επειγόντως.

Εφόσον έχουμε καθιερωθεί ως κυρίαρχος πολιτισμός, πρέπει να αλλάξουμε τον κυρίαρχο λόγο. Αυτό που όλοι φοβούνταν ή ντρέπονταν να πουν πριν (τι θα σκεφτεί η Δύση για εμάς, η παγκόσμια κοινότητα...) πρέπει τώρα να ειπωθεί ξεκάθαρα και ανοιχτά.

Σήμερα, οι Δυτικοί εμπειρογνώμονες εξετάζουν όλο και περισσότερο τα προπολεμικά και μεταπολεμικά χρόνια της ΕΣΣΔ ως μια ιδιαίτερη φανταστική περίοδο στην ιστορία του Σοβιετικού Σλαβο-Ρωσικού πολιτισμού. Οι Δυτικοί στρατηγιστές ενδιαφέρονται για το κύριο ερώτημα: πώς μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, μετά τους συντριπτικούς πολέμους και τις εσωτερικές διαμάχες των αρχών και των μέσων του 20ού αιώνα, το κυβερνών κόμμα της ΕΣΣΔ, παρά ή και χάρη στην καταστολή, κατάφερε να ενώσει τον πολυεθνικό λαό που κέρδισε τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο και στη συνέχεια να επαναφέρει την οικονομία σε μια πρωτοφανή θέση στον κόσμο. Η απάντηση δεν προκαλεί έκπληξη: τα πάντα στον κόσμο διέπονται από ιδέες- και η κοινωνία μας είχε εκείνα τα χρόνια την πιο ισχυρή ιδεολογία, ένα όμορφο ανθρωπιστικό σχέδιο, που ένωσε την κοινωνία, πυροδότησε τον ενθουσιασμό, εξύψωσε τους ανθρώπους σε μεγάλες πράξεις- άναψε μια λάμψη στα μάτια, κινητοποίησε τη θέληση όλων.

Σχόλια για τις κυριότερες ομιλίες του Προέδρου:

Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν δηλώνει ότι αυτό που συμβαίνει στη Ρωσία είναι μόνο ένας "λανθάνων εμφύλιος πόλεμος", με το λαό και το στρατό από τη μία πλευρά και τους φιλελεύθερους από την άλλη, που αντιτίθενται σε πρόσθετες ενέργειες προς τον πατριωτισμό.

Σχετικά με τη νέα επίθεση στη γέφυρα της Κριμαίας. Παρατηρήστε το μανιώδες πείσμα του εχθρού. Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των Μαλορώσων, αλλά τώρα μοιάζει απειλητικό.

Καθώς κανείς δεν βγάζει σοβαρά συμπεράσματα από την Πορεία για τη Δικαιοσύνη, τα σύννεφα αρχίζουν να πυκνώνουν και πάλι. Μέχρι στιγμής είναι δύσκολο να πούμε σε τι είδους τυφώνα θα εξελιχθούν.

Το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ρωσία δεν είναι ο Ηγεμόνας και το ΝΑΤΟ: είναι εσωτερικό, γράφει ο Pepe Escobar.

Σήμερα με απασχολεί ιδιαίτερα ένα σημαντικό ερώτημα: μπορούμε επιτέλους να ξεφύγουμε από την πολιτισμική μονοδιάστατη ερμηνεία των γεγονότων, και ειδικότερα του τελευταίου σημαντικού ιστορικού γεγονότος που ζήσαμε, δηλαδή της πορείας του Πριγκόζιν στη Μόσχα;  Πότε η σκέψη μας θα πάψει να είναι επίπεδη και μονοδιάστατη και θα στραφεί στα βάθη των νοημάτων που κρύβονται πίσω από την επιφάνεια των ιστορικών φαινομένων; 

Έχω παρατηρήσει ότι η συνείδηση πολλών ανθρώπων [Ρώσων πολιτών, σ.σ.] δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα γεγονότα της 24ης Ιουνίου. Έτσι τείνουν να λένε: "δεν συνέβη", "δεν ήταν αληθινό", "ήταν εκεί επίτηδες". Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μουδιάσουν τον οξύ πόνο των όσων συνέβησαν. 

Οι ρωσικές αρχές είναι πρόθυμες να επιδείξουν τη συμμόρφωση με ορισμένους κανόνες στον πόλεμο στην Ουκρανία. Η Δύση πίστευε από την αρχή της ΕΣΕ, και μάλιστα από το 2014, με την προσάρτηση της Κριμαίας, ότι η Ρωσία είχε παραβιάσει τους (επωφελείς για τη Δύση) κανόνες. Και ακόμη και αν δεν το έκανε, αυτό δεν θα σήμαινε τίποτα. Επομένως, η Δύση παίζει χωρίς κανόνες εναντίον της Ρωσίας.

Θα ήθελα να στηριχθώ στα λόγια του Andrei Korobov-Latyntsev, ο οποίος θεωρεί την καθολική κινητοποίηση μια γιουγκεριανή έννοια, και στο ίδιο το γιουγκεριανό μοντέλο, το οποίο είναι προφανές και κατά μία έννοια δεν χρειάζεται περαιτέρω εμβάθυνση. Ο Ernst Jünger είναι ακραία ξεκάθαρος στοχαστής· είναι πλήρως αφοριστικός. Στα έργα του εξέφραζε αυτό ακριβώς που επιθυμούσε. Έλεγε ξεκάθαρα αυτό που ήθελε να πει, οπότε ακόμη και τα σχόλια σχετικά με αυτό δεν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ωστόσο, στο εκατό τόμων έργο του Μάρτιν Χάιντεγκερ υπάρχει ένας τόμος που αποτελεί αναδημοσίευση του έργου του Γιούνγκερ. Στα περιθώριο ου κειμένου υπάρχουν οι σημειώσεις του Χάιντεγκερ. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Εδώ βλέπουμε τη σκέψη του Γιούνγκερ ενσωματωμένη στο πολυδιάστατο και πνευματικό διανοητικό σύμπαν του Χάιντεγκερ. Και αν στραφούμε στην ιδέα του Γιούνγκερ για την καθολική κινητοποίηση με χαϊντεγκεριανό τρόπο, τότε έχουμε μια υπαρξιακή θεωρία της κινητοποίησης. Πρακτικά αυτό που επιδιώκουμε. Αξίζει να διερευνήσουμε αυτό το θέμα με περισσότερες λεπτομέρειες.

Πολλοί αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι αυτό που συμβαίνει δεν μπορεί να εξηγηθεί με κανέναν τρόπο από την ανάλυση των εθνικών συμφερόντων, των οικονομικών τάσεων ή της ενεργειακής πολιτικής, των εδαφικών διαφορών ή των εθνοτικών εντάσεων. Σχεδόν όλοι οι εμπειρογνώμονες που προσπαθούν να περιγράψουν αυτό που συμβαίνει με τους συνήθεις προπολεμικούς όρους και έννοιες εμφανίζονται τουλάχιστον μη πειστικοί και συχνά απλώς ηλίθιοι.

Ο Alexander Dugin μοιράζεται τις διεισδυτικές του απόψεις για τη γεωπολιτική κατάσταση στην Ουκρανία, περιγράφοντας τις δυναμικές ισχύος που διαδραματίζονται, με μια ενδιαφέρουσα σκακιστική μεταφορά.

Ας δούμε τους κύριους πρωταγωνιστές του πολέμου που εκτυλίσσεται στην Ουκρανία. Εδώ μπορούμε να αναφερθούμε στη μεταφορά της "γεωπολιτικής σκακιέρας" που εισήγαγε ο Zbigniew Brzezinski. Προφανώς, το έδαφος της Ουκρανίας, και σε κάποιο βαθμό της Ρωσίας, είναι μια "σκακιέρα" στην οποία λαμβάνει χώρα η παγκόσμια γεωπολιτική αντιπαράθεση. Ταυτόχρονα, το ίδιο το Κίεβο, όπως όλοι έχουν από καιρό κατανοήσει, δεν έχει καμία ανεξαρτησία ή υποκειμενικότητα: είναι απλώς ένα εργαλείο που οι κύριοι δρώντες, κυρίως αυτοί που παίζουν εναντίον της Ρωσίας, κινούν κατά την κρίση τους. Όπως κάθε μεταφορά, το σχήμα "γεωπολιτικό σκάκι" που προτείνουμε έχει σίγουρα αδυναμίες και περιορισμούς, αλλά αν βοηθά να φωτιστεί αυτό που συμβαίνει, αυτό και μόνο δικαιολογεί την ύπαρξή του.

Είναι προφανές ότι για το ναζιστικό καθεστώς του Κιέβου ο ίδιος ο Εβγκένι Πριγκόζιν είναι η κύρια προτεραιότητα

SVOの全期間を通じて、ワグネルPMCとエフゲニー・プリゴジンは、ロシア社会と世界社会の注目の的であることに自信を持っていました。ロシア人にとって、彼は勝利、決意、ヒロイズム、勇気、回復力の主要なシンボルとなっている。敵にとっては、憎しみと同時に恐怖と恐れの源である。プリゴジンは、ロシア軍で最も戦闘力が高く、勝利と無敗を誇る部隊を率いるだけでなく、最後まで戦争の要素に完全かつ不可逆的に没入した戦争体験者の心の中にある感情、思考、要求、希望に出口を提供することが重要である。

Τα τελευταία 30 χρόνια οι Ουκρανοί έχουν διδαχθεί μαζικά και ενεργά να μισούν τους Ρώσους και οτιδήποτε ρωσικό. Ολόκληρες γενιές έχουν μεγαλώσει με ρωσοφοβία.