Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων ανέδειξαν τους άξονες των νέων γεωπολιτικών συμμαχιών και ανακατασκεύασαν πλήρως τον γεωπολιτικό χάρτη του κόσμου. Έτσι, ο χώρος της Ευρώπης, που βρίσκεται μεταξύ του πόλου της Ευρασίας και εκείνου των ΗΠΑ ("του πολιτισμού της θάλασσας") και αποτελεί μέρος μιας μεγάλης περιοχής, η οποία στη γεωπολιτική ονομάζεται "Rimland" ("γη του τόξου" στμ Αναχωματικός Δακτύλιος) έχασε οριστικά την κυριαρχία της (και μάλιστα πριν, σε μεγάλο βαθμό εικονική, μάλλον δυνητική παρά πραγματική) και τον προσανατολισμό της προς την ηπειρωτικότητα. Όλη η Ευρώπη σήμερα είναι ατλαντιστική.
Στην κοινωνία μας χρειάζονται επειγόντως απολύτως αναγκαίες αλλαγές. Μόνο αυτές μπορούν να μας οδηγήσουν στη Νίκη. Και χωρίς Νίκη, δεν θα υπάρξει Ρωσία. Όλοι το καταλαβαίνουν αυτό σήμερα. Για να σώσουμε το λαό και το κράτος, πρέπει να αλλάξουμε. Και μάλιστα ριζικά και επειγόντως.
Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν δηλώνει ότι αυτό που συμβαίνει στη Ρωσία είναι μόνο ένας "λανθάνων εμφύλιος πόλεμος", με το λαό και το στρατό από τη μία πλευρά και τους φιλελεύθερους από την άλλη, που αντιτίθενται σε πρόσθετες ενέργειες προς τον πατριωτισμό.
Σχετικά με τη νέα επίθεση στη γέφυρα της Κριμαίας. Παρατηρήστε το μανιώδες πείσμα του εχθρού. Είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των Μαλορώσων, αλλά τώρα μοιάζει απειλητικό.
Οι γκάφες του προέδρου Μπάιντεν για το πόσο "λίγα" γνώριζε για τις "λεπτομέρειες του Ισλάμ" "Ήξερα γι' αυτό, αλλά δεν ήξερα τη διαφορά που υπήρχε. Δεν ήξερα τι είναι ο κρυμμένος Ιμάμης - εννοώ" και άλλαξε γρήγορα θέμα, γνωρίζοντας ότι δεν έπρεπε να αναφέρει φωναχτά ένα ανοιχτό μυστικό. Ότι η εμμονή του παγκόσμιου Σιωνισμού να υποκινήσει έναν πόλεμο με το Ιράν δεν έχει να κάνει τόσο με το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας, όσο βασίζεται στη "μεσσιανική πεποίθηση" των Ισραηλινών ηγετών ότι "το Σιιτικό Ιράν ανοίγει το δρόμο για την επιστροφή του Κρυμμένου Ιμάμη που θα φέρει τον Αρμαγεδδώνα στον κόσμο".
Καθώς κανείς δεν βγάζει σοβαρά συμπεράσματα από την Πορεία για τη Δικαιοσύνη, τα σύννεφα αρχίζουν να πυκνώνουν και πάλι. Μέχρι στιγμής είναι δύσκολο να πούμε σε τι είδους τυφώνα θα εξελιχθούν.
Έχω παρατηρήσει ότι η συνείδηση πολλών ανθρώπων [Ρώσων πολιτών, σ.σ.] δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα γεγονότα της 24ης Ιουνίου. Έτσι τείνουν να λένε: "δεν συνέβη", "δεν ήταν αληθινό", "ήταν εκεί επίτηδες". Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μουδιάσουν τον οξύ πόνο των όσων συνέβησαν.
Οι ρωσικές αρχές είναι πρόθυμες να επιδείξουν τη συμμόρφωση με ορισμένους κανόνες στον πόλεμο στην Ουκρανία. Η Δύση πίστευε από την αρχή της ΕΣΕ, και μάλιστα από το 2014, με την προσάρτηση της Κριμαίας, ότι η Ρωσία είχε παραβιάσει τους (επωφελείς για τη Δύση) κανόνες. Και ακόμη και αν δεν το έκανε, αυτό δεν θα σήμαινε τίποτα. Επομένως, η Δύση παίζει χωρίς κανόνες εναντίον της Ρωσίας.
Θα ήθελα να στηριχθώ στα λόγια του Andrei Korobov-Latyntsev, ο οποίος θεωρεί την καθολική κινητοποίηση μια γιουγκεριανή έννοια, και στο ίδιο το γιουγκεριανό μοντέλο, το οποίο είναι προφανές και κατά μία έννοια δεν χρειάζεται περαιτέρω εμβάθυνση. Ο Ernst Jünger είναι ακραία ξεκάθαρος στοχαστής· είναι πλήρως αφοριστικός. Στα έργα του εξέφραζε αυτό ακριβώς που επιθυμούσε. Έλεγε ξεκάθαρα αυτό που ήθελε να πει, οπότε ακόμη και τα σχόλια σχετικά με αυτό δεν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ωστόσο, στο εκατό τόμων έργο του Μάρτιν Χάιντεγκερ υπάρχει ένας τόμος που αποτελεί αναδημοσίευση του έργου του Γιούνγκερ. Στα περιθώριο ου κειμένου υπάρχουν οι σημειώσεις του Χάιντεγκερ. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Εδώ βλέπουμε τη σκέψη του Γιούνγκερ ενσωματωμένη στο πολυδιάστατο και πνευματικό διανοητικό σύμπαν του Χάιντεγκερ. Και αν στραφούμε στην ιδέα του Γιούνγκερ για την καθολική κινητοποίηση με χαϊντεγκεριανό τρόπο, τότε έχουμε μια υπαρξιακή θεωρία της κινητοποίησης. Πρακτικά αυτό που επιδιώκουμε. Αξίζει να διερευνήσουμε αυτό το θέμα με περισσότερες λεπτομέρειες.
Πολλοί αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι αυτό που συμβαίνει δεν μπορεί να εξηγηθεί με κανέναν τρόπο από την ανάλυση των εθνικών συμφερόντων, των οικονομικών τάσεων ή της ενεργειακής πολιτικής, των εδαφικών διαφορών ή των εθνοτικών εντάσεων. Σχεδόν όλοι οι εμπειρογνώμονες που προσπαθούν να περιγράψουν αυτό που συμβαίνει με τους συνήθεις προπολεμικούς όρους και έννοιες εμφανίζονται τουλάχιστον μη πειστικοί και συχνά απλώς ηλίθιοι.
Ο Alexander Dugin μοιράζεται τις διεισδυτικές του απόψεις για τη γεωπολιτική κατάσταση στην Ουκρανία, περιγράφοντας τις δυναμικές ισχύος που διαδραματίζονται, με μια ενδιαφέρουσα σκακιστική μεταφορά.
Ας δούμε τους κύριους πρωταγωνιστές του πολέμου που εκτυλίσσεται στην Ουκρανία. Εδώ μπορούμε να αναφερθούμε στη μεταφορά της "γεωπολιτικής σκακιέρας" που εισήγαγε ο Zbigniew Brzezinski. Προφανώς, το έδαφος της Ουκρανίας, και σε κάποιο βαθμό της Ρωσίας, είναι μια "σκακιέρα" στην οποία λαμβάνει χώρα η παγκόσμια γεωπολιτική αντιπαράθεση. Ταυτόχρονα, το ίδιο το Κίεβο, όπως όλοι έχουν από καιρό κατανοήσει, δεν έχει καμία ανεξαρτησία ή υποκειμενικότητα: είναι απλώς ένα εργαλείο που οι κύριοι δρώντες, κυρίως αυτοί που παίζουν εναντίον της Ρωσίας, κινούν κατά την κρίση τους. Όπως κάθε μεταφορά, το σχήμα "γεωπολιτικό σκάκι" που προτείνουμε έχει σίγουρα αδυναμίες και περιορισμούς, αλλά αν βοηθά να φωτιστεί αυτό που συμβαίνει, αυτό και μόνο δικαιολογεί την ύπαρξή του.
Η καινούργια έννοια της εξωτερικής πολιτικής είναι μια θεμελιώδης πράξη στη διαδικασία αποαποικιοποίησης της ίδιας της Ρωσίας, απελευθερώνοντάς την από τον εξωτερικό έλεγχο.
Ο Αλεξάντερ Ντούγκιν επισημαίνει την έκδηλη σύγκρουση μεταξύ Ευρασιατισμού και Ατλαντισμού στον μετασοβιετικό χώρο, που σηματοδοτείται από τις διαδικασίες ολοκλήρωσης της CIS και τις έγχρωμες επαναστάσεις, την οποία κανένας ατλαντιστής με καθαρό μυαλό δεν θα μπορούσε να παραβλέψει.
Η ιστορία του δικαστηρίου της Χάγης είναι συμβολική. Η Ρωσία δεν έχει αναρωτηθεί ποτέ στο παρελθόν τι είδους θεσμός είναι. Στην πραγματικότητα, αποτελεί μέρος της εφαρμογής της Παγκόσμιας Κυβέρνησης, ενός υπερεθνικού πολιτικού συστήματος που δημιουργείται πάνω από τα εθνικά κράτη που καλούνται να παραχωρήσουν μέρος της κυριαρχίας τους σε αυτή τη δομή.
Noot van de vertaler: Aleksandr Doegin analyseert hier de situatie in Turkije vanuit Russisch oogpunt en binnen het huidige kader van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne (of liever tussen Rusland en de NAVO) in de Zwarte Zee, die een inzet is van de oude Russisch-Ottomaanse rivaliteit. De huidige situatie impliceert een aanzienlijke verandering van aanpak. Voor Europa (of voor het idee van het Gemeenschappelijk Huis) gaat de noodzaak om de argumenten van Erdogan te aanvaarden, die de Amerikaanse inmenging wenst te beperken, hand in hand met een afwijzing van Erdogans beleid om de Turkse diaspora te manipuleren tegen de Europese samenlevingen, een manipulatie die ook zou plaatsvinden als het beruchte ideologische kenmerk van de West-Europese regimes niet het Wokisme zou zijn.
Rusland heeft zijn paradigma veranderd van realisme naar de theorie van een multipolaire wereld, heeft het liberalisme in al zijn vormen rechtstreeks verworpen en heeft de moderne westerse beschaving rechtstreeks uitgedaagd, door haar openlijk het recht te ontzeggen om universeel te zijn.
Στις 16 Φεβρουαρίου 2023, ο Τζορτζ Σόρος, ένας από τους κύριους ιδεολόγους και εφαρμοστές της παγκοσμιοποίησης, της μονοπολικότητας και της διατήρησης της δυτικής ηγεμονίας πάση θυσία, εκφώνησε στη Γερμανία, στη Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια, μια ομιλία που μπορεί να χαρακτηριστεί ορόσημο.
Έχει περάσει ένας χρόνος από την έναρξη της ρωσικής Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης στην Ουκρανία. Ξεκίνησε ακριβώς ως Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση, σήμερα είναι σαφές ότι η Ρωσία έχει βρεθεί σε έναν ολοκληρωμένο και δύσκολο πόλεμο. Τον πόλεμο όχι τόσο με την Ουκρανία - ως καθεστώς, όχι με έναν λαό (γι' αυτό και αρχικά τέθηκε το αίτημα της πολιτικής αποναζιστικοποίησης), αλλά πρώτα απ' όλα με τη "συλλογική Δύση", δηλαδή στην πραγματικότητα με το μπλοκ του ΝΑΤΟ (με εξαίρεση την ιδιαίτερη θέση της Τουρκίας και της Ουγγαρίας, που επιδιώκουν να παραμείνουν ουδέτερες στη σύγκρουση - οι υπόλοιπες χώρες του ΝΑΤΟ συμμετέχουν στον πόλεμο στο πλευρό της Ουκρανίας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο).
Μια άλλη διάσταση του χάους που πρέπει να εξεταστεί στο πλαίσιο της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης είναι η εφαρμογή της θεωρίας του χάους στην τέχνη του πολέμου. Δεν πρόκειται για μια τυχαία ανακατασκευή ή μια απλή παρατήρηση της πορείας των στρατιωτικών επιχειρήσεων στο ουκρανικό μέτωπο. Είναι κάτι περισσότερο από αυτό.
Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του χάους είναι η ανάμειξη. Όταν εφαρμόζεται στην κοινωνία, έχει ως αποτέλεσμα την κατάργηση της ιεραρχίας. Στις Θνςεπνΰλόνϋε ξνςξλξγθθ [1] (Εσωτερικές οντολογίες) συζητήσαμε πώς προκύπτουν άλυτα κοινωνικά προβλήματα και συγκρούσεις όταν η τροχιακή δομή της κοινωνίας αντικαθίσταται από μια οριζόντια προβολή. Η τροχιακότητα λαμβάνεται ως μεταφορά για την κίνηση των πλανητών κατά μήκος των τροχιών τους, η οποία στην περίπτωση του ογκομετρικού μοντέλου δεν δημιουργεί αντιφάσεις, ακόμη και όταν οι πλανήτες βρίσκονται στην ίδια ακτίνα, τραβηγμένη από το κέντρο περιστροφής. Είναι η τροχιακότητα που τους επιτρέπει να συνεχίσουν να κινούνται ελεύθερα. Αν προβάλουμε τον όγκο στο επίπεδο και ξεχάσουμε αυτή τη διαδικασία, οι πλανήτες θα συγκρουστούν μεταξύ τους. Και, κατά συνέπεια, θα παραχθούν τα αποτελέσματα μιας τέτοιας σύγκρουσης.