The Fourth Political Theory

beyond left and right but against the center

Ale to prawo potęgi ogranicza się do dziedziny, w której działają prawa materialnego porównania i zestawienia. Przeniesienie tych kryteriów do sfery intelektualnej, duchowej to odmiana „rasizmu” i „etnocentryzmu”.

Najważniejszym aspektem Teorii Wielobiegunowego Świata (TMW) jest koncepcja kontrhegemonii po raz pierwszy sformułowana w kontekście Teorii Krytycznej Krytycznej Stosunków Międzynarodowych (IR). W przejściu od Teorii Krytycznej do Teorii Wielobiegunowego Świata, pojęcie to podlega również szczególnemu znaczeniu transformacji, które powinno być zbadane bardziej szczegółowo. Aby taka analiza była możliwa, należy najpierw przypomnieć główne stanowiska teorii hegemonii w ramach Teorii Krytycznej.

Na Majdanie w latach 2013-1014 nastąpił ostateczny punkt zwrotny. Przy bezpośrednim i otwartym wsparciu Zachodu doszło do zamachu stanu, a rusofobiczny sojusz nazistów i liberałów przejął władzę, łącząc się w coś niepodzielnego w nowym rządzie. Liberalni oligarchowie Poroszenko i Kołomojski pomogli przekształcić Ukrainę w doskonałe państwo nazistowskie. Zachód zażądał Anty-Rosji, a Kijów ściśle przestrzegał tego planu.

Co oznacza Ukraina? Na pierwszy rzut oka jest to jego państwo narodowe z jego (przypuszczalnie) racjonalnymi interesami, jego wartościami i ideałami narodowymi. Ukraina dostała szansę na stanie się państwem stosunkowo niedawno – w wyniku rozpadu ZSRR. Nie miał historii narodowej. Dlatego na pierwszy plan wysunęła się kwestia tożsamości. Na terytorium Ukrainy były dwa ludy – zachodni i wschodni. Pierwszy uważał się za niezależny etnos, drugi zaś był częścią wielkiego rosyjskiego świata, odciętego od niego tylko przypadkiem.

Nasze zwycięstwo nie zależy tylko od heroicznych działań naszej armii, sukcesów planowania militarnego i strategicznego, materialnego wsparcia operacji, skutecznego zarządzania politycznego i administracyjnego wyzwolonych terytoriów itp. Zależy od tego, jak głęboko i całkowicie Rosja staje się Rosją. Dziś odwołanie się do Idei Rosyjskiej nie jest kaprysem władzy. Nawet komuniści sowieccy ustami Stalina w trudnej sytuacji krytycznej odwoływali się do narodu rosyjskiego, do Cerkwi prawosławnej, do Tradycji i naszej heroicznej historii. Dziś nic nie stoi na przeszkodzie.

Po pierwsze, interesy geopolityczne. Rosja kategorycznie odrzuca globalizm, jednobiegunowy świat i zachodnią hegemonię. W praktyce oznacza to twardy opór wobec ekspansji NATO na wschód i wszelkich innych form zachodniej presji na Rosję. Moskwa buduje wielobiegunowy świat, w którym odzyskuje swoje miejsce jako niezależny i suwerenny biegun. Wspiera ją w tym Pekin oraz szereg krajów islamskich i latynoamerykańskich. Indie również dryfują do podobnego modelu porządku światowego.

Wzrost napięć w stosunkach Rosji z Zachodem, szczególnie ze Stanami Zjednoczonymi, doszedł do punktu, w którym – niezależnie od tego, czy dojdzie do bezpośredniego starcia zbrojnego, czy nie – czerwone linie zostały już przekroczone nie tyle w sensie geograficznym, co w sferze cywilizacyjnej i ideologicznej. Bez znaczenia jest już to, czy wprowadzone zostaną sankcje (wojska) jednej strony przeciwko drugiej. Jest już jasne, że dokonało się fundamentalne i nieodwracalne zerwanie Rosji z Zachodem.

Zamieszki w Kazachstanie znów przykuły powszechną uwagę na problemy obszaru postradzieckiego. Jest oczywistym, że należy do nich podchodzić w sposób kompleksowy. Poprzedzające obecne wydarzenia i wciąż wykorzystywane do zwiększania napięcia w stosunkach z Zachodem twierdzenia o rzekomych przygotowaniach do „rosyjskiej agresji” na Ukrainie oraz wyznaczenie przez Władimira Putina „czerwonych linii” związane są właśnie z tym kontekstem geopolitycznym.

10 grudnia z inicjatywy prezydenta Stanów Zjednoczonych Joe Bidena odbył się tzw. szczyt na rzecz demokracji, w którym wzięli udział przedstawiciele 110 krajów (na świecie jest ich 197). Nie możemy nie doceniać znaczenia tego wydarzenia.
W poszukiwaniu legitymizacji hegemonii
Ten ruch administracji Bidena stanowi próbę rewanżu amerykańskich neokonserwatystów dążących do obrony świata jednobiegunowego. Szczyt miał na celu stworzenie pozorów legitymizacji modelu jednobiegunowej hegemonii amerykańskiej.

Ostatni okres przyniósł zauważalną eskalację w stosunkach amerykańsko-rosyjskich. Już drugi raz od wiosny 2021 roku pojawiły się oczekiwania, że Kijów otrzyma od popieranego przez neokonserwatystów globalisty Joe Bidenazgodę ofensywę przeciwko Donbasowi. Wiosną jednak wszystko skończyło się na komicznej wizycie Wołodymyra Zełeńskiego w strefie tzw. operacji antyterrorystycznej oraz będących wyraźnym sygnałem ćwiczeniach rosyjskich sił zbrojnych na terytorium Rosji. To wystarczyło do przecięcia spekulacji.

Putin jest pragmatykiem i realistą, który od początku swoich rządów starał się być jak najdalej od wszelkiej ideologii. To był właśnie jego znak firmowy: żadnych preferencji ideologicznych, za to powstrzymywanie wszelkich ideologicznych skrajności. To właśnie z tym związana jest całkowita nieokreśloność „Jednej Rosji”, w której zamiast idei mamy jakąś czarną dziurę.